Glastonbury, Μέρα 6η ή η Επιστροφή και ο Απολογισμός

Το πρωί απλά κοιμόμαστε. Κατά τις 3-4 ξεκινάμε να μαζεύουμε κι εμείς. Γύρω μας το τοπίο είναι κάτι λιγότερο από βομβαρδισμένο.


Mερικοί επιλέγουν να αφήσουν τις σκηνές τους πίσω - αντί να τις κουβαλάνε στο αμάξι ή το λεωφορείο. Η καταστροφή της χλωρίδας είναι προφανής. Πράσινο εκεί που ήταν οι σκηνές, καφελασπί στα ζιγκ-ζαγκ που έκανε ο κόσμος γύρω τους.

Μετά από μια εξαντλητική διαδρομή προς το αμάξι που μου φαίνεται πιο μακριά στο γυρισμό από εκεί που το αφήσαμε όταν ήρθαμε, είμαστε έτοιμοι να φύγουμε. Το ταξίδι μάλλον ευχάριστο με κουβέντα και επανάληψη των καλύτερων στιγμών - αλλά όχι και χωρίς απρόοπτα.
Για 5 ώρες οδήγηση καλά είναι.



----

Συνολικά η εμπειρία ήταν μοναδική σίγουρα. Ναι είχε πολύ κούραση και ψιλοχάλια συνθήκες (λάσπη, βροχή, λάσπη, κρύο, λάσπη, λάσπη) άλλα άξιζε τον κόπο. Από άποψη μουσικής, δεν υπήρχε κάτι το τρομερό - με εξαιρέσεις βέβαια - ή καλύτερα υπήρχε εκεί που δεν το περίμενες. Γενικά πάντως ήταν λίγα τα συγκροτήματα/καλλιτέχνες που μου κράτησαν πραγματικά το ενδιαφέρον - ειδικά συγκριτικά με πέρυσι. Η ατμόσφαιρα όμως, οι εικόνες και τα μη-μουσικά ακούσματα ήταν παραπάνω από αρκετά για να σε κάνουν να πηγαίνεις πάνω κάτω να δεις τα πάντα ή τουλάχιστον όσα περισσότερα μπορέσεις. Αυτό χαρακτηρίζει το Glastonbury - είναι τόσα τα πράγματα που έχεις να κάνεις και να δεις που πρώτα θα πεθάνεις από την κούραση ζώντας τα και μετά αν είναι θα βαρεθείς. Άντε και του χρόνου.