Fear and loathing στο archeological site των Δελφών

Μάλιστα. Πήγα λοιπόν και στους Δελφούς να δω τα αρχαία. Ο Ναός του Απόλλωνα με τις ιστορίες για τους χρησμούς (ίσως η πιο καλοστημένη επιχείρηση της αρχαίας Ελλάδας, μα τι λέω, και της νέας!), ο Ναός της Αθηνάς, το Γυμνάσιο, το Στάδιο, και το Θέατρο προσφέρθηκαν για ώρες εξερευνητικού περιπάτου κάτω από τον καυτό ήλιο. Η περιήγηση αυτή συνέθλιψε τα κορμιά μας κι η ανοργανωσιά δολοφόνησε την αισιοδοξία μας. Η περηφάνεια για το ότι «είμαστε Έλληνες» αυτοκτόνησε μόνη της.

Είσοδος

Τα προβλήματα άρχισαν με την πρώτη μας επαφή με την οργάνωση του μέρους, στην είσοδο:

- Χαίρετε, μήπως δίνετε κάποιο χάρτη ή κανένα ενημερωτικό φυλλάδιο for da place?
- Όχι.
- Μήπως πουλάτε κατιτίς ενημερωτικό?
- Όχι.
- Ξέρετε ίσως πού μπορούμε να βρούμε...?
- Μόνο στο κιόσκι δίπλα στο μουσείο, αλλά έκλεισε στις 3.

Αντιλαμβανόμενος ότι έπρεπε να έχω χρησιμοποιήσει το 50% των διακοπών μου κάνοντας επανάληψη την Ιστορία του δημοτικού και του γυμνασίου, είπα να κάνω τόπο στην οργή (και στις ενοχές που δε θυμόμουν τίποτα από την Ιστορία που κάποτε διδάχθηκα) και προχωρήσαμε μαζί με την παρέα μου προς τα ενδότερα.

Ο Ναός του Απόλλωνα

Κατόπιν τριών ωρών περιφοράς γύρω από το Ναό του Απόλλωνα και υπό θερμοκρασία τουλάχιστον 37 βαθμών, αποφασίσαμε ότι είχαμε δει ήδη αρκετά πράγματα που δεν καταλαβαίνουμε και κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο κατάκοποι.

- Είναι κλειστή εκείνη η έξοδος, πρέπει να γυρίσετε από εκεί που μπήκατε, είπε μια γυναικεία φωνή από τον ουρανό.

Πάντα εμφανίζεται μια γυναίκα για να σώσει την κατάσταση (ο Κάφκα θα με δολοφονούσε ευχαρίστως για αυτό που μόλις έγραψα)! Η γυναικεία φωνή δεν ερχόταν ακριβώς από τον ουρανό αλλά ανήκε στην ντόπια tour guide Αναστασία, που μόλις είχε τελειώσει τη βάρδια της και μας συμπάθησε/λυπήθηκε αρκετά για να προσπαθήσει να μας κατοπίσει ελφρώς για την ιστορία της τοποθεσίας.

Τι είπατε, αγαπητέ αναγνώστη? «Θα μπορούσαμε να διαβάσουμε τις ενημερωτικές πινακίδες για πληροφορίες και κατευθύνσεις»? ΜΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!

Το Γυμνάσιο

Στο Γυμνάσιο οι αθλητές προπονούνταν για τους αγώνες που λάμβαναν χώρα πάνω από το Ναό του Απόλλωνα. Το Γυμνάσιο δε βρισκόταν σε πολύ καλή κατάσταση. Ένα μάτσο πέτρες είδαμε απλώς, σαν κι αυτές που χρησιμοποιούσαμε στο χωριό για να περιφράξουμε τις ελιές μας.

Ο Ναός της Αθηνάς

Ο Ναός της Αθηνάς βρισκόταν λίγο παρακάτω από το Γυμνάσιο. Υπήρχε μια πινακίδα δίπλα στον κεντρικό δρόμο που έλεγε «Ναός Αθηνάς» και έδειχνε προς έναν κατηφορικό χωματόδρομο. Προς όχι-και-τόσο-μεγάλη μας έκπληξη συναντήσαμε άλλες δύο διασταυρώσεις στο δρόμο μας, όπου δεν υπήρχε πινακίδα, με αποτέλεσμα να ψάχνουμε το Ναό για περίπου μία ώρα (υπενθυμίζω: ποδαρόδρομος, ανελέητος ήλιος, χωματόδρομος).

Στον αγώνα αυτόν στάθηκαν στο πλευρό μας άλλοι καμιά πενηνταριά τουρίστες που αντιμετώπιζαν το ίδιο πρόβλημα. Εδώ Ναός, εκεί Ναός, πού είναι ο Ναός?

Υπήρχαν εκπρόσωποι του Ελληνισμού (εγώ κι άλλοι δύο), των ΗΠΑ (κάμποσες οικογένειες και ζευγάρια), κάτι καθηγητές πανεπιστημίου από το Μεξικό, λατίνες τουρίστριες κ.ά. Προσπαθήσαμε να κάνουμε ένα μίνι συμβούλιο για την τακτική που θα ακολουθήσουμε, αλλά μετά από πολύωρες διαπραγματεύσεις αποφασίσαμε να κάνουμε απλώς του κεφαλιού μας.

Ανεβήκαμε λόφους, κατεβήκαμε λαγκάδια, προσπαθήσαμε να πείσουμε τις λατίνες ότι όπου έβλεπαν πέτρες δεν ήταν και «Γυμνάσιο» (βλ. παραπάνω), κάναμε αέρα σε ένα 55άρη αμερικανό που έχασε τις αισθήσεις του από τη ζέστη και τις κακουχίες, παρηγορήσαμε κάτι παιδάκια που είχαν αρχίσει να φοβούνται και να κλαίνε.
Μια κραυγή απελπισίας έσκισε τότε τον ουρανό και τα πουλιά πέταξαν φοβισμένα:

- Εσείς κάν’τε ό,τι θέλετε, εγώ θα μείνω εδώ να κάνω τσιγάρο. Βρήκα σκιά!

Η αμερικανική πλευρά με κοίταξε αηδιασμένη.

Μετά από περίπου άλλη μισή ώρα, η παρέα επέστρεψε θριαμβεύτρια:

- Τον βρήκαμε το Ναό!
- Ωραία, πάμε τώρα να φύγουμε.

Το Μουσείο

Επιστρέψαμε προς το Ναό του Απόλλωνα, για να επισκεφθούμε το Μουσείο. Δεν άντεχα. Πιθανόν να είχα υποστεί ελαφριάς μορφής ηλίαση ή ίσως I didn’t give a shit anymore. Τελικά μπήκαν στο Μουσείο μόνο οι γυναίκες της παρέας. Αυτό είναι μάγκες... Οι γυναίκες έχουν μεγαλύτερη αντοχή και ανθεκτικότητα, για να μπορούν να κάνουν παιδιά.

Πίσω στην πόλη των (Νέων) Δελφών / Επιμύθιο

Στο τέλος της ημέρας πήγαμε στους μοντέρνους Δελφούς για να πάρουμε το λεωφορείο για Αθήνα. Στο δρόμο συναντήσαμε τυχαία πάλι την Αναστασία με το γλυκό χαμόγελο.

Τελικά αν απολύσουν όλους τους υπόλοιπους και κλωνοποιήσουν την Αναστασία, ίσως το μέρος αυτό να έχει potential.