Αρώματα στο ιστολόγιο

Ούτε που κατάλαβα πως βρέθηκα να περνάω όλη τη μέρα σήμερα διαβάζοντας bloggs και περιδιαβαίνοντας σε σκέψεις και προσωπικές ιστορίες. Η Ioulita και η Neraida θυμίζουν την Tinkerbell, το Λεμόνι είναι απολαυστικό και ο Elpinor συγκινητικός μέσα από την τρυφερή αισιοδοξία των κειμένων του. Δεν θα συνεχίσω να σχολιάζω τους άλλους. Ξεκουνηθείτε και διάβαστε τους.

Κοιτάζω από το παράθυρο την Κηφισίας. Έχω στο στόμα μου τη γεύση του μήλου. Το πρώτο χειμωνιάτικο κρύο κοκκινίζει το μάγουλό μου. Μου έκαναν μεγάλη εντύπωση το πόσο πολλά κείμενα συν-ιστο-ταξιδευτών αναφέρονται στα αρώματα. Πόσες μνήμες ξεπηδούν από αρώματα! Θυμάμαι τις μυρωδιές ανθρώπων και τις μυρωδιές σπιτιών. Το κάθε τι έχει το δικό του άρωμα. Οι πόλεις, οι στιγμές ... η ζωή ολόκληρη. Βιολέτες, γιασεμιά, μπαχάρια, φρούτα, το δέρμα, το χαρτί, το μέταλλο, το φιλί... Αλήθεια θυμάστε πως μυρίζουν τα σμέουρα; Πως μυρίζουν τα συναισθήματα; Οι εμπειρίες και οι καταβολές διαμορφώνουν τα αισθητήρια της όσφρησής μου. Μια μέρα θα σας πω την ιστορία με τα gooseberries και το pipi-du-chat. Μια μέρα που θα καθόμαστε αντικριστά, σε βαθιές πολυκαιρισμένες βελούδινες πολυθρόνες. Θα πίνουμε τσάι – Earl Gray – και λικέρ βύσσινο από τα χεράκια μου (μέχρι τότε θα έχω μάθει να το φτιάχνω). Ο Χ.Χ. θα λεει πως προτιμάει το Chambord[1] (πάντα πειραχτήρι θα είναι, ως τα βαθιά γεράματα) κι εγώ θα γελάω και θα χαίρομαι που θα σας έχω όλους μαζεμένους τριγύρω μου, γεροπαράξενους, με τη ζωή να έχει κεντήσει τον καμβά του καθενός μας. Μέχρι τότε όμως είναι καιρός να πάρουμε τους δρόμους. Να προσθέσουμε μερικά αρώματα σ’ αυτά που ήδη αγαπάμε και να πιούμε αυτό το single malt που λέγαμε.


[1] Chambord: ή αλλιώς η επιτομή του λικέρ. (Κάτι ήξερε ο Λουδοβίκος ο 14ος που το έπινε ανελλιπώς). Βασίζεται στο κονιάκ και στα σμέουρα (ελλινιστί φραμπουάζ) και πρωτοφτιάχτηκε 1685. Έκτοτε υπάρχουν στον κόσμο αυτό αρκετοί, που το πίνουν με μανία. Ανάμεσά τους κι εγώ. Αλλά για το Chambord σας γράψω μια όμορφη χειμωνιάτικη ιστορία. Σύντομα.