Η πτώση.

Σάββατο πρωί ξεδιαλέγεις τα άπλυτα του δεκαπενθημέρου, βάζεις πλυντήριο, πλένεις τα πιάτα της εβδομάδας, πλένεις τα μπαλκόνια (πράξη άγνωστης επαναληπτικότητας), απλώνεις τα πρώτα πλυμένα και ξαναβάζεις πλυντήριο.

Τοποθετείς τη σκάλα για να ανεβείς στη ταράτσα, στο τελευταίο σου βήμα η σκάλα πέφτει. Αποκλεισμένος στην οροφή της μονοκατοικίας σου ακούς τα γέλια του γείτονα μαζί με την καλημέρα του. Έρχεται σε βοήθεια και σου στήνει τη σκάλα. Καθαρίζεις τα λούκια της ταράτσας για να φύγουν τα όμβρια ύδατα. Κατεβαίνεις και μαζεύεις τη σκάλα.

Ρίχνεις ένα σφουγγάρισμα για να μην σου δείχνει ο Diafanos την Κυριακή την ασπρισμένη από σκόνη μαύρη του τσάντα και για να μη κάνει ο Void σχόλια περί της τακτικότητας του συμμαζέματος. Κατά τις 12.30 αρχίζεις να ετοιμάζεσαι για να βγεις με την παρέα σου. Σταματάς και το πλυντήριο καλού κακού μη σου κάνει ανακαίνιση στο σπίτι την ώρα της απουσίας σου.

Γυρνάς από την έξοδο κατά τις 19.00 για να προλάβεις τον αγώνα Ελλάδας-Γαλλίας. Εκστασιασμένος από την εξέλιξη του αγώνα χειρονομείς άσεμνα και εκφράζεσαι…γαλλικά. Η ικανοποίηση σου θυμίζει κάτι σε αισθήματα πρωτόγονου άντρα του οποίου η φυλή μόλις κατάφερε να νικήσει αναπάντεχα μια ανταγωνιστική της. Το μόνο που σου λείπει είναι να γρονθοκοπήσεις το στέρνο σου.

Και αφού τελειώσει αυτή η υπέρτατη στιγμή ξαναβάζεις το πλυντήριο και απλώνεις την μπουγάδα.