Το κόλπο
Γιατί γράφεις; Είναι κόλπο. Δίνεις στα θολά τέρατα αντιληπτή μορφή, η τερατογραφία παίρνει τη θέση τους μες στο μυαλό σου και, επιτέλους, το τέρας δε μοιάζει πια ανίκητο. Αυτό συμβαίνει επειδή η αναπαράστασή του δεν είναι ποτέ τέλεια, είναι απλώς το καλύτερο που μπορείς να κάνεις. Έχει ένα ψεγάδι εδώ, ένα λογικό άλμα εκεί, μια αχίλλειο πτέρνα ολούθε. Τα επινοημένα τέρατα είναι θνησιμαία, σαν τους δημιουργούς τους.
Τα τέρατα αυτά όμως, τα τέρατα αυτά καθεαυτά δεν έχουν αδυναμίες, είναι αδυναμίες. Για αυτό και οι μεγάλοι καλλιτέχνες τρελαίνονται. Είναι τόση η τέχνη τους, το κάλπικο είναι τόσο πιστό στο αυθεντικό, που δεν μπορεί να γίνει τίποτα: συνεχίζει να είναι άτρωτο.
Σχεδόν μπορείς να τους δεις μες στο δωμάτιό τους να σκύβουν πάνω από τα γραπτά των κλασικών, με το τσιγάρο στο στόμα, με τον πανικό στα μάτια μήπως γεννήσουν το θανατηφόρο αθάνατο έργο, λουσμένοι με βενζίνη να ανάβουν άλλο ένα πριν την τελευταία πινελιά της αποπνικτικής τζοκόντας τους, άλλο ένα –το τελευταίο- και φεύγουν, τιγκανά, αν δεν καταφέρουν να εξαπατήσουν τους δαίμονες κι αυτή τη φορά, θα φύγουν!
Κι εγώ να κοιτώ πότε το βιολί και πότε εσένα, πόσο υπερήφανος νιώθω απόψε, γλυκέ μου! Να σας κοιτώ και να θαυμάζω το ταιριαστό ζευγάρι, πώς γαληνεύει η ράχη του πάνω στον παιδικό σου ώμο! Τι είδους άγγελοι εφεδρεύουν πέρα από τον καβαλάρη; Ποιά παραμυθένια πουλιά τραγουδούν, τι αλλόκοσμος ερωτισμός, γυιέ μου, πώς το βιολί θωπεύει τον τρυφερό σου λαιμό σαν... σαν...
... χρειάζομαι μια παρομοίωση εδώ... σαν...
...λάμα ξυραφιού.
----------------------------------
ΥΓ. Υπό τους ήχους των Ziggy Was.
YΓ2. Picture taken from here
Αναρτήθηκε από Thrass στις 1/19/2006 10:54:00 PM
5 Comments:
Και εγω ενα τερας ειμαι σερνομαι εδω και εκει μονος και περιφανος...σαν ευνουχος καβαλαρης μεσα σε ενα πηγαδι με σαπια σπερματα φιλοσοφιας...
Αν τα σκέφτεσαι αυτά αποκλείεται να τραβήξεις ποτέ γραμμή πάνω σε χαρτί, να γράψεις 2 λέξεις ή δυο νότες συνεχόμενες. Αν τα σκέφτεσαι καθηλώνεσαι από το δέος. Μα αυτό ισχύει σε κάθε τομέα πιστεύω. Και συμβαίνει ακριβώς γιατί ονειρεύεσαι να γίνεις τόσο μεγάλος όσο αυτοί που θαυμάζεις. Μερικοί το ρίχνουν στο ποτό και τα drugs μερικοί εφευρίσκουν το τρικ: "κάνω επανάσταση και θα κάνω κάτι ΕΝΤΕΛΩΣ διαφορετικό από ότι οι άλλοι", για να αποφύγουν για την ώρα τη σύγκριση κλπ. Επειδή όμως όλα αυτά -άτιμο πράγμα- γυρνάνε στο μυαλό μας κάποια στιγμή, για αυτό μιλάμε για "τρόμο του κενού". Κάτσε μπροστά σε μια λευκή κόλλα χαρτί σκεπτόμενος ότι αυτό που θα κάνεις θα γίνει το πρώτο masterpiece του 21ου αιώνα και άμα κουνήσεις το χέρι σου να γράψεις/σκιτσάρεις κάτι να μου τρυπήσεις τη μύτη. Ν αμου πεις όλοι φοβούνται? Δεν ξέρω. Ίσως λίγη αλαζονεία να μην κάνει και κακό τελικά.
το γραπτό σου αυτό θυμίζει έντονα την ταίνία το κόκκινο βιολί που ήταν ανα τους αιώνες καταδικασμένο να ζει ένα μεγαλείο, κι ακριβώς γιατί έιχε βασιστεί πάνω στο άδικο του θανάτου, μην μας σκιάζεις ρε παιδί μου λάμες ξυραφιών και τέτοια.. δοξάρια βιολιών πες. Η μαγικά ραβδάκια ξέρω γω. Η τσοπ στικς. κατι λιγότερο αιχμηρο :)
Drugstv,
αυτό που είπες μας κάνει δύο.
Evee,
είδες τον τρόμο ανάποδα. Δε μιλούσα για τον τρόμο του να μη γράψει κανείς κάτι αρκετά καλό, αλλά για ακριβώς τον αντίθετο φόβο. Και φυσικά δεν αναφερόμουν σ' εμένα, αλλά σε πραγματικούς συγγραφείς, καλλιτέχνες κλπ.
Παρόλα αυτά, χαίρομαι που το πήρες έτσι, γιατί έγραψες μερικά πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Κι εκεί που το απογείωσες τελείως, ήταν η τελευταία σου πρόταση. Και δεν μπορώ να μη θυμηθώ τον Κάφκα, που γνώριζε πόσο καλά έγραφε, αλλά αυτό δεν έσωσε το μυαλουδάκι του.
Ranex,
Δεν έχω δει την ταινία, αλλά ακούγεται πολύ ενδιαφέρουσα και θα την έχω στα υπόψη!
Ώστε σκιάζεσαι, ε; Ίσως πρέπει να βάλω κι εγώ κάποιο advisory στα post μου, όπως έχεις κάνει κι εσύ στο blog σου. "Προσοχή, να έχετε υπόψη ότι μπορεί να σκιαχτείτε."
Garden In Black,
Μην τη σκιάζεις τη Ranex ακόμα περισσότερο, γιατί μπορεί να τη χάσουμε από αναγνώστρια τελείως :)
Τους Ziggy Was τους αγαπώ πολύ, αλλά το Salted Kiss δεν μπορώ να πω ότι είναι από τα αγαπημένα μου. Προτιμώ τραγούδια όπως τα Roses for you, Nighttrain to Moscow, She, Speedball, καθώς και το φοβερό και τρομερό Speak of the gun.
Πάντως η έκδοση του Salted Kiss στο Unicorn Pan μου άρεσε κάπως καλύτερα από την αρχική.
ναι, το δεύτερο πρόσωπο δεν πήγαινε σε εσένα μα το έβαλα για λόγους αμεσότητας :)
μιλάς δηλαδή για τον τρόμο του να γράψει κάποιος κάτι αρκετά καλό... εκεί πάλι λίγη αλαζονεία δεν θα έβλαπτε... Μεν να μου πεις άμα θέλει κάποιος να πάθει κατάθλιψη βρίσκει αφορμή και την παθαίνει. Η μοναξιά της κορυφής θέλει και σοφία για να τη διαχειριστεί κανείς, δεν λέω.
ο Κάφκα μπορεί να είναι η εξαίρεση ή ο κανόνας. Κνένας από τους δυο μας δεν είναι καλλιτέχνης και έτσι μου φαίνεται λίγο περίεργο να μιλάω με ακρίβεια για πράγματα που δεν εχω βιώσει. Από ότι συγγενικό όμως έχω κάνει, -κάποιοι θεωρούνε την αρχιτεκτονική τέχνη, εγώ τη θεωρώ μίξη όμως, αν αυτό είναι υψηλότερο ή ταπεινότερο δεν ξέρω- έχω μια άποψη την οποία και εξέφρασα.
Ωραίο κείμενο. :)
Post a Comment
<< Home