Αγιωργίτικο

Μέρες γιορτινές, με κορδέλες και δώρα, φαγητά, γλυκά και άπειρα λαμπιόνια. Προσωπικά προτιμώ τα κεράκια, χειμώνα καλοκαίρι! Προσωπικά προτιμώ τα κόκκινα κρασιά όλες τις εποχές του χρόνου. Τα κόκκινα και τα ροζέ. Τα λευκά τα εκτιμώ, αλλά σπανίως τα επιλέγω. Τα κόκκινα τα ορέγομαι! Τα ζητάει ο οργανισμός μου. Και μερικές φορές, όταν το κρασί ακουμπά στα χείλη μου και στροβιλίζεται η γουλιά στο στόμα μου, νιώθω τόσο τυχερή που μπορώ να βιώνω αυτή την απόλαυση.

Μέσα σε κόκκινους Αγιοβασίληδες και κόκκινους φιόγκους, ανοίγω ένα μπουκάλι Αγιωργίτικο. Πολύς λόγος έχει γίνει τελευταία γι’ αυτή την ποικιλία. Άρθρα σε περιοδικά, εκδηλώσεις, σχόλια και τιμές κρασιών που εκτοξεύονται. Για μένα το Αγιωργίτικο (κόκκινη ποικιλία σταφυλιών που καλλιεργείται σε κυρίως στην Πελοπόννησο και δίνει τα ερυθρά κρασιά με ονομασία προέλευσης Νεμέα) δίνει κρασιά νόστιμα και ζουμπουρλούδικα, με παιχνιδιάρικη διάθεση. Κρασιά που σαν μικροί μπόμπιρες μπορούν να σε εκπλήξουν ευχάριστα ανά πάσα στιγμή. Έχουν ωραίο πυκνό κόκκινο-βιολετί χρώμα, είναι μυρωδάτα (κυρίως μυρίζουν γαρύφαλλο, κεράσι και βανίλια) και πολύ γευστικά. Ορισμένα Αγιωργίτικα είναι λίγο στυφά (έχουν έντονες ταννίνες) αλλά ακόμη κι αυτά τα συνδυάζω με το κατάλληλο κρεατάκι και γίνονται λουκούμι σκέτο. Άλλα Αγιωργίτικα είναι η επιτομή της βελούδινης γεύσης! Ακουμπούν στον ουρανίσκο μου με τρυφερότητα, θαρρείς πως με χαϊδεύουν. Καταπίνω μια γουλιά κι αισθάνομαι το χάδι αυτό εντός μου. Αισθάνομαι πως το «μέσα» μου μπαίνει σε τάξη. Είναι τρελιάρικο το Αγιωργίτικο και ξεσηκωτικό, σαν τις αλκυονίδες μέρες! Και εκτός από τα κόκκινα κρασιά παράγει και ροζέ, που κουβαλούν την ίδια τρέλα και αρώματα όλης της άνοιξης.

Δεν θα αντισταθώ στον πειρασμό. Πάω να πιω ένα ποτήρι.