Ανοιχτό χριστουγεννιάτικο πάρτι

Όταν φτάνουμε κάπου στα Βόρεια προάστεια η ώρα έχει πάει ήδη 2+ μετά τη χριστουγεννιάτικη σύναξη των συγγενών και φίλων. Παρκάρουμε και η μουσική που ακούγεται δυνατά απ' έξω μας καλεί πάνω. Μέσα, ένα υποσκότεινο σαλόνι ανυπολόγιστων διαστάσεων γεμάτο μόνο με κόσμο που στέκεται ή χορεύει. Σε μια γωνία ο dj με λάπτοπ, μίκτη και ηχεία στην ημιδιαπασών κάνει ό,τι μπορεί - και σε πρώτη εντύπωση είναι κάτι παραπάνω από αρκετό.

Χαιρετάμε κοινούς γνωστούς και προχωράμε στα ενδότερα. Πιο μέσα η κουζίνα είναι ουσιαστικά ένας πάγκος με σειρές από αισιόδοξα μισοάδεια μπουκάλια ενώ μπροστά στέκονται σειρές από διψασμένους. Γεμίζουμε και από τα δύο. Ο κόσμος μιλάει και χαμογελάει λες και όλοι γνωρίζονται - κάποιοι μέχρι το τέλος της βραδιάς το πετυχαίνουν. Η πολυπληθής ουρά για το μοναδικό μπάνιο είναι κύριο σημείο έντονης κοινωνικότητας. Παρατηρώ ότι η πόρτα δεν κλειδώνει. Όταν καταφέρω να μπω πια μοιάζει βομβαρδισμένο - στον καθρέπτη είναι γραμμένο με κάτι που μοιάζει με κραγιόν: "Αφού το ξέρω/ ότι θέλετε/ μια παρτουζίτσα".

Η αναλογία φύλων σχεδόν ισότιμη. Τολμηρά ντυμένες κοπέλες, άλλες πιο "ψαγμένες" αλλά και κάποιες πιο "παστέλ". Άλλες χαμογελαστές και αεικίνητες κι άλλες κρυμμένες στη γωνιά τους. Άντρες που χορεύουν και γελάνε, τύποι αγέλάστοι, ακίνητοι. Ζωσμένα πουκάμισα (μηχανικοί σίγουρα), γνώριμα παράξενα t-shirts, 1-2 ξένες γλώσσες στον αέρα, μεθυσμένοι που χοροπηδάνε και γλιστράνε.

Κόσμος έρχεται και φεύγει αλλά το πάρτι δεν αδειάζει αισθητά. Όλα είναι το ίδιο κοινότοπα αλλά διαφορετικά αλλού. Μαθαίνουμε ότι λίγο πριν έρθουμε κάποιοι χόρευαν ντυμένοι τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια. Κάποια έρχεται, με πιάνει από τον ώμο, "Ώχ συγγνώμη λάθος", χαζογελάει και φεύγει. Ένας τύπος από το Λίβανο ξέρει μόνο το φίλο του φίλου του "τύπου με το ριγέ πουκάμισο" που κάνει το πάρτι. Στην κουζίνα σουβλάκια μοιράζονται το τραπέζι με μπόμπες. Δίπλα στο ψυγείο μια τύπισσα έχει κολλήσει πάνω στον μάλλον μοναδικό κουστουμάτο τετράγωνο. Στο δωμάτιο με τα παλτά μια άλλη τρώει μόνη της σάντουιτς.

Πίσω στο κυρίως "stage" η μουσική έχει αλλάξει σε Βανδή και γιουροβίζιον. Δεν προλαβαίνω να απογοητευτώ όμως γιατί σύντομα έχει γυρίσει σε Pulp και Blur και Beck. Και Franz Ferdinand και Prodigy. Και Ramones. Η αδιόρατη αίσθηση ότι τα πάντα μπορούν να συμβούν πλανάται πάνω από τον κόσμο και τον αγκαλιάζει - πρωτοφανές για ένα πάρτι. Αν υπήρχαν κρεβάτια σε λίγο θα γινόταν όργιο, αν υπήρχαν κουβάδες με χρώματα θα γινόταν επανάσταση.

Συγγνώμη που δε σας κάλεσα.