Τα δυο πρόσωπα ενός αεροδρομίου

Είναι νωρίς το πρωί όταν έχω φτάσει στο αεροδρόμιο του Μονάχου και περιμένω να κάνω check-in. Έχω καθήσει (ή μάλλον χυθεί) σε μια από τις αίθουσες αναμονής. Έχω απλώσει τα πόδια και έχω χαμηλώσει στη θέση ενώ το σακίδιο μου είναι πεσμένο δίπλα μου. Διαβάζω ένα Newsweek απορροφημένος.

Το όλο σκηνικό πρέπει να φαίνεται υπερβολικά ύποπτο στον απλοντυμένο 50άρη ο οποίος καθώς περνάει μπροστά μου με έναν Άλλον κοντοστέκεται. Ο Άλλος κοιτάζει καθόλου διακριτικά τι διαβάζω ενώ ο 50άρης μετά από παύση λίγων δευτερολέπτων για να σιγουρευτεί ότι έχει την προσοχή μου αρχίζει να μου μιλάει στα γερμανικά βγάζοντας ταυτόχρονα την ταυτότητα του από την τσέπη του μπουφάν του: Polizei.
- Διαβατήριο παρακαλώ.
Του το δείχνω, το παίρνει και το περιεργάζεται.
- Πόσο καιρό θα μείνετε στη Γερμανία;
- Περιμένω να φύγω.
- Πόσο καιρό μείνατε στη Γερμανία; Η φωνή του απαράλλαχτη χωρίς όμως να φαίνεται και πολυχρησιμοποιημένη.
- 4-5 μέρες. Βασικά, απλά πέρασα από τη χώρα για Αυστρία.
- Διακοπές;
- Ναι.
Μουρμουρητό στα γερμανικά στον Άλλο.
- Με τι ασχολείστε;
- Είμαι ε.
- Ευχαριστώ. Αυτό είναι όλο.
Και έτσι με αφήνει να αναρωτιέμαι γιατί διάλεξε εμένα για έλεγχο.

---------

Η ώρα έχει πάει 11 παρά το πρωί και μετά από 6 ώρες στα τρένα και στους δρόμους έχω εκείνη την αίσθηση που είναι αποτέλεσμα της αγρύπνιας και της υπερέντασης. Περιμένω να κάνω check-in σε μια ατελείωτη και υπερβολικά αργοκίνητη ουρά. Τα περισσότερα άτομα μπροστά μου και πίσω μου είναι καμιά 30αριά έφηβοι κι έφηβες με τις αποσκευές τους. Κάποιοι φοράνε πράσινες μπλούζες με ένα κίτρινο πεντάγραμμο μπροστά και πίσω "Hoerskool Wonderboom Skoolkoor". Τα διαβατήρια τους γράφουν Νότια Αφρική. Κάποιοι χασμουριούνται, άλλοι συζητάνε, εγώ χαζεύω το νωχελικό πέρα-δώθε τους και παρακολουθώ την ξένη γλώσσα τους. Η όλη ατμόσφαιρα προμηνύει μια μακροσκελή και βαρετή αναμονή.

Κάποια στιγμή, δύο από τα παιδιά αρχίζουν να τραγουδάνε ένα απλό τραγούδι στην άγνωστη γλώσσα - το μόνο που καταλαβαίνω είναι ότι μιλάει για τη χώρα τους, ίσως ο εθνικός τους ύμνος. Στην επόμενη στροφή μπαίνουν άλλα 3-4 παιδιά που είναι πίσω μου και σύντομα ολόκληρη η μακρόστενη αίθουσα αναμονής έχει γεμίσει από τις φωνές της σχολικής χορωδίας. Ανατριχιάζω. Οι υπάλληλοι του αεροδρομίου κοιτάνε με αμηχανία και τα μωρά των ταξιδιωτών έχουν μείνει με ανοιχτό το στόμα. Κάποιος παίρνει φωτογραφίες.

Μετά από λίγο το τραγούδι τελειώνει - μόνο για να ξεκινήσει κάποιο άλλο. Και μετά πάλι το πρώτο. Η όλη αναμονή κυλάει έτσι και κανείς δε τους ενοχλεί. Σκέφτομαι ότι αυτά τα παιδιά δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα όσο τραγουδάνε. Το να αφεθούν ελεύθερα, σημαίνει το να αφεθούν ανεξέλεγκτα.