Αμνησία

Τι άραγε συμβαίνει, όταν ξεχνάς με ταχύτητα αστραπής? Τις τελευταίες μέρες ξεχνώ συνεχώς, αδιάκοπα, με ηδονή, θα μπορούσα να πω. Με ευχαρίστηση και πόνο.

Ξεχνώ πράγματα σημαντικά, ξεχνώ τα ασήμαντα, άσχημα τηλεφωνικά νούμερα όμορφων γυναικών, κρυψώνες όπου έχωσα τα βιβλία μου για να μην τα χάσω, ξεχνώ το θερμοσίφωνο ανοιχτό και τις υποσχέσεις μου στον αείμνηστο παππού μου.

Οι ώμοι μου είναι άδειοι από τα φορτία που επωμίστηκα συνειδητά, σας έχασα παπαγαλάκια μου, μα το ένα μάτι ακόμα μου λείπει, κάπου πρέπει να το έχασα κι αυτό.

Ξεχνώ τα βαπόρια μου σε ξένες θάλασσες, μέσα σε τρικυμίες, στη Σκύλλα και στη Χάρυβδη, και περιμένω από τους επιζώντες να ‘ρθουν και να μου υπενθυμίσουν, τι έκανα, γιατί και ποιά η τιμωρία.

Θα ‘ρθουν να με βρουν και θα μιλούν ώρα πολλή, θα κουραστούν να εξηγούν, θα ‘ρθουν σαν φαντάσματα μισάνθρωπων ανδρών και θα μου πουν για τετριμμένα σωστά και λάθη ευφάνταστα, κι όπως η σιωπή ως συναίνεση εκλαμβάνεται, μπορεί και να αυνανιστούν.

Αργούν. Μπορεί να ήρθαν πέρυσι, δε θυμάμαι. Θα βάλω το καλό μου το πουκάμισο, σήμερα θέλω να είμαι κομψός.

Αργούν. Και σηκώνομαι, πλένομαι, ξυρίζομαι, βάζω το καλό μου το πουκάμισο, ποιός ξέρει από πότε. Τις τελευταίες μέρες ξεχνώ διαρκώς, ακατάπαυστα, με ηδονή, θα μπορούσα να πω. Με ευχαρίστηση και πόνο.


--------------------------------------------
ΥΓ. Υπό τους ήχους των Earthbound.
ΥΓ2. Photo by Billy Phelps.