Match point

Είσαι καθισμένος σε μια καρέκλα και απέναντί σου στέκεται ένα κοντό αστείο ανθρωπάκι με μεγάλα γυαλιά. Το ανθρωπάκι σου χαμογελά, σε καλωσορίζει και αρχίζει να σου διηγείται μια ιστορία. Όλα κυλάνε ήρεμα, ακόμα και η όπερα που ακούγεται στο υπόβαθρο είναι καθησυχαστική. Για κάποιο λόγο θα περίμενες να ακούς το τρισχαριτωμένο “Stuck in the middle with you” των Stealers Wheel, αλλά και η όπερα δεν είναι κακή. Το μόνο που σε πλήττει είναι αυτή η ανιαρή διήγηση.

Ωστόσο, η σκηνή σου θυμίζει κάτι αδιόρατα, ίσα ίσα που διακρίνεις ότι το ανθρωπάκι κρατά κάτι στο χέρι του, όταν αισθάνεσαι ένα απαλό τσούξιμο, καθώς ανεβοκατέβασε νευρικά το χέρι. Το τσούξιμο διαπερνά αστραπιαία τους νευρώνες σου, διεγείροντας διάφορα κέντρα στο μυαλό σου. Tότε ακριβώς συνειδητοποιείς πως το σκηνικό είναι από το Reservoir Dogs και ο Mr.Blondie, που έχεις απέναντί σου, είναι ο Woody Allen. Παύεις να πλήττεις. Ο Mr.Blondie αρχίζει με μαεστρία να δουλεύει πάνω σου. Η διαδικασία είναι αργή και μεθοδική. Πρώτα ένα προσχέδιο χαρακιών και μετά επισκέπτεται τις πληγές σου και τις βαθαίνει. Ο καμβάς του είναι το σώμα της ηθικής σου. Ο πόνος είναι όλο και πιο οξύς, καθώς η ώρα περνάει. Κλείνεις τα μάτια και τότε αισθάνεσαι την αναπνοή του δίπλα στο αυτί σου. “Do you feel lucky, punk?”, σου ψιθυρίζει. Ανοίγεις τα μάτια. Περιμένεις την τελική του κίνηση. Αντ’ αυτού ακούς ένα ξεκαρδιστικό ανέκδοτο. Συσπάσαι από τους πόνους, καθώς τραντάζεσαι από το γέλιο. Νιώθεις όλες τις πληγές σου ταυτόχρονα.

Σε πιάνει από το χέρι και σε σηκώνει. Στέκεστε και οι δύο τώρα μπροστά στον χαραγμένο σώμα της ηθικής σου. Η υπόκρουση είναι πλέον το “Where is my mind?” των Pixies.

Well done Mr.Allen, well done...