Η αλήθεια μια ροζέτα.

Βλέπεις την αλήθεια και την πλησιάζεις. Φτάνεις πολύ κοντά, σχεδόν την αγγίζεις, πραγματοποιείς μια βραχεία περιστροφή πλησίον της και εκεί που νομίζεις πως θα την γευτείς αρχίζεις να απομακρύνεσαι.

«Ωραία, δεν πειράζει», σκέφτεσαι, «θα έχω την ευκαιρία να την χαρώ και από άλλη σκοπιά», και αφήνεσαι καθώς απομακρύνεσαι από κοντά της. Η απομάκρυνση σου πλέον είναι ίδια με την αρχική, απλά έχει αλλάξει η οπτική σου για την αλήθεια, λόγω της νέας σου θέσης. Ξαναπλησιάζεις. Να, φτάνεις, παραλίγο…, μα πάλι απλώς πραγματοποιείς μια πλήρη περιστροφή γύρω της και απομακρύνεσαι.

«Φτου, αλλά δεν πειράζει», σκέφτεσαι, «θα έχω την ευκαιρία να την χαρώ και από ακόμα μία σκοπιά», και αφήνεσαι πάλι καθώς απομακρύνεσαι από κοντά της. Η απόσταση σου από την αλήθεια είναι πάλι ίδια με την αρχική, απλά έχει αλλάξει η οπτική σου για αυτή, όπως και πριν, λόγω της νεότερής σου θέσης. Δε παραδίδεσαι, ξαναπλησιάζεις. Να, φτάνεις, παραλίγο…, μα πάλι απλώς πραγματοποιείς μια πλήρη περιστροφή γύρω της και απομακρύνεσαι.

«Γαμώτο, αλλά δεν πειράζει», σκέφτεσαι, «θα έχω την ευκαιρία να την χαρώ και από ακόμα μία σκοπιά», και αφήνεσαι πάλι καθώς απομακρύνεσαι από κοντά της. Η απόσταση σου από την αλήθεια είναι πάλι ίδια με την αρχική, όπως και πριν…

… η κατήφεια σου είναι πλέον ολοφάνερη, εντούτοις δε θα έπρεπε να δυσανασχετείς αγαπητέ μου, κοίτα τι όμορφη διαδρομή διένυσες. Αναρωτιέμαι, έχεις αναλογισθεί ποτέ πως η αλήθεια είναι μια σημειακή ανωμαλία που σαν την αγγίξεις, σε αφομοιώνει, σε εξαφανίζει μια για πάντα.

Οπότε, τι λες; Πάμε για ακόμα έναν γύρο; Αλλά τούτη την φορά όχι για την αλήθεια καθ’ αυτή, τούτη τη φορά πάμε για την ροζέτα της, για την ομορφιά του απραγματοποίητου.

-Εμπνευσμένο από τον Σίσυφο του Thrass. -