Ένα γέλιο ίδιο λεπίδι

Το ξυράφι κατεβαίνει και το βλέμμα το ακολουθεί. Η λάμα ανεβαίνει ξανά κάτω από τον κρόταφο, σφηνώνεται. Το βλέμμα ξεστρατίζει και καρφώνεται στον εαυτό του, άδειο. Το αισθάνομαι σκληρό, ανέκφραστο. Ποιόν αγαπά το βλέμμα τούτο, κανένα, ούτε το ίδιο του τον εαυτό. Μα το νιώθω που αλλάζει και να το που γελά. Λατρεύει τον βροντερό του ήχο που μοιάζει από έσχατα έγκατα βγαλμένος. Το ξέρω με σαρκάζει, αλλά και εγώ γελώ μαζί του. Παλιά θα αποδεχόταν την πρόκληση, κάνοντας το αίμα να αναβλύσει, αλλά σήμερα γελά. Γελά λυσσαλέα και συνάμα καθάρια, βλέμμα λύκου όμοιο πριν ορμήσει σε κοπάδι. Ναι, θα ήταν αγρίμι όμορφο, λεύτερο να ωρύεται τη νύχτα, να ξεκοιλιάζει ό,τι αγαπά, ό,τι το πονά με την ίδια πάντα έκφραση, μια έκφραση γέλιου, ενός γέλιου ίδιο με λεπίδι, ένα λεπίδι γέλιου.