Το παραμιλητό ενός Λύκου.

Μου αρέσει να τρέχω ξένοιαστα στα δάση, να κυνηγώ και ναι, να σκοτώνω. Μα τα δάση μου περιορίζονται μαζί με την ξενοιασιά μου. Μαθαίνω να μην κυνηγώ, μαθαίνω να φυλώ τα πρόβατα, αντί να τα σπαράζω. Μαθαίνω να γαβγίζω αντί να δαγκώνω. Μερικές φορές μου απαγορεύουν και το γάβγισμα γιατί θορυβώ, με αφήνουν μόνο να γρυλίζω.

Κάποτε είχα όνειρα και αυτά χρειάζονταν απέραντα δάση για να απλωθούν. Τώρα που τα δάση συρρικνώνονται μερικά όνειρα δεν άντεξαν και φύγαν, αλλά τα περισσότερα συρρικνώθηκαν μαζί με τα δάση και έγιναν εφιάλτες.

Ποιος είπε ότι ο πολιτισμός βελτιώνει το πνεύμα; Σας ερωτώ, τι είναι καλύτερο να περιμένεις καθημερινά για τα αποφάγια που θα σου πετάξουν ή να βγεις λεύτερα να κυνηγήσεις;

Μη σας λέω ψέματα, τα αποφάγια είναι ασφάλεια. Αν κάνεις ό,τι σου πουν θα στα προσφέρουν σίγουρα, θα σου προτείνουν και το χέρι τους να το γλύψεις. Πάντα προσπαθώ να κρύψω τη φύση μου και να μη δαγκώσω το απλωμένο χέρι, μερικές φορές όμως…

Μετά σκούζοντας γλύφω τις πληγές μου, αλλά γελώ, καθώς το νιώθω, ναι, έχω δόντια ακόμη.