Αθανάσιου βίος

Ο Θάνος είχε την εντύπωση πως είχε ήδη πεθάνει πριν 30 χρόνια. Στα 19 του στο Καρπενήσι είχε πιει μερικά ποτηράκια παραπάνω. Στην μηχανή καβάλα κατέβαινε τις στροφές προς Λαμία. Ήταν μια ηλιόλουστη Απριλιάτικη ημέρα. Ο ήλιος παιχνίδιζε τρυπώνοντας μέσα από τις φυλλωσιές. Ο άνεμος χάιδευε το πρόσωπό του και ανέμιζε τα μακριά του τα μαλλιά . Στη μνήμη του έχει κολλήσει πως σιγοτραγούδαγε το "Break on through" αλλά μάλλον είναι κάτι που το προσέθεσε μετά γιατί του κόλλαγε αισθητικά. Τα μάτια του ανοιγόκλειναν σαν να ρουφούσαν τζούρες ζωής. Και είχε ανεβεί τόσο ψηλά που αισθάνθηκε τον εαυτό του να υπερίπταται ενός αυτοκινήτου ερχομένου από την αντίθετη κατεύθυνση. Σαν τον αφύπνισε ο πόνος της πτώσης είδε τη μηχανή του να έρχεται και αυτή από ψηλά να του σπάσει τη λεκάνη.

Δεν ήταν, ίσως, η πρώτη φορά που πέθαινε. Η μάνα του τον βεβαίωνε πως σαν γεννήθηκε ήταν μπλάβος. Είχε αρνηθεί να του δώσει όνομα καθώς ήταν σίγουρη πως θα ξεψυχούσε. Η νοσοκόμα λοιπόν τον έβγαλε λόγω ημέρας Θανάση. Αλλά ούτε και η τελευταία φορά που επανερχόταν. Ως ηλεκτρολόγος είχε αισθανθεί πολλές φορές το ρεύμα να διαπερνά το κορμί του και την καρδιά του να σωπαίνει. Θάνατος και ανάσταση λοιπόν. Με τον καιρό αντιλήφθηκε πως η κάθε επαναφορά του στερούσε κάτι. Στην γέννηση δε μπορούσε να καταλάβει τι του έφυγε. Μα στα 19 έχασε τον ενθουσιασμό για τη ζωή. Όλα κυλούσαν γύρω του γκρίζα, χαρές και λύπες, τίποτα δεν τον συγκλόνιζε. Εκεί οφείλεται μάλλον πως ποτέ του δεν είχε ερωτευτεί. Σε κάποιο θάνατό του έχασε την δυνατότητα για επαφή με τους ανθρώπους και έτσι έμεινε μόνος.

Στα καταγώγια που σύχναζε έλιωνε το μυαλό του και μερικές φορές του έλιωναν το πρόσωπο θαμώνες με τους οποίους την επόμενη θα τα έπινε πάλι. Τα μαλλιά του είχαν υποχωρήσει για χάρη του μετώπου και τα δόντια του είχαν αραιώσει και αυτά. Τη στιγμή που ένα χτύπημα, το οποίο θα είχε στείλει τον καθένα στον αγύριστο, του στερούσε την όρεξη για ποτό και καυγά, συνειδητοποιούσε ότι οι θάνατοί του τον γλίτωναν από περιττότητες. Το είναι του κόσμου μπορεί να περιγραφεί από ένα πολύ βασικό πυρήνα. Η αδυναμία αντίληψης οφείλεται στο ότι με τον καιρό επικάθονται πάνω στον πυρήνα στοιχεία, όπως επιθυμίες, σχέσεις, σχέδια, όπως επικάθεται η σκόνη πάνω στα αντικείμενα. Αν θέλει κανείς να δει τον πυρήνα του είναι πρέπει να φυσήξει πολύ δυνατά.

Ο θάνατος ήταν ο άνεμος που του απεκάλυπτε τη πραγματικότητα του είναι του κόσμου. Και τώρα για άλλη μια φορά ίπταται σαν τότε στα 19 του, και ξέρει πως αν και όλα σκοτεινιάσουν για λίγο, αυτός θα ξανασηκωθεί και η αντίληψή του θα είναι λίγο πιο καθάρια από ότι ήταν πριν. Ρουφά λοιπόν λαίμαργα τζούρες θανάτου πριν την ανάσταση.