RSS γκρίνιες

Κάθησα λοιπόν να διαβάσω 2-3 πράγματα για τα λεγόμενα RSS feeds προκειμένου να γλιτώσω λίγο χρόνο από τη καθημερινή "μπλογκότσαρκα" και να μάθω και τίποτα... Δε ξέρω κατά πόσο το κατάφερα αλλά ιδού μια καθόλου σύντομη περίληψη της περίληψης.

Τα RSS feeds από ότι κατάλαβα είναι με δυό λόγια ένα πρότυπο ώστε να αναγνωρίζεται αυτόματα σε μια ιστοσελίδα το υλικό το οποίο ανανεώνεται συχνά και προορίζεται προς ευρεία ανάγνωση (πχ blog posts ή νέα). Έτσι αν κάποιος ξέρει ότι μια σελίδα υποστηρίζει αυτό το πρότυπο (πράγμα που συνήθως υποδηλώνεται από το σχετικό εικονίδιο κάπου στη σελίδα) μπορεί να τη "σκανάρει" για τέτοιου είδους υλικό. Με αυτό το τρόπο, για παράδειγμα, μπορεί η προσωπική σελίδα κάποιου για το χόμπι του να ανανεώνεται αυτόματα με νέα από τις σχετικές σελίδες και τα online περιοδικά που θέλει να παρακολουθεί - χωρίς να χρειάζεται να επισκέπτεται μία-μία τις σελίδες αυτές ή να ξέρει προκαταβολικά πότε ανανεώθηκαν. Η εφαρμογή στα ιστολόγια λοιπόν είναι προφανής. Στη θεωρία τουλάχιστον. Γιατι στην πράξη υπάρχουν μερικές δυσκολίες...

Καταρχήν, όπως είπα τα RSS feeds είναι ένα πρότυπο. Στη πραγματικότητα όμως είναι μάλλον τρια διαφορετικά πρότυπα, μετεξελίξεις του ίδιου πράγματος από τρεις διαφορετικούς φορείς. Εκτός από αυτά υπάρχει και το νεοαφιχθέν Atom πρότυπο που θεωρείται ότι έχει περισσότερες δυνατότητες και ταυτόχρονα είναι πιο πολύπλοκο - αλλά δε παύει να είναι το ίδιο πράγμα με κάποιο περίεργο τρόπο. Για περισσότερα για τις διαφορετικές εκδόσεις (αλλά και γενικότερα για πληροφορίες επί του θέματος) βρήκα αυτό το σύνδεσμο πολύ χρήσιμο.
Αν και από ότι καταλαβαίνω δεν έχει σημασία ποια έκδοση ακολουθείται τελικά, η κατάσταση είναι ότι πρέπει για να μπερδευτεί κανείς.

Επιπλέον, τα RSS feeds από μια σελίδα είναι δυνατό να μεταβιβαστούν όχι σε μια άλλη σελίδα αλλά σε ένα είδος πρόγραμματος γνωστό ως aggregator. Με την ίδια λογική δηλαδή που o email client μπορεί να κατεβάσει email στον υπολογιστή και ο news reader έχει πρόσβαση στα news groups, έτσι και οι aggregators μπορούν να μαζέψουν όλα τα RSS feeds που θέλει να παρακολουθεί κανείς. Μια αρκετά εκτενής λίστα από aggregators υπάρχει εδώ. Φυσικά δεν είναι όλοι οι aggregators συμβατοί με όλα τα άνωθι πρότυπα. Και όπως σε όλες τις περιπτώσεις χρειάζεται ικανή ποσότητα πειραματισμού πριν βρει κανείς κάτι που να του ταιριάζει. Προσωπικά, πέρασα από το bloglines (online aggregator) στον Sharpreader - και έμεινα εκεί μη θέλοντας να το κουράσω περισσότερο.
Ενδεχομένως να υπάρχει κάτι καλύτερο εκεί έξω (ο Mozilla δεν έχει κάτι αντίστοιχο ακόμα πράγμα που μου κάνε εντύπωση) - αλλά είμαι ανοιχτός σε προτάσεις...

Για τα blog ειδικά θέλει κανείς να κατεβάσει όχι μόνο το κείμενο που έγραψε κάποιος αλλά και τα σχόλια που έχουν γίνει. Αυτό γίνεται αυτόματα όπου έχει γίνει η σχετική πρόβλεψη - αλλά για τις περιπτώσεις που τα σχόλια είναι εξωτερικά (βλ. Haloscan) ένα επιπλέον feed είναι απαραίτητο να οριστεί για να διαβάζεται από τον aggregator. Όχι και τόσο κομψή λύση η δεύτερη προφανώς.

Επίσης, καλό θα ήταν για παράδειγμα να μπορώ να περάσω όλους τους συνδέσμους των blog στον Sharpreader και αυτός να βρει τα RSS feeds τους (αν υπάρχουν). Προφανώς όμως αυτό πρέπει να γίνει ξεχωριστά για τη κάθε μια σελίδα που θέλω να παρακολουθώ. To RSS feed μιας σελίδας μπορεί να βρεθεί εδώ
ή να ξεθαφτεί από το source της. Η όλη διαδικασία δηλαδή απαιτεί μια αλφα μανούρα. Τουλάχιστον, αν δε κάνω λάθος, αν αυτό γίνει μια φορά, μετά μπορεί να μεταφερθεί σε άλλο aggregator (ή χρήστη) μέσω των λεγόμενων OPML αρχείων (αντίστοιχα των bookmarks, τρόπον τινά).

Επιπλέον, στην περίπτωση των ελληνικών μπλογκ υπάρχει και το πρόβλημα του encoding/decoding που καμιά φορά σημαίνει ότι δε φαίνονται τα κείμενα σωστά (ειδικά στη περίπτωση των σχολίων. Και εδώ το πρόβλημα δε λύνεται παρά μόνο με άνοιγμα Word, copy/paste κλπ κλπ...

Και φυσικά δυστυχώς δεν είναι όλα τα μπλογκ συμβατά με τα RSS (ή Atom) πρότυπα. Σε αυτή τη περίπτωση, απλά είναι αναγκαίο να τα επισκέπτεται κανείς τακτικά για να βλέπει τις αλλαγές και πότε έγιναν αυτές. Κάπου είδα βέβαια και λόγο για aggregators που μπορούν να κάνουν scraping, δηλ. να μαζέψουν υλικό και από σελίδες χωρίς αυτά τα πρότυπα. Αλλά θέλει άλλο ψάξιμο αυτό - αν και αμφιβάλλω κατά πόσο θα είναι επιτυχές.

Γενικά, τα ελληνικά μπλογκ τα πάνε καλά με το RSS/Atom. Τα περισσότερα από τα δεξιά παρέχονται από το blogger.com το οποίο χρησιμοποιεί το Atom πρότυπο. Ο Πλανήτης έχει RSS και ο/η/το Phigita σχεδιάζει (;). Το pathfinder.gr ας μου επιτραπεί να πω ότι μένει πτωχός συγγενής - και είναι κρίμα γιατί πολύς κόσμος ξεκινάει συνέχεια μπλογκ εκεί. Για αυτούς και τους υπόλοιπους δε το γλιτώνω κάθε τόσο το backspace, click, backspace, click...

Nick Drake

Δε ξέρω κατά πόσο είναι γνωστός ο εν λόγω καλλιτέχνης. Μόλις άκουσα ένα αφιέρωμα που είχε το BBC Radio 2 σε αυτόν, τη ζωή και τη μουσική του και θα γράψω δυο λόγιο σχετικά - έτσι απο μνήμης. To παρουσίασε - από όλους! - o Brad Pitt o oποίος από ότι φαίνεται είναι μεγάλος θαυμαστής του. Το αφιέρωμα ήτσν ουσιαστικά μια αναδρομή στην πορεία του καλλιτέχνη παρουσιασμένη από την ίδια του τη μουσική - η οποία διακόπτοταν από κάποια γεγονότα δια της φωνής του κ. Pitt - καθώς και από την οικογένεια του και άτομα με τα οποία δούλεψε.

Τι μου έμεινε για το άτομο του Ν. Drake; Με μια φράση θα έλεγα ότι ήταν αυτο που ο κόσμος αποκαλεί ήρεμη δύναμη. Γενικά ήταν λιγομίλητος και ήρεμος στους τρόπους του - όπως φαίνεται και από τα τραγούδια του άλλωστε. Κατάφερνε να αποδίδει μια γοητεία και παρά τους χαμηλούς του τόνους να έχει μια έντονη παρουσία στη σκηνή τουλάχιστον. Περνούσε μήνες μόνος του και κατά διαστήματα αναδυόταν να έρθει σε επαφή με τους δικούς του ανθρώπους - ειδικά προς το τέλος της ζωής του. Τα αποσπάσματα που άκουσα μου έδωσαν την εντύπωση ότι παρόλο που απο μικρός το ήξερε ότι θα γίνει μουσικός και ήταν μια συνειδητή επιλογή του, ταυτόχρονα η ντροπαλότητα του θα του είχε σταθεί εμπόδιο αν δεν τον βοηθούσε ο φιλικός και επαγγελματικός περίγυρος του να κάνει αυτά που θέλει. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ήταν το ότι ένας φίλος του τον "έσπρωξε" να παίξει για να τον ακούσουν οι Stones καθώς και ότι ο ίδιος ο John Cale (βλ. Velvet Underground) έχοντας ακούσει τη δουλειά του πίεσε να συναντηθούν και δεν τον άφησε σε ησυχία μέχρι να βγάλουν μαζί μερικά τραγούδια μέρες μόνο αφότου είχαν πρωτογνωριστεί.

Συνολικά ο Νick Drake έβγαλε 3 δίσκους εν ζωή και μερικά επιπλέον κομμάτια εκδόθηκαν μετά το θάνατο του. Πέθανε στα 26 του από υπερβολική δόση αντικαταθλιπτικών - κάτι που έγινε όχι ηθελημένα κατά πάσα πιθανότητα όπως ανάφερε η αδερφή του. Ο πρώτος δίσκος του βγήκε στα 19 του καθώς σπούδαζε Αγγλική Φιλολογία και σύντομα ακολούθησε και ο δεύτερος. Παρόλο που τα σχόλια ήταν ενθαρρυντικά, οι πωλήσεις δεν ήταν ουσιαστικές και αυτό ήταν που έκανε τα πρώτα σημάδια της κατάθλιψης να εμφανίζονται. Όντας μεγαλωμένος στην αγγλική ύπαιθρο η μετακόμιση του στο Λονδίνο τον επηρρέασε επίσης, πράγμα που φαίνεται στο τρίτο του δίσκο.

Είχε πει στον παραγωγό του ότι παρόλο που κάνει ό,τι χρειάζεται δε βρίσκει την αναγνώριση που είχαν άλλοι καλλιτέχνες της εποχής του (τέλη 60's - αρχές 70's). Το παράπονο του ήταν - σύμφωνα με τα λεγόμενα της μητέρας του - ότι αποτύγχανε σε ότιδήποτε και αν προσπαθούσε (συμπεριλαμβανομένων και μια σύντομης θητείας ως προγραμματιστής(!) και μιας συνέντευξης που έδωσε για να καταταγεί στο στρατό - όπου και εμφανίστηκε ακούρευτος). Παρόλα αυτά ήταν πολλοί εκείνοι που είπαν στη μητέρα του αφότου είχε πεθάνει πόσο τους βοήθησε η μουσική του. Ταυτόχρονα είναι πολλοί οι σημερινοί και παλιότεροι καλλιτέχνες που έχουν εμπνευστεί από αυτόν και ακόμη περισσότεροι εκείνοι που αναγνωρίζουν την αξία της μουσικής τους. Και εδώ που τα λέμε, πόσοι έχουν καταφέρει να μνημονεύεται η δουλειά τους 30 χρόνια αφού έπαψαν να δημιουργούν;

Τελικά τι συνέβη στο Nick Drake; Μήπως η κατάθλιψη του (και κατ' επέκταση και ο θάνατος του) ήταν προϊόν της ανυπομονησίας του να γίνει διάσημος πολύ γρήγορα; Μήπως όντως η δουλειά του δεν άξιζε τόσο όσο μνημονεύουν εκ των υστέρων οι άνθρωποι του; Μήπως θα παρέμενε στην αφάνεια αν ζούσε ακόμα και δεν είχε "ευλογηθεί" η μουσική του από τη χρυσόσκονη της αυτοκτόνιας του - που ως γνωστόν κάνει τα πάντα να φαίνονται πιο επικά και γοητευτικά; Μήπως ήταν απλά άλλος ένας κλεισμένος στον κόσμο του ψάχνοντας να βρει κάτι που συνέχεια του διέφευγε όπως πολλοί από εμάς άλλωστε; Πιστεύω πως οι δυο λέξεις που τον χαρακτηρίζουν ακριβέστερα είναι "τραγική φιγούρα". Αυτό που μου προξενεί την περισσότερη περιέργεια είναι ότι ποτέ δε θα μάθουμε τι έτρεχε στο μυαλό του, ειδικά όλες εκείνες τις περιόδους της απομόνωσης του από τους πάντες. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ακούμε τη μουσική του. Τελικά, μόνο αυτό μένει...

When I raise my trigger finger...

Παρασκευή βράδυ. Πάλι. Ετοιμασίες. Κούραση μέρας αλλά πάρτι διάθεση νύχτας. Μερικές γουλιές κρητικό αλκοόλ. 12:00. 'Ωρα για "έξω". Ευχάριστη ψυχρούλα. Δρόμοι γεμάτοι νέους/ες. Μεθυσμένοι, παραπαίοντες, φωνακλάδες, χυδαίοι. Τσιρίδες, στις μύτες των ποδιών τους, ξεντυμένες, πανταχού παρούσες. Ζωή. Τέλεια. Λεωφορείο που αργεί πιο πολύ από ποτέ. Μέσα βρώμικο, φωνές. Φανάρια, κίνηση. Φτάνουμε.

Καθόλου ουρά, μπράβοι που κοιτάνε μάτια όχι παπούτσια, είσοδος. Προθάλαμος γεμάτος από ημίγυμνους/ες teenagers. Στέκονται, κάθονται κάτω, ξαπλώνουν στο βρώμικο πάτωμα, αγκαλιάζονται. Πρώτη από πολλές επίσκεψη WC. Απωθητικές μυρωδιές αλλά καθαρά. Ακόμα. Στους νιπτήρες πηγαδάκι. Ραπ αυτοσχεδιασμοί.

Μέσα. Stage 3. 80's, goth, electro-dance και πάλι απο την αρχή. Τώρα Chameleons. Δυνατά. Κόσμος αραιός. Οι άγνωστοι θαμώνες. Μερικές νέες φάτσες. Μακριά μαύρα φορέματα λικνίζονται. PVC κοντές φούστες πηγαινοέρχονται. Δερμάτινα, μακιγιάζ, piercings. Gadgets φωσφορίζουν. Καπνός. Πολύς. Αλκοόλ αμέσως. Ξεκινάμε.

Stage 4. Γρήγορη ματιά. Indie. H βαρετή έκδοση του. Για την ώρα. Τeenagers παντού. Χορεύουν, πίνουν, αράζουν, φιλιούνται. Έξω.

Main stage. Το μεγαλύτερο. Nu-rock κυρίως. Πανικός. Όλοι χτυπιούνται. Η αίθουσα φαίνεται να αλλάζει σχήμα. Είναι ζωντανή. Αυτό είναι. Κίνηση στους διαδρόμους από νέους. T-shirts, χαμηλωμένα τζιν, αθλητικά. Αιχμηρά κουρέματα. Ευχάριστη αίσθηση βύθισης στο πλήθος. Random walk προς μικρή εξέδρα. Επίβλεψη του βασιλείου μας.

Stage 1. Ροκ και μέταλ. Τρικυμιώδεις θάλασσες από μακριά μαλλιά. Μαύρες μπλούζες με εξώφυλλα δίσκων και tour dates. Κι άλλα δερμάτινα. Τραπέζια σε σκοτεινές γωνίες. Γεμάτα "μεγάλους" ή/και βαρείς. Ζέστη. Κλιματισμός επίτηδες ίσως κλειστός. Το μπαρ σερβίρει συνέχεια.

Βάση μας η 3. Διακόσμηση μηδέν. Δε χρειάζεται - είναι ο κόσμος. Τοίχοι γκρίμαυροι απλώς. Μερικά γκραφίτι. Από το ταβάνι κρέμονται πέπλα. Αφήνω τους άλλους κατά διαστήματα. Χωρίς προειδοποίηση. Γνωστοί. Τυπικές χαιρετούρες. Ατελείωτες βόλτες μεταξύ stages. Όπου τραβάει η μουσική. Και το θέαμα. Βλέμματα. Το παιχνίδι με τις μουσικές γυναίκες. Πανταχού παρόν.

Χορός. Αλκοόλ. Κουβέντα. Γέλια. Περιφορά. Το παιχνίδι. Και πάλι από την αρχή. Transmission. Ξέφρενο χτύπημα. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Κάποιος άγνωστος μου μιλάει. Μου λέει για τη μπλούζα μου. Τους είδε το '79 λέει. Μια με κόκκινη ζακέτα πέφτει πάνω μου. Είναι αλλου. Φεύγει.

Η ώρα περνάει. Το αλκοόλ κατάσχεται. Χωρίς κουβέντα. Η 3 αδειάζει σταδιακά. Τα φώτα έχουν πέσει. Μένει το σκοτάδι και ο καπνός μόνο. 4-5 μαυροφορεμένες/οι χορεύουν - τη σκοτεινιάζουν κι άλλο. Hellraiser - Suicide Commando. Τους συνοδεύω για λίγο. Στο τέλος μένει μόνη.

Τρεις η ώρα και το δεύτερο μέρος ξεκινάει. Main stage. Το πλήθος αμείωτο. Τα 4 stages έχουν γίνει ένα. Οι φυλές χάνονται. Goth, indie, metal όλοι εδώ. Εκστασιασμένοι όλοι.
Χορός. Χορός. Χορός. Ευφορία. Prodigy, Faithless, Fugees, κλπ. Δοκιμασμένη συνταγή. Μέχρι το πρωί.

Σταματάω κατά διαστήματα. Ακουμπάω στο τοίχο. Κοιτάω γύρω μου νωθρά. Δε με νοιάζει τίποτα.

...

7 παρά. 20 άτομα μείναμε. Κάθομαι για πρώτη φορά. Τελευταίο τραγούδι και φύγαμε. Cranberries - Zombie. Δε νιώθω μέλη. Έξω. Κρύο. Ψιχάλα, η γνώριμη. Το συναίσθημα της ανατολής χωρίς ύπνο. Βυθίζομαι στο πρωινό. Λεωφορείο πίσω. Την άλλη βδομάδα πάλι.

Ιστολογείν ελληνικώς

Το παρακάτω προοριζόταν ως ολιγόλογο σχόλιο σε ένα άλλο μπλογκ αλλά ούτε εκεί μπόρεσα να το γράψω (παρά τις προσπάθειες και του ΙΕ και του Mozilla) ούτε σύντομο να το κρατήσω (παρά τη διάθεση να πάω νωρίς για ύπνο απόψε για αλλαγή). Περί ελληνικού ιστολογείν ο λόγος λοιπόν πάλι...

Όταν έπεσε στα χέρια μου το εν λόγω άρθρο στην Καθημερινή στην ηλεκτρονική του μορφή φυσικά ("είναι βαριά τα ξένα") και μάλιστα μέσω κάποιου συνδέσμου σε ελληνικό μπλόγκ/ιστολόγιο, δε μπόρεσα παρά να μη παρατηρήσω την καταφανή έλλειψη αναφοράς στις ελληνικές αντίστοιχες σελίδες. Τότε μου φάνηκε ότι απλά ο δημοσιογράφος θεώρησε ότι λίγοι Έλληνες θα ενδιαφέροταν για την ύπαρξη της "νέας αυτής μόδας" στην Ελλάδα - θα το έβλεπαν απλά ως κάτι που συμβαίνει "έξω". Η κλασική περίπτωση δηλαδή του να φτάνουν στην Ελλάδα οι εξελίξεις με διαφορά φάσης χρόνων (πράγμα που εν προκειμένω δεν είναι μακριά από την αλήθεια). Κατ' επέκταση, ο δημοσιογράφος ίσως σκέφτηκε οτι δε θα υπάρχουν και πολλοί που αφιερώνουν το χρόνο να γράψουν ένα ελληνικό μπλόγκ. Ήταν τότε που μπορούσα να πειστώ εύκολά ότι ήταν λιγότεροι από δέκα οι Έλληνες που έγραφαν ένα μπλογκ.

Λίγο αργότερα ο αριθμός αυτός αυξήθηκε αρκετά (μια συντηρητική και πρόχειρη εκτίμηση μου λέει γύρω στα 50-60 μπλογκ - ενεργά και μη) αλλά παρόλα αυτά ο αριθμός παραμένει μικρός. Το μέτρο σύγκρισης για το χαρακτηρισμός μικρός είναι τα εκατομμύρια των Ελλήνων και Κυπρίων εκεί έξω (συμπεριλαμβανομένων και αυτών στο εξωτερικό). Ακόμα και αν αυτός ο αριθμός "διορθωθεί" ώστε να αντικατοπτρίζει το κλάσμα εκείνων έχουν πρόσβαση στο Δίκτυο, τη χρησιμοποιούν για κάτι παραπάνω από ηλ. ταχυδρομείο κλπ, δε παραμένει να είναι μικρός. Εκτός αν όλοι οι Έλληνες ιστολόγοι είναι κρυμμένοι στα νησιά της προσωπικής τους πραγματικότητας και αποφεύγουν τη δημοτικότητα... Πράγμα απίθανο δεδομένου του συναισθήματος που θα έχουν νιώσει όλοι όσοι έχουν δει τον αριθμό 1 δίπλα στα σχόλια του μπλογκ τους...

Όπως και να έχει, υπήρχε χώρος για αναφορά στα ελληνικά μπλογκ στα εν λόγω (ούτως ή άλλως σύντομα) άρθρα. Προσωπικά όμως συμφωνώ με την άποψη ότι θα έχει μεγαλύτερη αξία αν ένα ελληνικό μπλογκ γίνει γνωστό από στόμα σε στόμα παρά επειδή θα πλασαριστεί στον πολύ κόσμο ως το πρώτο (χρονολογικά, σε περιέχομενο, σε εκφραστική ικανότητα, σε φαντασία και με ότι άλλο κριτήριο καθορίζεται η... "μπλογκοσύνη"). Τα μπλόγκ (μαζί με τα διάφορα φόρουμ και σελίδες όπως το Ιντιμίντια) μπορούν να αποτελέσουν την προσωποποίηση της ανεξάρτητης και αυτο-οργανούμενης ενημέρωσης και ανταλλαγής απόψεων μέσω του καταλληλα ελεύθερου (από πολλές απόψεις) μέσου που λέγεται Δικτύο. Δε χρειάζονται απαραίτητα τη δημοτικότητα ενός άρθρου σε εφημερίδα - ας γίνουν γνωστά (όσα το έχουν) αργότερα.

Άλλη μια μέρα στο αστεροσκοπείο(!)

Σήμερα είχα την μοναδική ομολογουμένως ευκαιρία να βρεθώ σε ένα πραγματικό σκηνικό ταινίας και μάλιστα χόλιγουντ...

Tο αστεροσκοπείο έχει παραχωρήσει για δυο μέρες τους χώρους του για την παραγωγή του Hitch-hikers guide to the Galaxy. Στο βιβλίο υπάρχει μια μοναδική αναφορά στην αρχή του η οποία όπως φαίνεται θα μεταφερθεί στην κινηματογραφική οθόνη
κάπως αλλαγμένη. Συγκεκριμένα, οι επιστήμονες που δουλεύουν στο δωμάτιο ελέγχου πρόκειται να εκπλαγούν από τα διαστημόπλοια "κατεδάφισης" της Γης που ξαφνικά θα διασχίσουν τον αγγλικό ουράνο.

Για αυτή και μόνο τη σκηνή, που δε θα διαρκέσει πάνω από 1-2 λεπτά στην ταινία, πρέπει να δούλεψαν από το πρωί και μέχρι πριν λίγη ώρα (10+ ώρες) ένας απίστευτος αριθμός ατόμων (πάνω από 50 σίγουρα). Είναι εντυπωσιακό πόσοι χρειάστηκαν για μια απλή εσωτερική λήψη. Από τους τεχνικούς που ήταν στο πλατό μόνο για ένα μικρό κλάσμα μου ήταν εμφανές ποιός είναι ο ρόλος τους (δεν ήμουν και συνέχεια εκεί βέβαια). Όλοι πήγαιναν πάνω κάτω - το μέρος πραγματικά έσφυζε από ζωή και ενεργητικότητα - τόσο στο πλατό όσο και έξω. Όπως είδα αργότερα για να στηθούν όλα αυτά είχαν επιστρατευθεί καμιά δεκαριά οχήματα από μινι λεωφορείο για τους ηθοποιούς ως μεγάλα φορτηγά για τα εξαρτήματα. Χαρακτηριστική ήταν η χαρά ενός από τους τεχνικούς όταν έμαθε ότι δε χρειάζεται να μετακινήσουν τίποτα από το σκηνικό για το βράδυ...

Ο χώρος διαμορφώθηκε από αρκετά εώς πολύ. Ο μισός αριστερός τοίχος καλύφθηκε με περίπου ρεαλιστικά λαμπάκια που αναβόσβηναν, δείκτες που τρεμόπαιζαν και διάφορα γραφήματα - αυτό ήταν αρκετό όμως για να με ρωτήσει η μπούμαν ποιο κομμάτι του σκηνικού ήταν από πριν εδώ και ποιο είναι μόνο για την ταινία. Στο πάτωμα τοποθετήθηκαν ράγες για να κυλάει η κάμερα την απαιτούμενη απόσταση των 3-4 μέτρων. Στους γύρω τοίχους υπήρχαν παντού προβολείς και άλλα εξαρτήματα για το φωτισμό. Διάφορα μικροπράγματα αντικαταστάθηκαν προκειμένου να δίνει το μέρος μια πιο 70's εντύπωση. Ο "πρωταγωνιστής" φορούσε λευκό μπλουζάκι με πολύχρωμη στάμπα "Ηawaii '72" (... όπως όλοι οι αστρονόμοι τότε άλλωστε υποθέτω). Σε ένα τραπέζι (εκτός σκηνής) πρόσεξα ένα πιάτο με σταφύλια και ένα χαρτάκι δίπλα του που έλεγε "prop grapes"!

Οι κομπάρσοι - εκτός από τον "πρωταγωνιστή" - ήταν άτομα που πραγματικά εργάζονται εδώ, βάσει μιας οντισιόν που έγινε πριν ένα μήνα περίπου ανοιχτή σε όποιον ενδιαφέρεται. Δε ξέρω αν κριτήριο τους ήταν το αξιοσημείωτο της φυσιογνωμίας ή το αντίθετο - πάντως εγώ δεν τα κατάφερα δυστυχώς να γράψω ιστορία (και) ως κομπάρσος. Από τους controllers ως μια γραμματέα και από διδακτορικούς φοιτητές ως το προσωπικό περίπου δέκα άτομα έλαβαν μέρος στη σκηνή - σε αντίθεση με τους έναν ή δύο που στην πραγματικότητα δουλεύουν στον εν λόγω χώρο συνήθως.

Ήταν επίσης εντυπωσιακό να δει κανείς πως πλούτισε σταδιακά η σκηνή - από 2-3 άτομα που κάναν ένα απλό πράγμα σε αυτό που εμένα μου φάνηκε ως μια περίπλοκη στην οργάνωση της αλληλουχία στιγμών πολλές φορές δοκιμασμένη και τελικά ενορχηστρωμένη στην εντέλεια. Μετά από ώρες λήψεων και με τα κλασσικά "lights, video, camera, 'κλακ', action, ..., cut!"
να επαναλαμβάνονται με τελετουργικό τρόπο κάθε φορά και το σκηνοθέτη να δίνει οδηγίες όρθιος στον ασύρματο (και όχι καθιστός στην πάνινη καρέκλα και στο τηλεβόα) δεν ήταν καθόλου παράξενο που όλοι χειροκρότησαν όταν ανακοίνωσε ότι μια γωνία είχε μετρηθεί(!), ήταν όντως όσο έπρεπε να είναι και επομένως όλα είχαν τελειώσει για σήμερα.

Η όλη εμπειρία μου φάνηκε εντελώς πρωτόγνωρη και σχεδόν μαγική - και ας μην έλαβα ενεργό μέρος. Ή μάλλον για αυτό - δε θα θέλα να 'μουν στη θέση των κομπάρσων που καλούνταν στο ιντερκόμ του αστεροσκοπείου κάθε τρεις και λίγο και σίγουρα όχι στη θέση ενός τύπου από τη φουρνιά μου που έπρεπε σε κάθε σκηνή να κουβαλάει ένα πάκο φακέλους (που δισκέτες τότε... - αν και μια οθόνη είναι TFT (!) και με Windows XP (!!) περασμένα) από τη μια άκρη του δωματίου στην άλλη. Ευτυχώς δεν του πέφταν κάθε φόρα να πρέπει να τα μαζεύει... Αλλά φυσικά και λέω ψέμματα. Εννοείται οτι θα θέλα να μουν a part of it all:) Κάθε φορά που πέρναγα από εκεί κολλούσα και χάζευα τους ανθρώπους λες και κάναν κάτι το απίστευτα δύσκολο ή περίτεχνο. Πράγμα που παραδόξως πως είναι ίσως όπως μπορεί να με έβλεπαν και εκείνοι...

Και για όλα αυτά το αστεροσκοπείο αποκόμισε το αστρονομικό (αστρονομικό λέω) ποσό των 5,000 λιρών... Τζάμπα πράγμα. Να το ξανακάνουμε... Όσοι ερασιτέχνες σκηνοθέτες επιστημονικής φαντασίας (και μη) υπάρχουν εκεί έξω χάνουν μοναδικη ευκαιρία...