Σάββατο αργό

Επίσης, στο σουπερμάρκετ πάρκαρα σε μια από τις διπλές αντικριστές σειρές από αυτοκίνητα. Όταν γύρισα είδα ότι ο απέναντι μου μόνο είχε φύγει - έτσι δε χρειάστηκε να κάνω όπισθεν.

Είμαι εδώ και είμαι καλά (πάρε δώσε)

Τι έγινε βρε ψυχή που χάθηκες εσύ; Ούτε ένα γρήγορο γεια ή ένα σύνδεσμο δε μας γράφεις πια κλπ κλπ... Ναι, ξέρω, αλλα είμαι σε ευαίσθητη περίοδο τελευταία και ούτε χρόνος ούτε διάθεση υπάρχει για το ιστολόγιο. Υπόσχομαι πολλές εκπλήξεις και πλούσια δώρα (...) από βδομάδα (αν όχι από την επόμενη...) για μια ακόμα φορά στις οθόνες σας κλπ κλπ...

Προς το παρόν όμως:... Νομίζετε ότι το ιστολόγιο σας έχει ακραίο όνομα; Νομίζετε ότι το περιεχόμενο του ιστόλογιου σας είναι ενδιαφέρον και έχει κάτι ξεχωριστό να πει; Τέλος νομίζετε ότι δε τα πηγαίνετε καλά με το "έτερον ήμισυ" σας; Δεν έχετε δει αυτό το (περίπου-)ιστολόγιο τότε....

Η κατάληψη του λόφου Lough Rigg

(ή η εκδρομή στην Lake District)

Το εγερτήριο ήταν βάρβαρο στις 8:30. Μετά τις απαραίτητες βιαστικές προετοιμασίες ξεκινήσαμε με δύο αυτοκίνητα για τη μικρή πόλη του Ambleside που θα ήταν το ορμητήριο μας. Eκεί, φάγαμε το λιτό πρωινό (full English breakfast) το οποίο και μας καθυστέρησε ελαφρώς (αλλά θα αποδεικνυόταν ανεκτίμητο στη συνέχεια). Η τελευταία μας επαφή με τον πολιτισμό ήταν το νεκροταφείο στην άκρη του συνοικισμού.



Έπειτα ήταν ώρα να ξεκινήσουμε την πραγματική πορεία. Ο καιρός ήταν τυπικά συννεφιασμένος αλλά ευτυχώς δεν έκανε κρύο και ήταν ευχάριστα. Κόσμος πηγαινοερχόταν στο μονοπάτι - μόνοι, ζευγάρια, οικογένειες με τα παιδιά, σκυλιά, γατιά τους. Όλοι ντυμένοι με αδιάβροχα, μπουφάν, μπότες οδοιπορίας και τα συναφή. Απαραίτητα αξεσουάρ οι φωτογραφικές, οι χάρτες εντός πλαστικής θήκης ή ενίοτε και τα μπαστούνια για το περπάτημα. Γενικά δεν είμαι και πολύ άτομο των εξοχών (ή της άσκησης) αλλά από τη πρώτη στιγμή η διάθεση ήταν ίσως η καλύτερη δυνατή.

Η ψιλή κουβέντα, καθαρός αέρας και το ανηφορικό μονοπάτι μας φέρανε πέρα από την πόλη σε ένα μικρό δάσος και έπειτα στη κορυφή ενός λόφου, όπου και σταματήσαμε για ανάσα (δεν είμαστε της εξοχής είπαμε):




Η πόλη φαίνεται βγαλμένη σαν από παραμύθι από μακριά (αλλά όχι εντάξει και αυτοκίνητα έχει και σουπερμάρκετ και ρεύμα).



Μερικές πύλες μετά - αρκετά πολύπλοκες για να κρατάνε τα πρόβατα στα μέρη που πρέπει αλλά και για να δυσκολέψουν μερικούς απο εμάς με σακίδια στους ώμους - η πρώτη κορυφή κατακτήθηκε. Η θέα της λίμνης Windermere ήταν κάτι παραπάνω από μαγευτική. Δε ξέρω αν το όνομα βγαίνει από το πόσο πολύ φύσαγε αλλά θα μπορούσε κάλλιστα.



Λίγο αργότερα άρχισε να βρέχει. Να βρέχει πολύ όμως. Σύντομα ένιωθα όπως πρέπει να νιώθανε οι στρατιώτες στο Βιετνάμ όπου δεν υπήρχε το παραμικρό κομμάτι τους που να μην είναι μούσκεμα. Το αδιάβροχο παρόλο που προσέφερε κάποια προστασία, απλά παρέπεμπε το νερό στο τζιν το οποίο και σύντομα ήταν διπλά βαρύ. Σειρά φυσικά είχαν τα παπούτσια τα οποία, πρώτα το αριστερό και μετά το δεξί (μιας και φύσαγε από τα αριστερά) αρχικά έμοιαζαν με δεξαμενες και μετά με μικρούς βάλτους που έπρεπε να σηκώνουμε σε κάθε βήμα και να τους ακούμε να σκάνε στο υγρό έδαφος. Υπήρχαν στιγμές που η βροχή πονούσε. Μέσα στο σακίδιο δεν έμεινε τίποτα που να μη βραχεί - απίστευτο πως επιβίωσε η φωτογραφική.



Η νεροποντή κράτησε μέχρι και την κορυφή από όπου αν η ορατότητα ήταν κάτι παραπάνω απο λίγα μέτρα (a wee dodo κατά την σκωτσέζα οδηγό μας) θα μπορούσαμε να δούμε και τις δύο μεγάλες λίμνες εκατέρωθεν του λόφου (Windermere και Grassmere). Παλιά όμως... Αφού σταθήκαμε για λίγο να "απολαύσουμε τη θέα", αρχίσαμε την κατάβαση κατα τη διάρκεια της οποίας ευτυχώς η βροχή έκοψε σταδιακά. Μάλιστα είδαμε και λίγο μπλε ουρανό!



καθώς και τη μικρότερη λίμνη Rydal:



Το δεύτερο κομμάτι της πορείας ήταν σαφώς πιο εύκολο και στρωτό αλλά και αρκετά ενδιαφέρον:





Έχοντας κάνει το γύρο του λόφου επιστρέψαμε στην πόλη μέσα από στενά μονοπάτια που σταδιακά φάρδυναν και τελικά εγίναν δρόμοι. Συχνά, δεξιά κι αριστερά συναντούσαμε μάλλον γραφικές αγροικίες και ξύλινα παγκάκια - που με τέτοιο καιρό αμφιβάλλω αν καθόταν κανείς πάνω τους πριν σαπίσουν εντελώς. Μπήκαμε στη πόλη ψάχνοντας απελπισμένα για ένα μέρος να κάτσουμε που να είναι ζεστά και στεγνά. Στην εν λόγω πάμπ που βρήκαμε για πολλή ώρα κανείς δε μιλούσε και ακουγόνταν μόνο τα μαχαιροπίρουνα (πάλι καλά δηλαδή). Πρέπει να ήταν το νοστιμότερο φαγητό που έχω φάει εδώ και πολλές βδομάδες - λόγω της προηγηθείσας πεζοπορίας - αλλά και η πιο πολυαναμενόμενη Guinness:)

Στο αυτοκίνητο κοιμήθηκα σχεδόν αμέσως - παρά τη διάθεση του οδηγού να ακούσει Manowar - μάλλον για να αποφύγει την ίδια κατάληξη... Α day well spent...

Συμπτώσεις θεάματος

Το Σάββατο, πριν (ή για την ακρίβεια στο πηγαιμό για) το Infest (βλ. προηγ. post) έπεσα πάνω στη μεγάλη γιορτή της πόλης για την ομοφυλοφιλία, το Manchester pride, η οποία κρατάει 10 μέρες και τέλειωνε το προηγούμενο Σαβ/κο. Συμβαίνει κάθε χρόνο και συρρέει κόσμος από όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου (οκ, υπερβολη ίσως:-P). Υπάρχει μια γειτονιά εδώ ονομάτι Gay Village περίπου 6-7 τετράγωνα η οποία περιφράσσεται και εντός της γίνονται διάφορα. Υπάρχει μουσική, πάγκοι, celebrities (π.χ. η transexual νικήτρια του Big Brother - !), κόσμος που προσπαθει να ευαισθητοποιήσει για θέματα ομοφυλοφυλίας και υγείας, σπορ, λούνα παρκ και διάφορα άλλα - μέχρι και "γάμοι" (τα εισαγωγικά ως ένδειξη της μη επισημότητας απλώς). Και φυσικά υπάρχει και παρέλαση - της οποίας ιδού η μοναδική φωτογραφία που μπόρεσα να πάρω "απ' έξω":



Και ενώ όλα αυτά συνέβαιναν στο Manchester, λίγο πιο πέρα, στο Bradford, συνέβαιναν "αντίστοιχα" (βλ. προηγ. post). Αρκετά πιο μακριά, το ίδιο Σαβ/κο μια άλλη γιορτή θα ολοκληρωνόταν.

Το κοινό που βρήκα στην τελετή λήξης με τα φεστιβάλ στο Bradford και το Manchester, ήταν το κιτς. Κιτς/trash στους Ολυμπιακούς (εντάξει, όχι όλη η τελετή), camp στο Pride, extreme στο Infest. Τα θεωρώ "άκρα" με διαφορετικές εκφάνσεις το καθένα. Μου φαίνονται κάπως κακόγουστα τα δύο πρώτα, λιγότερο το τελευταίο (αλλά ξέρω ότι για πολλούς πιάνει δάπεδο η αισθητική του Infest). Φυσικά, αυτό που αναγνωρίζω και δέχομαι και στα τρία είναι η πολυχρωμία που σήμαναν. Εδώ νιώθω λίγο σα να κάνω το ζογκλερ και να παίζω μια μπανάνα, ένα μήλο και ένα αχλάδι στα χέρια. Ναι, το ξέρω, βάζω στον ίδιο παρονομαστή ανόμοια πράγματα.

Ειδικά η τελετή (και συγκεκριμένα το πρώτο μέρος της - πριν βγουν οι αθλητές) μου φάνηκε κάπως ξένη. Ίσως και να το είδα με τα μάτια του απέχοντος κάμποσα χρόνια από την ελληνική πραγματικότητα - αλλά με απώθησε. Με απώθησε το υπερβολικά χύμα και τραλαλά της. Κάποια στιγμή στο μέλλον ίσως μου ταιριάξει περισσότερο ίσως. Αλλά ύστερα σκέφτηκα ότι είναι και πραγματικό όλο αυτό. Έλληνες σημαίνει δηλαδή (και) αυτό - δε θα πω καλώς ή κακώς. Και η αποδοχή των δύο αντιφατικών (για μένα) όψεων (χύμα/πραγματικό) και η αναίρεση του trash γίνεται στο επίπεδο της παράδοσης. Αυτό δηλαδή είναι το σημείο όπου η έλξη και η άπωση συναντιούνται, εκεί όπου για παράδειγμα το εκτός ελέγχου των παραδοσιακών χορών (που με τραβάει) συναντιέται με την αισθητική των νυχτερινών κέντρων (που εχμ...), η παράδοση. Νομίζω υπάρχει κάτι εδώ. Ίσως το απόσταγμα μιας πορείας αιώνων κι η απόρριψη των περιττών να είναι αυτό που την κάνει τόσο ουσιαστική. Και κατά ένα παράξενο τρόπο η παγανιστική πλευρά της παράδοσης στην τελετή δένει και με τον (αγγλοσαξονικό τεχνο-)παγανισμό του Infest.

Το τι εικόνα πήραν οι ξένοι θεατές από την τελετή είναι απορίας άξιο βέβαια αλλά αν όποιος από αυτούς περιμένει να γνωρίσει και να καταλάβει την Ελλάδα από 6 ώρες θέαμα, θα τον έλεγα άξιο της άποψης του απλώς. Θα ήταν μια εξωραϊσμένη (και ελλειπής) εικόνα πάντως αν έβλεπαν και στην τελετή λήξης κάτι τόσο σοβαρό και "βαρύ" όπως ό,τι είδαν στην τελετή έναρξης

Υπάρουν βρικόλακες εδώ...;

... ή έχει μόνο cyborg o βυθός;

Ο λόγος για το τριήμερο του Infest το Σαβ/κο που μας πέρασε. Είπα να το τιμήσω έστω μια φορά πριν φύγω έστω και για μια μέρα... Και δεν έκανα κι άσχημα νομίζω. Το Infest είναι ίσως το μεγαλύτερο φεστιβάλ industrial/electronic/ebm/gothic στη Μ. Βρετανία (και από ότι μου είπε και ένας Αμερικανός DJ με τον οποίο μίλησα εκεί ούτε στις Ηνωμένες Πολιτείες γίνονται τόσο πολυπληθείς συγκεντρώσεις τέτοιου τύπου). Για αυτές τις τρεις μέρες λοιπόν το καθόλα φιλήσυχο Bradford δέχτηκε επισκέψεις από δεκάδες αν όχι εκατοντάδες goth (ελλείψει περισσότερο γενικού όρου). Το μέρος ήταν η φοιτητική λέσχη και ο κόσμος που θα έμενε και τις τρεις μέρες θα ζούσε σε ξενοδοχεία και ξενώνες γύρω από τη λέσχη. Πολιτισμένες και urban καταστάσεις - όχι λάσπη, όχι βροχή... - για να ταιριάζει και με το γενικότερο ύφος.

Το πλήθος μαυροφορεμένο κατά κύριο λόγο. Τα hair extensions πολλά και διαφόρων χρωμάτων, το βίνιλ άφθονο. Διάφορα παράξενα τεχνο-αξεσουάρ (από αντιασφυξιογόνες μάσκες ως προσωπεία τύπου Borg) και πολύχρωμο μακιγιάζ (φωσφοριζέ χρώματα κατά προτίμηση) όλων των χρωμάτων (αλλά η βάση πάντα λευκή) για άντρες και γυναίκες. Εξωφρενικά ψηλοτάκουνες μπότες με μεταλλικές (ή γυαλιστερές τουλάχιστον) επιφάνειες ή απλα "φλοκάτη" γύρω τους. Λουριά και αλυσίδες. Ρούχα ασύμμετρα με τρύπες σε απρόβλεπτα μέρη, πλαστικά ή δερμάτινα, και είτε πολύ βαριά είτε σχεδόν ανύπαρκτα. Υψηλό ποσοστό από φουστες (ανεξαρτήτου φύλου). Ηλικίες από early-20s ως late-40s κάπου αλλά που και που πετύχαινες και μεγαλύτερους/μικρότερους. Κορσέδες - πολλοί και στενοί. Ο μέσος όρος στα ύψη που συναντά κανείς είναι αφύσικος - πολλούς/ες πρέπει να σηκώσω το κεφάλι για να τους δω (και δεν μου συμβαίνει συχνά). Σι-θρου δίχτυωτα top. Tόσα πολλά piercings που δεν προκαλούν αίσθηση. Και φυσικά πήχτρα - οι παλιοί είπαν ότι από τα τελευταία τρία χρόνια, φέτος είχε τον περισσότερο κόσμο. A new power is rising (?)...

Ο χώρος ήταν τεράστιος. Στη μια μεριά λειτουργούσε ένα μπαρ και μια καντίνα για τις διατροφικές και "αλκοολικές" ανάγκες. Το μεγαλύτερο μέρος ήταν αφιερωμένο σε πάγκους που πουλάγαν CD (όπου με περίμενε μια πρωτοφανής έλλειψη ακουσμάτων), μπλουζάκια, φορέματα, κορσέδες (το τυρί...), φωσφοριζέ πλαστικά στικ, δαχτυλίδια, σκουλαρίκια και piercings τόσο πλαστικά όσο και μεταλλικά/ασημένια. Εντύπωση μου έκαναν ένα πραγματικό μικρό μαχαίρι (ναι, έκοβε κανονικά) και ένα μπλουζάκι με μια δισκέτα 5 1/4" κολλημένη για στάμπα... Ό,τι χρειάζεται κανείς δηλαδή... Μια ταμπέλα πάνω από ένα πάγκο έλεγε: "We have: lighters, umbrellas, eyeliner".

Και στη σκηνή; Ο καπνός άφθονος, τα οπτικά εφέ αναπόσπαστο στοιχείο. Καθώς και οι υπερβολές των "ερμηνευτών". Είδα μόνο 4 συγκροτήματα (Combichrist, Plastic, Proyecto Mirage και Suicide Commando - μόνο τους τελευταίους ήξερα) τα οποία παίξαν περίπου μια ώρα το καθένα με 45άλεπτα διαλείμματα. Οι δύο πρώτοι μου φάνηκαν απλά να θέτουν το ρυθμό. Ενοχλητικά ευχάριστος θόρυβος και μινιμάλ στίχοι που κυμαινόταν από το επαναλαμβανόμενο στο ξεσηκωτικό και πάλι πίσω. Και η αίσθηση ότι το τέλος έρχεται:-) Θα αφήσω το (χωρίς ήχο) ΑVI να "μιλήσει" (3.2ΜΒ).



Στα διαλείμματα η μουσική συνεχίζεται από DJ (ναι, πάλι αυτή μεταξύ άλλων) και κάποιοι χορεύουν(AVI 3.7MB).Λίγο πρίν το τέλος των Plastic, διακοπή ρεύματος. Ή για την ακρίβεια σήμανε συναγερμός για φωτιά. Όλοι έξω για να καταλάβουν ότι είναι λάθος. Το ίδιο είχε συμβεί και την προηγούμενη και το ίδιο θα συνέβαινε και πάλι αργότερα το βράδυ.



Και μετά συνέβη κάτι τρομερό. Η πίστα είχε αδειάσει και στη σκηνή εμφανίστηκαν σχεδόν ντροπαλά, οι Proyecto Mirage, ένας άντρας και μια γυναίκα. Αμέσως πιάσανε τα πλατό και η πίστα γέμισε. Ήταν απίθανο πως σε λίγα λεπτά όλοι αρχίσαμε να χορεύουμε και να πηδάμε πάνω κάτω σε ασταμάτητο, επαναλαμβανόμενο beat. Πραγματικά δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν πόσο ωμό ήταν όλο αυτό. Όταν η industrial συναντά την dance. Ασταμάτητοι πραγματικά παίζοντας προγραμματισμένα samples με χειρουργική ακρίβεια στις επίπτωσεις που είχαν πάνω μας. Ο τύπος απλά κουνούσε τα χέρια του πάνω από μια κονσόλα και μαγικά ο ήχος παραμορφωνόταν, πήδαγε, κλιμακωνόταν. Η γυναίκα ούρλιαζε ακατάληπτα σε ένα τηλεβόα ο οποίος σημάδευε το μικροφωνο ή συνόδευε το έτερον ήμισυ στα παράξενα "όργανα" τους (γιατί πικάπ δεν ήταν πάντως). Πραγματικά ηλεκτρονική μουσική. Και μια εμπειρία από αυτές που αν είσαι 10 χρόνια νεότερος σε κάνει να λες "όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω σαν κι αυτούς". Και "αυτοί" να αγαλλιάζουν - κάθε φορά που "έπεφτε" το beat και άρχιζε να χτυπάει μέσα μας, η τύπισσα πήδαγε πάνω κάτω ακόμα πιο πολύ και ο άλλος τη συνόδευε όσο μπορούσε και με ένα τεράστιο χαμόγελο που άπτοταν του πόνου, χωρίς να σηκώνει κεφάλι ή να παίρνει τα χέρια απο ό,τι έκανε παρά μόνο για να δώσει το σήμα να ξεκινήσουμε, ξανά και ξανά... Τρομακτική ενέργεια... Όσο και αν έψαξα για MP3 δε βρήκα κάτι, οπότε θα πρέπει να αρκέσουν αυτά (χωρίς ήχο πάλι): 1 (3ΜΒ), 2 (4ΜΒ). H χαμηλή ποιότητα τους αδικεί αλλά φαντάζομαι καλύτερα από το τίποτα...

Μετά ότι και να ακολουθούσε θα ήταν μάλλον ανεπαρκές και δεν είναι καθόλου παράξενο ίσως που οι SC μου φάνηκαν απλώς πολύ καλοί. Ίσως να 'ναι και λίγο περασμένοι πια. Παρόλο που τα τραγούδια ούρλιαζαν αυτοκτονία, θάνατο και κόλαση (με τις αντίστοιχες στατικές φωτό και τρίβια να προβάλλονται πίσω) και τον τραγουδιστή να εμφανίζεται για ένα τραγούδι με ζουρλομανδύα (!), το κέφι συνέχιζε διαβολεμένο (κυριολεκτικά ίσως). Τα encore δύο και το αποκορύφωμα.

Κι από τις 12 ως τις 2 μετά την απαραίτητη όπως φαίνεται δεύτερη διακοπή ρεύματος χορός σε δύο πίστες από DJ. Καθόλου άσχημα... Επειδή οι φωτογραφίες μου θα αδικούσαν το συμβάν, θα παραπέμψω στη σχετική σελίδα του φεστιβάλ (η οποία δυστυχώς υπολειτουργεί). Για περαιτέρω "θέαμα" δείτε τις σειρές μας τα goth πάνε στο λούνα παρκ 1 και 2.

(Κάπου εν μέσω όλων αυτών υπάρχουν πολλές κοινωνιολογικές αναλύσεις του φαινομένου που μπορούν να γίνουν. Προσωρινά όμως θα αρκεστώ να φανταστώ πως θα είναι να μεγαλώνουν τα παιδιά αυτών των παιδιών:

-Τα κοριτσάκια θα φοράνε τα μαύρα ροζ και τα αγοράκια τα μαύρα μπλε ρουχαλάκια. Αλλιώς φωσφοριζέ.
-Κανένα δε θα βλέπει τον ήλιο πολύ - να μάθουν να παίζουν στην παιδική χαρά υπο το φεγγαρόφως με τα παιδάκια των υπόλοιπων του Οίκου.
-Θα είναι τα μόνα μωρά στο παιδικό σταθμό με πολλά μαλλιά (extensions φσκα.
-Άσε που μετά θα έχουν και άλλα προβλήματα.

Αυτά. Άντε γιατί έχουμε και άλλο post.)