Τρέχοντας (μετά από πολύ καιρό πάλι)

Το να τρέχω πάνω-κάτω εδώ δίπλα στην παραλία λίγο πριν σκοτεινιάσει έχει κάτι το ιδιαίτερο. Το φως και η άπλα στη «διαδρομή» είναι σπάνιες πολυτέλειες μιας και κολόνες φωτισμού σε τακτά διαστήματα δεν υπάρχουν και σε μερικά μέρη το βοηθητικό πεζοδρόμιο μεταξύ αμμουδιάς και δρόμου δεν είναι αρκετό. Έτσι από ένα σημείο και μετά που πέφτει η νύχτα έχω να ξεφύγω από τα εμπόδια (και τις εικόνες) από ζευγάρια που έχουν βγει για νωχελικό περπάτημα, τις γριες ή τους μεσήλικες που κάθονται σε κάποια παγκάκια και κουτσομπολεύουν απλώνοντας επικίνδυνα τα διαβολικά ποδάρια τους στο σκοτάδι, κάθε τύπου μαμάδες που πηγαίνουν σχεδόν δυσοίωνη βόλτα τα καροτσάκια τα οποία σπρώχνονται με τυχαίο τρόπο από τα παιδάκια τους, οικογενειακά αυτοκίνητα παρκαρισμένα σχεδόν πάνω στο κύμα, πλ-αστικές καρέκλες που τις έχουν βγάλει από ένα τροχόσπιτο πάνω στο πεζοδρόμιο και τυχόν καλώδια στήλων της ΔΕΗ που προκλητικά ξεπηδάνε κάθε τόσο διαγώνια μπροστά μου. Και φυσικά τον παλιοαέρα που επιμένει να προσπαθεί να με βγάλει από το δρόμο μου ή να μου κόψει την ανάσα.

Όμως στο ενδιάμεσο από αυτές τις μεμονωμένες περιπέτειες-ακροβατισμούς μεσολαβούν περίοδοι απλότητας, απομόνωσης και αυτοσυγκέντρωσης. Το να προσπαθείς να επιβάλεις στον εαυτό σου να εισπνέει από τη μύτη και να εκπνέει από το στόμα ενώ ταυτόχρονα τρέχεις απαιτεί συνειδητή προσπάθεια – τουλάχιστον για μένα που είμαι άπειρος – που αποκλείει οποιαδήποτε άλλη ολοκληρωμένη σκέψη. Αν θες δε να κρατάς και μια – σε πρώτη προσέγγιση έστω – σωστή στάση στο σώμα (τα χέρια σχετικά χαμηλά, το κεφάλι στη θέση ισορροπίας του) και να διατηρείς τη ταχύτητα σου σταθερή, το να σκέφτεσαι κάτι άλλο φαντάζει άθλος. Στο χέρι μου κρατάω χαλαρά κλεισμένο μόνο το κλειδί του αυτοκινήτου. Συμβολικό, σκέφτομαι μετά, της επιλογής μου να «χρησιμοποιήσω τα πόδια μου» αλλά και της προσωρινής αποποίησης-φύλαξης των «αποσκευών» μου σε αυτό (πάνω μου δεν κουβαλάω ούτε κινητό, ούτε πορτοφόλι, ούτε μουσική – τίποτα). Σε ένα διάλειμμα για περπάτημα (όπου η ρυθμική αναπνοή συνεχίζεται) παρατηρώ ότι το κύμα της θάλασσας απλά έρχεται και φεύγει με τον ίδιο ρυθμό που εκπνέω και εισπνέω. Υποχώρηση – εισπνοή, ξεφούσκωμα – εκπνοή.

Όταν σταματήσω – πριν εξουθενωθώ αλλά αφού έχω κουραστεί αρκετά – το μόνο που μπορώ να αισθανθώ είναι τις σταγόνες ιδρώτα που φτάνουν στα χείλια μου από όλο το πρόσωπο μου. Μπαίνω στο αμάξι και οδηγάω πίσω ενώ το μυαλό μου επιστρέφει στην αρχική του πραγματικότητα. Όταν λίγη ώρα μετά σβήνω τη μηχανή, μου έρχεται μια ιδέα και τρέχω να την σημειώσω.