Μέρες με και χωρίς ΙΙ: Χρόνο

Πρωινό ξύπνημα κάπου στις 8. Νωχελική αναχώρηση τριών μας από χωριό περίπου μια ώρα από την Αλβανία. Κατεβαίνουμε στην πόλη. Κίνηση. Αποτέλεσμα όλων αυτών – όπως θα μάθουμε αργότερα – ο ένας που αφήνουμε στο σταθμό να χάσει το λεωφορείο.

Μένουμε δύο και ψάχνουμε αντιπροσωπεία αυτοκινήτου. Το αμάξι είχε παρουσίασει προβλήματα το προηγούμενο βράδυ και θέλουμε εγγυήσεις ότι θα αντέξει το ταξίδι της επιστροφής. Πολύ έξω από την πόλη τις παίρνουμε. Ξεκινάμε και είναι νωρίς το μεσημέρι.

Βροχή. Άγρια βουνά εμφανίζονται εκατέρωθεν της Εθνικής μέσα από την ομίχλη στα ψηλά. Κουβέντα.

Στάση για βενζίνη, πλαστικό καφέ και τσίχλες για το δρόμο αλλά και για γίδα βραστή (!) σε γραφικό καταγώγιο. Πίσω στο δρόμο.

Κουβέντα. Η ώρα δεν περνάει – πρέπει να είναι ακόμα μεσημέρι. Η διαδρομή φαίνεται ατελείωτη. Η βροχή συνεχίζει αμείωτη.

1,5 άτομα κοιμούνται στο αυτοκίνητο. Στάση για περισσότερο καφέ. Πάμε πάλι.

Απόγευμα στον Ασπρόπυργο αρχίζουν οι πρώτες διαμαρτυρίες του αυτοκινήτου. Άλλου είδους προβλήματα αυτή τη φορά: ο συμπλέκτης παραδίδει ψυχή και το κύκνειο άσμα του αρχίζει να ακούγεται όλο και πιο μακριά.

Μέχρι το Φάληρο όπου το παρατάω μαζί με τον συνοδηγό μας έχουν ακούσει σε ακτίνα πολλών τετραγώνων από όπου περνάμε. Ψάξιμο για ταξί ενώ ο ήλιος έχει δύσει εδώ και ώρα και ψιλοβρέχει. Πουθενά μεταφορικό μέσο. Τελικά βρίσκω. Κινούμαστε αργά μέσα στην κίνηση μέχρι το σπίτι νο. 1. Ο χρόνος έχει ήδη αρχίσει να μετράει αντίστροφα.

Άφιξη σε σπίτι νο 1. Ανταλλαγή ρούχων και αναχώρηση εντός 10’’ με το ίδιο ταξί για σπίτι νο. 2. Το δεύτερο ταξίδι ξεκινάει παραπάνω από βιαστικά. Ο ταξιτζής οδηγάει σταθερά στη δεξιά λωρίδα.

Μετρό. Αναχώρηση για κέντρο. Ομόνοια. Ταχύτατο βάδισμα προς σπίτι νο 2 κουβαλώντας δυσανάλογα μεγάλη τσάντα. Home sweet home (νο 2) και το ρολόι δείχνει περασμένες 7.

Συντομότατη ανασυγκρότηση, αστραπιαίο συμπλήρωμα πακεταρίσματος και αναχώρηση για άλλη μια φορά. Τρέξιμο με επιπλέον αποσκευές πάλι προς μετρό. Μέσα κάθομαι και αναρωτιέμαι αν θα προλάβω το πλοίο.

Δύο στάσεις πριν το λιμάνι το βαγόνι σταματάει για 10’ χωρίς λόγο όπως κάνει καμιά φορά. Περιμένω όρθιος και φορτωμένος. Επιτέλους φτάνουμε. Τρέχω έξω από το σταθμό προς τα καράβια. Φυσικά πρέπει να περπατήσω μέχρι την άλλη άκρη της προβλήτας.

Στις 20.05 ανακοινώνεται ότι η τραπεζαρία θα μείνει ανοιχτή μέχρι τις 1. Είναι μάλλον η πρώτη φορά που χαίρομαι που ακούω από τα μεγάφωνα του πλοίου αυτό το γραμματικό λάθος.

Κατά τις 20.30 το καράβι φεύγει. Λίγη ώρα μετά θα με έχει πάρει ο ύπνος στην καμπίνα.

(Για την ιστορία: Λίγες μέρες αργότερα θα μπω στο καράβι της επιστροφής 10’ μόνο πριν αυτό ξεκινήσει να φεύγει.)

5 παρά το πρωί και το κινητό μου με ξυπνάει – έχω φτάσει στην Κρήτη. Έχω πάει από τη μια άκρη της χώρας στην άλλη σε λιγότερο από 24 ώρες.