Μα τι θέλεις πια;

Με ρωτάς τι θέλω πια και γκρινιάζω για όλα : γιατί τα βαριέμαι όλα γρήγορα, γιατί δεν είμαι ευτυχισμένη, τι μου λείπει, τι είναι αυτό που θα με έκανε να είμαι χαρούμενη; Γιατί να μην είμαι κι εγώ ένας φυσιολογικός άνθρωπος που χαίρεται και απολαμβάνει τη ζωή; Γιατί συνεχώς να με πιάνουν «τα υπαρξιακά μου»;

Συγνώμη, μωρό μου, έχεις δίκιο, αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Θέλω τα πάντα. Και τα θέλω τώρα, όχι αύριο. Θέλω να μ’ αγαπάνε και να μου το δείχνουν, να με φροντίζουν και να με καταλαβαίνουν. Θέλω να είμαι υγιής, εγώ και όλοι όσοι αγαπάω. Θέλω να ζω στιγμές έντονες, στιγμές που να με κάνουν να νιώθω γεμάτη. Θέλω να κοιτάω τους φίλους μου στα μάτια και να βλέπω ότι μέσα τους είναι ευτυχισμένοι. Θέλω να με κοιτάζουν αυτοί στα μάτια και να καταλαβαίνουν πώς νιώθω, να μη χρειάζεται να πω τίποτα.

Θέλω μια αγκαλιά ανοιχτή όποτε την αναζητήσω. Θέλω να είμαι ερωτευμένη και να νιώθω για πάντα τον ενθουσιασμό του πρώτου ραντεβού. Θέλω να βλέπω τα μάτια σου να με κοιτάζουν έντονα και βαθιά, σαν να είμαι το ομορφότερο και το πολυτιμότερο πράγμα που είδες ποτέ. Θέλω να με κρατάς στην αγκαλιά σου και να νομίζω ότι μόνο αυτό υπάρχει, ότι μπορώ να σ’ ακολουθήσω ως την άκρη του κόσμου κι ακόμα πιο πέρα.

Θέλω απαντήσεις. Θέλω να κοιτάω το φεγγάρι και να μη σκέφτομαι ότι το σύμπαν πεθαίνει. Θέλω να κοιτάζω τη ζωή και τους ανθρώπους γύρω μου και να μη σκέφτομαι ότι κάποιος μας κάνει πλάκα. Θέλω να σ’ αγκαλιάζω και να μη σκέφτομαι ότι θα γεράσω και δε θα σου αρέσω πια. Θέλω να σ’ έχω μέσα μου και να μη σκέφτομαι ότι κάποια μέρα δεν θα υπάρχεις.

Θέλω να είμαι ευτυχισμένη, αν υπάρχει ευτυχία.
Θέλω το παραμύθι. Ίσως πάλι, αν υπήρχες εσύ, να μην ήθελα τίποτα…