There will be blood.

Είναι παράξενο το χώμα από το οποίο είμαστε πλασμένοι. Το πνεύμα που το ποτίζει γεμάτο δαίμονες είναι. Δαίμονες που μας κυνηγούν, μας δελεάζουν, δύναμη και αίγλη τάζοντας για ένα κομμάτι ανθρωπιάς τη φορά. Η απαρχή είναι κάτι απλό, κάτι που τον χαρακτήρα και την ευπρέπεια μας μοιάζει να χτίζει. Μα όσο τους δαίμονες θωρούμε τόσο τους ποθούμε. Στην λάμψη της φλεγόμενης εμμονής μας νιώθουμε τα κομμάτια μας να λιώνουν. "Τούτη τη φορά μονάχα" υποσχόμαστε, συναισθανόμενοι πως ήδη έχουμε ενδώσει σε πιο πολλά. Απέλπιδα από τον αδερφό γραπωνόμαστε, σωτηρία ζητώντας, στην προδοσία του τελευταίου μας καταφυγίου οδεύοντας. Σαν έρθει λοιπόν και τούτη της πικρίας η γεύση, λεύτεροι από ό,τι ανθρώπινο είμαστε, ό,τι αγαπήσαμε να αρνηθούμε, ό,τι μας ταπείνωσε να ματώσουμε, έτσι ώστε τα χείλη μας να δύνανται να ψελλίσουν μιαρά "Τετέλεσται.", θεούς και ιερά σαρκάζωντας,

Είναι συγκλονιστικό να βλέπεις του δαίμονες να μορφώνονται στο πρόσωπο του Day-Lewis, τους νιώθεις να διαπερνούν το δέρμα σου. Ο ρυθμός του τρυπανιού, των πιστονιών της ατμομηχανής είναι ο ρυθμός που επιλέγει ο Anderson για να αφηγηθεί την μετάλλαξη του ανθρώπου σε πίθηκο σαν μια αντίστροφη πορεία του "Οδύσσεια 2001".

Η δολοφονία του υπερεγώ από το δειλό εγώ.

Όταν οι επιθυμίες επιζητούν το χειροκρότημα, είναι εφιάλτες σε προβιά ονείρων. Σε τρέφουν, σε κινούν, μορφώνουν το προσωπείο σου γητευτικά, τόσο γητευτικά που μια μέρα στον καθρέπτη σε χαιρετά κάποιος άλλος και εσύ δεν τρομάζεις, θαυμάζεις. Θαυμάζεις τόσο που ο καθρέπτης ραγίζει και εσύ δε βλέπεις πια μία αντανάκλαση μα τόσες όσα τα χέρια που επικροτούν το υπερεγώ σου.

Υπάρχει όμως μια ανωμαλία στην κοσμική εξέλιξη, ένας ελκυστής δειλός που κρύβεται και ρουφά όλη τη προσοχή σου, είναι αυτός που ράγισε τον καθρέπτη, είναι αυτός που κρυβόταν πίσω από το προσωπείο στον καθρέπτη. Είναι αυτός από τον οποίο ζητάς λύτρωση, είναι το δειλό εγώ που ζητά να λυτρωθεί.

Υ.Γ.: Με αφορμή την ταινία "The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford" και όσα ταλανίζουν τελευταία τα φουσκωμένα προσωπεία της ελληνικής επικαιρότητας. Ελπίζω τα παραπάνω παραληρηματικά να καλύπτουν και την κυρία Dianathenes και την πρόσκλησή της.

Plane-T-error

Μετά την κήρυξη των εκλογών μερικοί κάτοικοι της χώρας μετατρέπονται σε ζόμπι, ή κατά ευφημισμό σε υποψήφιους βουλευτές. Οι υποψήφιοι τριγυρνάνε την χώρα κυνηγώντας τους πολίτες είτε για να τους κάνουν ζομπακολούθους είτε για να τους φάνε τα σωθικά και κυρίως το μυαλό. Μόνο μερικοί ηρωικοί πολίτες καταφέρνουν να ξεφύγουν και κρύβονται στα δάση. Η χώρα φλέγεται, καθώς τα ζόμπι προσπαθούν να εξωθήσουν τους επιζήσαντες από τα πράσινα καταφύγια τους. Όποιοι γλιτώνουν από τις φωτιές καλούνται σε τράπεζες παγίδες όπου με δόλωμα το χρήμα τους εγκλωβίζουν και τους κατασπαράζουν. Η κατάσταση είναι δραματική και η λύση είναι μόνο μία "ή εμείς ή αυτοί".

Choose side αν θες να επιβιώσεις μέχρι τις 16 Σεπτεμβρίου.


Ήξερες ότι; Το παραπάνω ήταν η πρώτη ιδέα για το σενάριο της ταινίας προτού ο Ροντρίγκεζ το αναθεωρήσει ως too splatter ακόμα και για τα δικά του γούστα.

Ήξερες ότι; Ο Ροντρίγκεζ όταν έγραφε το σενάριο είχε στο μυαλό του την δικιά μας Σαρρή για τον ρόλο της Cherry Darling και απογοητεύτηκε δριμύτατα σαν αυτή του απάντησε ότι μπορεί να μετέχει μόνο σε σοβαρές παραγωγές.

Ήξερες ότι; Όλα το παρόν splatter b-post εγράφη μόνο για να ανεβεί στο blog το poster του Planet Terror.

Όταν πρωτοείδα κινηματογράφο,

ήταν κάτι το τρομερό,

στα μάτια του είδα τη ψυχή μου.


Σαν σε όραμα οπίου

ονειρεύτηκα τη στάση του κουταλιού

γιατί ακόμα και ένας ηλίθιος ξέρει τι θα πει αγάπη.

'Ολα κάτω από τον ίδιο ουρανό.

Η πρώτη μου γνωριμία με το έργο του Zhang Yimou ήταν ο "Ήρωας", μια συγκλονιστική επέλαση χρωμάτων. Το σενάριο μου έδινε την εντύπωση ότι εξυπηρετούσε μόνο την ροή των εικόνων. Θα έπρεπε να δω το έργο δεύτερη φορά για να καταλάβω την υποβόσκουσα προπαγάνδα, έναν ύμνο στον συγκεντρωτισμό. Κυρίαρχο στοιχείο το νερό.

Ακολούθησαν τα "Ιπτάμενα στιλέτα", η σκηνή της παγόδας μου κρεμάει ακόμα και σήμερα την κάτω γνάθο. Ο Yimou θυσιάζει το σενάριο στην εικόνα ακόμα πιο επιδεικτικά, με αποτέλεσμα η τελική σκηνή να βγάζει ακόμα και γέλιο με το splatter μελοδραματισμό της. Ο Yimou συνεχίζει το γύρισμα κατά τη διάρκεια μιας χιονόπτωσης για να φανεί η αντίθεση του κόκκινου πάνω στο λευκό του χιονιού. Όλα για την παλέτα. Όλα για το σύνολο. Το άτομο οφείλει να υπακούει τα προστάγματα της κοινωνίας στην οποία ανήκει, απόκλιση από τα προστάγματα αντιστοιχεί σε ύβρη. Κυρίαρχο στοιχείο η γη.

"Η κατάρα του χρυσού λουλουδιού" σπάει την υποταγή του σεναρίου στην εποποιία της εικόνας. Ο καμβάς αναζητεί την ισορροπία του μεταξύ των ψυχρών αποχρώσεων του φαιού και των εκρηκτικών θερμών χρωμάτων. Η πλοκή θυμίζει αρχαία τραγωδία, ο άξονας περιστροφής της η πλήρης υποταγή στη θέληση της εξουσίας. Η εξουσία μένει ψυχρή και ατάραχη, αν κάτι εκτρέψει την ηρεμία από το πρόσωπό της αυτό σημαίνει θάνατο. Οι πρωταγωνιστές ποθούν την εξουσία πολλές φορές για να απαλλαγούν από αυτήν, όποιος δεν την ποθεί την φοβάται και την φοβάται τόσο που εντέλει την λατρεύει. Κυρίαρχο στοιχείο η φωτιά.

Όλα κάτω από τον ίδια παλέτα.

Μετοσκαρική αναλαμπή

Απο εδώ (δλδ από εδώ) ήρθε η πρώτη είδηση/ανάλυση που διάβασα σήμερα. Δεν είναι για να ασχοληθεί κανείς με αυτά τα links (ποιο θα ήταν το νόημα αυτού εδώ του post τότε;) αλλά το βασικό μήνυμα τους είναι ότι πλέον ο κινηματογράφος έχει σαφώς χάσει την αρχική του αίγλη και δυνατότητα να πιάνει τον παλμό της εποχής πράγματα που περιστρέφονταν γύρω από την ιστορία που είχε να πει η ταινία, τους χαρακτήρες της, τη σκηνοθεσία, τις τεχνικές κλπ. Τώρα ο κύριος σκοπός και λόγος ύπαρξης του κινηματογράφου (και της τηλεόρασης σε ένα βαθμό) είναι να δημιουργεί αστέρες και αυτών την πραγματική ζωή να παρακολουθεί ο κόσμος έξω από τα σελιλόιντ. Αντί δηλαδή ο κόσμος να μιλάει για τον χαρακτήρα στο πλαίσιο της ταινίας ή πχ το τι σημαίνουν αυτά που είδε, η ίδια η ζωή του πρωταγωνιστή γίνεται το θέαμα και το αντικείμενο συζήτησης.

In this culture, the intrinsic value of a movie, or of most conventional entertainments, has diminished. Their job now is essentially to provide stars for People, Us, “Entertainment Tonight” and the supermarket tabloids, which exhibit the new “movies” — the stars’ life sagas… src

Ο Φαύνος και ο Άνεμος.

Στην αφήγηση είναι πολύ σημαντικό να μη ξεχνιέται ο λόγος που μας ωθεί να εξιστορήσουμε κάτι. Ένα έργο είναι σαν ένας πολύτιμος λίθος, όσο καλή και να είναι η πρώτη του ύλη, απαιτεί ένα τεχνίτη για να αναδείξει την ομορφιά του. Βασικά ένας καλός τεχνίτης μπορεί να μετατρέψει ακόμα και τα ψεγάδια σε γοητεία, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους που ακόμα και το αψεγάδιαστο δυσκολεύονται να το αναδείξουν. Αφορμή για το κείμενο είναι δύο ταινίες: «Ο Λαβύρινθος του Φαύνου.» και «Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι.»

Στην πρώτη ταινία, ο Τόρο μπλέκεται στον ίδιο τον λαβύρινθο που στήνει, χάνει τον μίτο και λαβυρινθοδρομεί χωρίς να φτάσει ποτέ στην καρδιά του έργου του, μένει στις παρυφές του. Η κρίση του επιφανειακή, ένα καλολουστραρισμένο ακραία βίαιο παραμύθι χωρίς ψυχή. Η κάμερα ξέρει να στηθεί, η φωτογραφία ξέρει ομολογουμένως πολύ καλά τη δουλεία της, υπάρχουν απολαυστικές ερμηνείες και ένα σενάριο πολύ αξιόλογο, αλλά αυτός που πρέπει να τα δέσει όλα με την μαεστρία του κάπου χάνεται. Μοιάζει με ένα υπερενθουσιώδες μαθητούδι που θέλει να τα πει όλα, αλλά στην προσπάθειά του χάνει την ουσία.

Στην δεύτερη ταινία, ο Λοουτς ξέρει τι θέλει να πει, φυσά δυνατά, γιατί φυσά μέσα από το ίδιο του το είναι και κάνει το σελινόιντ να χορεύει. Στήνει την ταινία του λιτά, ίσως να μην έχει τις καλύτερες ερμηνείες, ίσως το μοντάζ να είναι κάπως άκομψο, ίσως και η ιστορία να μην είναι κάτι το πρωτότυπο, αλλά ο τεχνίτης εδώ έχει την κρίση να θυσιάσει ώστε να μείνει κοντά στην ψυχή του έργου. Ξέρει πως να κρύψει τα ψεγάδια κάτω από τη φωτεινότητα του συνόλου.

Οι δύο ταινίες διαδραματίζονται σε πολεμικό περιβάλλον και οι δύο ασκούν δίχως ίχνος διακριτικότητας αριστερή πολιτική προπαγάνδα, αλλά κατ' ουσία και οι δύο ταινίες προσπαθούν να πραγματευτούν το ζήτημα των επιλογών και της κρίσης. «Συμπεριφερόμαστε σα να έχουμε ελεύθερη βούληση» νομίζω ότι είχε παρατηρήσει ο Καντ. Αλλά λίγοι από εμάς μπορούν να κρατούν την κρίση τους καθάρια, οι περισσότεροι είμαστε πάντα έτοιμοι να απαρνηθούμε την κρίση μας στο προφανές για να συμμορφωθούμε στις κραταιές απόψεις, είμαστε ικανοί να υπακούσουμε τις όποιες εντολές, της όποιας εξουσίας, υπερπηδώντας την κρίση μας. Οι πρωταγωνιστές των δύο ταινιών καλούνται να επιλέξουν, να κρίνουν. Στον Φαύνο αυτό πράττεται αρχέγονα, αντλούνται οι απαντήσεις από τις παρορμήσεις, ενώ στον Άνεμο δεν κυριαρχούν οι ρίζες, δεν υπακούεται τυφλά το συναίσθημα, παρεμβάλλονται η αισθητική και η λογική.

Ακριβώς έτσι ο Τόρο χάνει το παιχνίδι, διότι "η υπακοή για την υπακοή" στις φαντασιώσεις και παρορμήσεις σημαίνει ότι εντέλει σκηνοθετεί χωρίς κρίση, χωρίς την ικανότητα να θυσιάσει ώστε να επιβιώσει η ουσία της ταινίας. Ο Λόουτς εξαρχής παλεύει με τις ίδιες του τις εμμονές, προσπαθεί να τις τιθασεύσει, ίσως χωρίς να τα καταφέρνει, αλλά ακόμα και οι προπαγανδιστικές χοντράδες του είναι γοητευτικές, διότι στο έργο του το συναίσθημά παλεύει με την λογική και κανένα από τα δύο δε συμμορφώνεται, το καθένα ακολουθεί την κρίση του και η αντίθεση αυτή γεννάει την ουσία.

~~~ο~~~

Η γιαγιά μου ήταν αντάρτισσα στο Δημοκρατικό Στρατό. Στα βουνά τους θέριζε η πείνα, ένα παιδί 15 με 16 χρονών δεν άντεξε, άρπαξε και έφαγε τη μερίδα του ψωμιού ενός συντρόφου του. Το παιδί πιάστηκε. Το πέρασαν άμεσα από στρατοδικείο. Το καταδίκασαν σε θάνατο. Το άρπαξαν δύο και το σέρναν παράμερα. Η γιαγιά δεν άντεξε, "Πού το πάτε το παιδί σύντροφοι;" φώναξε, ορμώντας να τους σταματήσει. Δεν το γνώριζε το παιδί, αλλά της θύμιζε τα δικά της μικρότερα αδέλφια. "Ένα παιδί είναι που πείνασε. Ήθελε να φάει λίγο ακόμα. Πώς να χορτάσει από τα ψίχουλα που μας ταΐζουν;" "Πώς να χόρταινε το παιδί; αναρωτιέται και σήμερα στα 83 της. "Μου είπαν να σωπάσω, πως δε θα το εκτελούσαν, πως θα το πήγαιναν σε ένα άλλο διπλανό τάγμα στην απέναντι πλαγιά." Την βάσταξαν άλλοι σύντροφοι, αλλά τα μεγάλα γκριζοπράσινα μάτια της βουρκώνουν ακόμα για το παιδί που άφησε να χαθεί. "Ένα παιδί ήταν." Την νιώθω, μου σφίγγεται το στομάχι, αλλά ξέρω πως αν ήμουν στη θέση του αξιωματικού που το δίκασε και εγώ θα το εκτελούσα. Αν υπάρχει κόλαση θα καιγόμουν σε αυτήν για αυτή την πράξη μου. Θα θυσίαζα την μονάδα για χάρη του συνόλου. Η κρίση δεν πρέπει να συμμορφώνεται στο συναίσθημα, δεν πρέπει να υποτάσσεται σε αυτό.

Das leben der anderen.

Οι ζωές των άλλων.

Ο φακός ανατέμνει τις ψυχές και τις αναπλάθει. Όλα περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους για να ειπωθούν, όπως σε ένα κομμάτι κλασσικής μουσικής, δεν υπάρχει βιασύνη, υπάρχει τελετουργία. Τελετουργία ακριβείας, χωρίς ψυχρότητα, παρά τη νεκρά έκφραση του πρωταγωνιστή. Δύο ανθρώπινα μάτια που κλαίνε ίσως δεν προκαλούν την ίδια συγκίνηση με ένα δάκρυ που ξεφεύγει από δύο κομμάτια πάγου.

Δεν υπάρχουν ήρωες, υπάρχουν άνθρωποι που παίρνουν αποφάσεις. Δεν υπάρχουν καθάρματα, υπάρχουν άνθρωποι που κοιτούν το συμφέρον τους. Ο φακός δεν εξυψώνει, δε δαιμονοποιεί, είναι το ίδιο επιφανειακά ψυχρός με τον πρωταγωνιστή, μόνο πού και πού του διαφεύγουν ηλιαχτίδες υποβόσκοντος ανθρωπισμού. Οι συνειδήσεις αφυπνίζονται μόνο όταν ο πόνος χτυπήσει δυνατά την πόρτα τους, όταν οι προσωπικές ελλείψεις καταστήσουν τα μάτια ικανά να δουν.

Ο πατέρας μου μου είχε πει κάποτε, «τα καθεστώτα διαλύονται όταν χάνουν την επαφή τους με τον άνθρωπο». Ίσως. Αλλά ποιο καθεστώς δε βασίζεται στην εξουσία και ποία εξουσία είναι κοντά στον άνθρωπο; Και αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία άνθρωποι δεν είναι; Δικές μας αδυναμίες δεν τους σπρώχνουν προς τα εκεί;

«Δεν έχει και μεγάλη σημασία να απαλλαγείς από ένα άτομο. Κάποιος άλλος θα φορέσει τις μπότες του. Πρέπει να απαλλαγείς από την ανάγκη για αρχηγούς.»
- Άντι Άντερσον -

Little Miss Sunshine.

Η ταινία είναι η αποθέωση της punk. Ο Μπετόβεν συνθέτει την ενάτη και την εκτελεί με καραμούζες.

Όχι, δεν είμαστε τέλειοι και το καλύτερο, ξέρετε, είναι ότι ούτε θέλουμε να είμαστε. Θέλουμε να κυνηγάμε τα όνειρά μας, να δίνουμε σχεδόν τα πάντα για αυτά, πλην όμως της ανθρωπιάς μας. Η αγάπη μας για τον άλλο μπορεί να είναι σκληρή και αλλόκοτη, αλλά τι σημασία έχουν αυτά όταν είναι αληθινή; Μπορεί το καράβι μας να μπάζει νερά, μπορεί να είναι η καταδίκη μας, αλλά είναι δικό μας και χωρίς αυτό δε νοείται το ταξίδι. Το ταξίδι είναι και ο αγώνας μας, είναι η πορεία μας προς τον εαυτό μας, προς τους άλλους. Το να είσαι νικητής στη ζωή δε σημαίνει το να είσαι «πρώτος», σημαίνει πως δε φοβάσαι να προσπαθήσεις.

Συμβουλή παππού προς εγγονό, «Στην ηλικία σου το να παίρνεις ναρκωτικά είναι τρέλα, στην ηλικία μου είναι τρέλα το να μην τα παίρνεις.»

Ο θείος εξηγεί το νόημα της ζωής μέσω του αποστάγματος της σοφίας του Προυστ: «Όσο καιρό ήμουν δυστυχισμένος έμαθα πολλά, τα χρόνια που πέρασα ευτυχισμένος δε μου έμαθαν τίποτα, ήταν τελείως άχρηστα.»

Και όλα στη ταινία πάλλονται τραγουδώντας: “Super freak” του Rick James, αλλά στην ουσία εννοούν:

You are my sunshine,
My only sunshine.
You make me happy
When skies are grey.
You'll never know, dear,
How much I love you.
Please don't take my sunshine away.

Υ.Γ.: “You Are My Sunshine” Written by former Louisiana State Governor Jimmie Davis and Charles Mitchell;

Τι κάνετε στο δωμάτιό μου;

Λέμε όταν ξεπεραστεί το όριο που θέλουμε να αποκαλυφθούμε. Λέμε όταν νιώθουμε την αναπνοή της πιο κοντά στο πρόσωπό μας από ότι μας επιτρέπει η μοναξιά μας. Λέμε όταν το σάλιο μένει να περιλούζει το στόμα προδίδοντας την σαστιμάρα. Λέμε όταν ο φόβος γίνει πιο δυνατός από την έλξη.

Ναι, λοιπόν πήγα και το είδα

Και μου φάνηκε του συρμού. Τίποτα το ιδιαίτερο. Δηλαδή λίγες μέρες αφού το είδα δε μου έχουν μείνει και πολλά πράγματα να πω. Σε περίπου ένα χρόνο θα βλέπεται εύκολα δίπλα στις B-movies των καναλιών που μειοδότησαν για την προβολή του. Για όσους μάλιστα ανησυχούν ότι τα θεμέλια της πίστης θα αρχίσουν να τρίζουν από τα άτομα που τo είδαν και θα διαδώσουν τις φήμες για τη μεγαλύτερη συνωμοσία όλων των εποχών έχω να πω τα εξής δύο. Καταρχήν, η αίθουσα λίγες μέρες μόνο μετά την παγκόσμια πρεμιέρα ήταν μάλλον αισιόδοξα μισοάδεια. Επιπλέον, γύρω στο 90% των θεατών άνηκαν στο είδος 'ζευγαράκια' όπως αποδείχτηκε στο διάλειμμα - όπου πρέπει να υπήρχε μόνο μια μοναδική αντροπαρέα των τριών που έκανε το σύνολο των ατόμων περιττό. Όλοι οι υπόλοιποι ήταν σχεδόν χεράκι χεράκι. Το ίδιο συμπέρασμα επιβεβαίωθηκε και στο τέλος από το στεγνό μου βλέμμα πίσω όταν σηκωνόμουν από τη θέση μου. Είδα ένα σύμπλεγμα από νησιά κουρασμένων και ακίνδυνων πιστεύω διεσπαρμένα εις διπλούν στα απαλά κόκκινα καθίσματα του κινηματογράφου. Maybe it was just me though.

V for Virtual Revolution.

Έχεις αντιστασιακές τάσεις; Πιστεύεις στην αναρχία; Πάρε το ποποκορνιόν σου, την Cola σου, κάτσε αναπαυτικά στην πολυθρόνα σου και εμείς θα σε ξεναγήσουμε στον κόσμο της επανάστασης, του δίκαιου αγώνα. Θα σου δείξουμε όλους τους λόγους για τους οποίους θα έπρεπε να αντιδράσεις, θα σου ρίξουμε όλη την αλήθεια κατάμουτρα και εσύ θα μηρυκάζεις ήρεμα και ωραία με όλο αυτό το υπερθέαμα.

Θα ταλαιπωρηθείς λιγάκι, αλλά θα περάσεις όλα τα level, ένα ένα, σκοτώνοντας τους κακούς σε καθένα από αυτά Έως και τον ύψιστο Βελζεβούλη καταπιεστή θα καθαρίσεις. Μετά φιλώντας την αγαπημένη σου, θα αποχαιρετήσεις σκεπασμένος με Σκάρλετ τριαντάφυλλα τον απελευθερωμένο, χάρη σε εσένα, εικονικό τούτο κόσμο, με μία έξοδος ανακτορικά εκρηκτική.

Αγαπητέ μας θεατή, τώρα πια δεν έχεις πλέον τίποτα άλλο να κάνεις παρά να ξεπλύνεις την αλμύρα από το στόμα σου με το καφετί ανθρακούχο ποτό σου, να ρευτείς σε ένδειξη ικανοποίησης και να πάρεις ήσυχα ήσυχα τον δρόμο για το σπίτι.

Ήταν ευχαρίστησή μας να ικανοποιήσουμε και την σημερινή σου ονείρωξη, θα είμαστε ευτυχείς να προτιμήσεις εμάς και για τις λοιπές σου φαντασιώσεις.

Match point

Είσαι καθισμένος σε μια καρέκλα και απέναντί σου στέκεται ένα κοντό αστείο ανθρωπάκι με μεγάλα γυαλιά. Το ανθρωπάκι σου χαμογελά, σε καλωσορίζει και αρχίζει να σου διηγείται μια ιστορία. Όλα κυλάνε ήρεμα, ακόμα και η όπερα που ακούγεται στο υπόβαθρο είναι καθησυχαστική. Για κάποιο λόγο θα περίμενες να ακούς το τρισχαριτωμένο “Stuck in the middle with you” των Stealers Wheel, αλλά και η όπερα δεν είναι κακή. Το μόνο που σε πλήττει είναι αυτή η ανιαρή διήγηση.

Ωστόσο, η σκηνή σου θυμίζει κάτι αδιόρατα, ίσα ίσα που διακρίνεις ότι το ανθρωπάκι κρατά κάτι στο χέρι του, όταν αισθάνεσαι ένα απαλό τσούξιμο, καθώς ανεβοκατέβασε νευρικά το χέρι. Το τσούξιμο διαπερνά αστραπιαία τους νευρώνες σου, διεγείροντας διάφορα κέντρα στο μυαλό σου. Tότε ακριβώς συνειδητοποιείς πως το σκηνικό είναι από το Reservoir Dogs και ο Mr.Blondie, που έχεις απέναντί σου, είναι ο Woody Allen. Παύεις να πλήττεις. Ο Mr.Blondie αρχίζει με μαεστρία να δουλεύει πάνω σου. Η διαδικασία είναι αργή και μεθοδική. Πρώτα ένα προσχέδιο χαρακιών και μετά επισκέπτεται τις πληγές σου και τις βαθαίνει. Ο καμβάς του είναι το σώμα της ηθικής σου. Ο πόνος είναι όλο και πιο οξύς, καθώς η ώρα περνάει. Κλείνεις τα μάτια και τότε αισθάνεσαι την αναπνοή του δίπλα στο αυτί σου. “Do you feel lucky, punk?”, σου ψιθυρίζει. Ανοίγεις τα μάτια. Περιμένεις την τελική του κίνηση. Αντ’ αυτού ακούς ένα ξεκαρδιστικό ανέκδοτο. Συσπάσαι από τους πόνους, καθώς τραντάζεσαι από το γέλιο. Νιώθεις όλες τις πληγές σου ταυτόχρονα.

Σε πιάνει από το χέρι και σε σηκώνει. Στέκεστε και οι δύο τώρα μπροστά στον χαραγμένο σώμα της ηθικής σου. Η υπόκρουση είναι πλέον το “Where is my mind?” των Pixies.

Well done Mr.Allen, well done...