Τελευταία Mέρα (των εκπτώσεων)

Επήγα εις το Λαμπρόπουλο να κάνω κάτι ψώνια,
Κάτι που είχε να συμβεί από τα πρώτα χιόνια.
Μπλούζες και τζηνς αγόρασα, ζακέτα και παπούτσια,
Κι από όλο το κομπόδεμα μείνανε τα κουκούτσια.

Εκεί είδα και εφώναξα, «Τι όμορφο ζευγάρι!»,
Αυτός είναι επιβήτορας, αυτή είναι μανάρι.
Φίλη μου ήτανε αυτή, μισή Αμερικάνα,
Κοπέλα άξια σεβασμού κι όχι καμιά πουτάνα.

Μόνιμα λέει θε’ να ‘ρθεί απ’ τη Θεσσαλονίκη,
Θα μένει με τον γκόμενο, δε θα ‘χει ούτε νοίκι.
Μα δεν τσ’ αρέσει η ζωή σ’ αυτήν κωλοπόλη,
Που όπως λέει ένα άσμα ροκ, εδώ γαμιούνται όλοι.

Πάω μετά Ομόνοια, μπαίνω στο Hondos Center,
Nα πάρω κάν’να εσώρουχο και βίδες για τη Fender.
Μα ένας gay απ’ την TV δοκίμαζε μπροστά μου,
Καuλιάρικα εσώρουχα κοιτώντας τα απ’ αυτά μου.

Κάποτε εβαρέθηκα ορθός να περιμένω,
Πάω στη στάση του Μετρό και πρώτος-πρώτος μπαίνω.
Εκεί ήταν ένας Αλβανός κάπως μαστουρωμένος,
Οι μπάτσοι τον γυρεύανε και ήτανε κρυμμένος.

Έσκυβε και κρυβότανε σε θέση γαλαρίας,
Κι έβαλε τη χερούκλα του στον κώλο μιας Μαρίας.
Χωρίς κουβέντα αυτή να πει, αμέσως εσηκώθη,
Και μες στον κόσμο τον πολύ επήγε και εχώθη.

Και επιτέλους γύρισα στο σπίτι με τρεις τσάντες,
Και το εφιλοσόφησα απ’ όλες του τις μπάντες.
Λες δίκιο να ‘χουν λέγοντας την Κόλαση Αθήνα;
Μπορεί, μα εγώ πέρασα, σαν κάθε μέρα, φίνα.

----------------------------------------
YΓ. Τα παραπάνω αποτελούν καταγραφή πραγματικών σημερινών γεγονότων, οπότε μην ακούσω τίποτα για ρατσισμούς, ομοφοβίες και λοιπές αηδίες.

Σερπατίνες, μάσκες και χαρτοπόλεμος

Επειδή τον τελευταίο καιρό το blog μας ανέδυε μια σκοτεινή διάθεση, είπα να βάλω λίγο αποκριάτικο κέφι στη μαυρίλα που μας καταδιώκει. Θα με βρείτε -μασκαρεμένη εννοείται- στην είσοδο του Lou Salome-Ginger.

Υ.Γ.: Ωδή στη Μαυροδάφνη που έχει αναθρέψει γενιές και γενιές καρναβαλιστών στην Πάτρα.

Μαζόχ

Συνειδητοποιώ, όλο και περισσότερο, πως έχω αναλάβει τόσες υποχρεώσεις για να έχω κίνητρο να βγαίνω από το σπίτι μου. Αυτό θα πει να γίνεσαι παιδαγωγός του εαυτού σου.

Μετά την απολυταρχία, τάξη.

Αν το blog γιορτάζει σήμερα τα 2^α του γενέθλιά του, εγώ μετράω μέσα από προσωπικές εμπειρίες δύο ήττες σε επίπεδο ιδεολογικών πιστεύω.

Ήττα 1^η

Στο στρατό μου είχε ανατεθεί να καθορίζω τις υπηρεσίες των στρατιωτών. Η υποχρέωσή μου αυτή είχε ως αποτέλεσμα να γίνομαι δέκτης μιας καθημερινής αφόρητης γκρίνιας. Το ζήτημα αυτό της γκρίνιας με απασχολούσε ιδιαίτερα, ώσπου μια μέρα αποφάσισα να δοκιμάσω τα ιδεολογικά μου πιστεύω στην πράξη. Πιστεύοντας σε ιδέες όπως η άμεση δημοκρατία και η αυτοργάνωση, συγκέντρωσα τους στρατιώτες και τους πρότεινα να καθορίζουν οι ίδιοι τις υπηρεσίες τους, να μου τις ανακοινώνουν και εγώ απλώς να τις επισημοποιώ. Μετά από μία σιωπή μισού λεπτού περίπου, άκουσα ένα ομόφωνο όχι και μία ομόφωνη αιτιολόγησή του: «Θα σφαχτούμε», είπαν. Τις υπηρεσίες, λοιπόν, συνέχισα να τις βγάζω εγώ, δεχόμενος τη σχετική γκρίνια εκ μέρους των στρατιωτών.

Συμπέρασμα: Οι άνθρωποι αρνούνται την αυτοργάνωση και την ανάληψη ευθυνών ακόμα και για τον ίδιο τους τον εαυτό, προτιμούν να έχουν κάποιον που να «φταίει για τα δεινά τους».

Ήττα 2^η

Διδάσκω σε ΤΕΕ, η ηλικία των μαθητών μου κυμαίνεται από 17 έως 45 περίπου. Αυτό σημαίνει πως οι άνθρωποι αυτοί είναι ενήλικες, οι περισσότεροι εργάζονται και μερικοί από αυτούς έχουν οικογένεια, άρα υποθέτω αυξημένη αίσθηση ευθύνης. Ήρθαν οικειοθελώς στη σχολή αυτή για να ασκήσουν ένα επάγγελμα που τους αρέσει ή γιατί προσδοκούν από αυτό να τους φέρει ένα καλύτερο μέλλον, δηλαδή η συμμετοχή τους στην εκπαιδευτική διαδικασία ήταν συνειδητή.

Εδώ τα ιδεολογικά μου πιστεύω τα έθεσα εξαρχής σε εφαρμογή. Καμία προσπάθεια επιβολής κατασταλτικών πειθαρχικών μέτρων, όπως αποβολές κ.ά., οι μαθητές περίμενα να αυτοπειθαρχούν. Όλα έλπιζα να βασιστούν στην παιδαγωγική πρόληψη και στον διάλογο. Τους πρότεινα, λοιπόν, αν θέλουν να συζητούν μεταξύ τους να αλληλογραφούν, αν δε θέλουν να προσέχουν ας μη το κάνουν, μόνο μη θορυβούν. Οι παρεμβάσεις στη ροή του μαθήματος ήταν ελεύθερες. Κατά τη διάρκεια της όποιας εξέτασης επιτρέπεται τα βιβλία τους να είναι ανοιχτά, ώστε να άρω τον λόγο για σκονάκια. Κοινώς επιθυμούσα ο καθένας να συναισθανθεί την ευθύνη που φέρει προς τον εαυτό του και προς τον περίγυρό του, πράττοντας ανάλογα.

Το αποτέλεσμα ήταν μια μικρή μόνο μερίδα να προσέχει και να συμμετέχει. Η πλειοψηφία στην καλύτερη περίπτωση κοιμόταν, διάβαζε εφημερίδες ή περιοδικά , άκουγε μουσική φορώντας ακουστικά, ή στην χειρότερη συνομιλούσε ακατάπαυστα και ηχηρά, άλλαζε θέσεις κατά βούληση και άκουγε μουσική δίχως ακουστικά. Στην διάρκεια ενός τριμήνου είχα κάνει πέντε το πολύ ήπιες συστάσεις, περιμένοντας να υπάρξουν οι κατάλληλες ζυμώσεις μέσα στους μαθητές.

Στο πρότελευταίο μάθημα, που είχα μαζί τους, ήρθε μια μαζική αντίδραση από τους ανθρώπους που προσπαθούσαν να παρακολουθήσουν, ενάντια στη θορυβούσα πλειοψηφία. Άδραξα την ευκαιρία να κάνω μια ανοιχτή συζήτηση πάνω στον τρόπο λειτουργίας της τάξης. Η μόνη παραφωνία στο δημοκρατικό πνεύμα της συζήτησης ήταν η απόρριψη εκ μέρους μου μιας πρότασης, η οποία κατατέθηκε από μία μαθήτρια και έλεγε να γίνεται κατά το ένα τρίτο των ωρών που διδάσκω μάθημα και το υπόλοιπο χαβαλές. Το επιχείρημα που αντέτεινα ήταν πως θα αισθανόταν οι ίδιοι αν το παιδί τους ερχόταν στο σπίτι και τους έλεγε πως ακολουθούν ένα τέτοιο σύστημα στο σχολείο. Η συζήτηση κράτησε μια διδακτική ώρα περίπου και στο τέλος τους κάλεσα να ψηφίσουν τι σύστημα θέλουν να ακολουθήσουν. Είχαν να διαλέξουν μεταξύ του μέχρι τότε υπάρχοντος, το οποίο βασιζόταν πάνω στη δική τους αυτόπειθαρχία, και σε ένα σύστημα που την πειθαρχία την επιβάλω εγώ. Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας ήταν μια ομόφωνη, μη προσυνεννοημένη, αποχή.

Έτσι, ερχόμαστε στο σήμερα, στο οποίο μετά από μία ώρα ελευθεριακής διδασκαλίας, σε χαώδεις συνθήκες, πέρασα στο απολυταρχικό σύστημα διδασκαλίας με μια σύντομη ανακοίνωση, στη οποία τους δήλωσα πως αίρονται όλα τα μέχρι τώρα προνόμιά τους. Στο πρώτο λεπτό υπήρξε η πρώτη δοκιμή του νέου συστήματος, η οποία κατεστάλη άμεσα με μια ωριαία αποβολή. Το άτομο έτυχε να είναι η μαθήτρια που είχα απορρίψει την πρόταση της. Πήγε να αντιδράσει, αλλά, μετά από την προειδοποίηση πως αν δεν αποχωρήσει εντός 3 λεπτών θα την ακολουθήσει συνάδελφος, έφυγε. Συνέχισα την επίδειξη ισχύος με παρατηρήσεις σε έντονο ύφος για μικροπαραπτώματα, αλλά πάντα χωρίς φωνές, με το σεις και με το σας, που ξέρω ότι τρομοκρατεί περισσότερο. Σε όλη τη διαδικασία ένιωσα να γκρεμίζομαι εσωτερικά, δεν ξέρω αν έτρεμα προς τα έξω, αλλά μέσα μου διαλυόμουν. Αισθανόμουν σαν όλη τη διαδικασία να την διεκπεραίωνε κάποιος άλλος, σα να είχα μπει σε αυτόματο πιλότο. Ίσως για αυτό να τους είπα πως όλα τα προνόμια μπορεί να επανέλθουν με τη δική τους σωστή συμπεριφορά και να μην έκανα παρατηρήσεις σε ανθρώπους που στη συνέχεια αφαιρέθηκαν ή δεν συμμετείχαν στο μάθημα.

Συμπέρασμα: Η εμπειρία μου αυτή μου απέδειξε πως ο άνθρωπος χρειάζεται μαστίγιο, πως δε θέλει να αναλαμβάνει ευθύνες, πως μπερδεύει την ελευθερία με την ασυδοσία, πως ακόμα και αν έχει γευτεί το φρούτο της ελευθερίας είναι έτοιμος να το εγκαταλείψει σχετικά εύκολα μόλις κάποιος αποπειραθεί να του το στερήσει. Ειδικά η απουσία ουσιαστικής μαζικής αντίδρασης εκ μέρους τους στον περιορισμό των ελευθεριών τους με ενόχλησε ιδιαίτερα, εντέλει η απολυταρχία φέρνει την τάξη.

Σημειώνω μια επέτειο στο ιστολόγιο του χρόνου

Ακριβώς δύο χρόνια πριν γεννήθηκε αυτό το blog και τι πιο αρμοστό για να γιορταστούν τα δεύτερα γενέθλιά του παρά ένα διπλό post για το χρόνο. Τέλειος συγχρονισμός.

Χθες βράδυ, μέρος δεύτερο

O χρόνος

...συνέχεια από εδώ.

Ο Σιντάρτα του Έσσε έψαχνε το νόημα της ζωής και, αντίθετα με το Σιντάρτα του ανεκδότου, το βρήκε σε ένα ποτάμι, βαρκάρης, να περνά τους ταξιδιώτες στην άλλη όχθη. To νερό ρέει συνέχεια, αλλά ποτέ δεν εγκαταλείπει τη θέση του.
Ο Φύλακας στη Σίκαλη, του Σάλιντζερ, βρήκε το δικό του νόημα στο να σώζει τα παιδάκια πριν πέσουν στον γκρεμό.
Η Νέλλυ βρήκε το νόημα στο να προστατεύει τις άλλες κοπέλες από αυτό που συνέβει στην ίδια.

Αυτό που απασχολεί εμένα είναι το νόημα του χρόνου.

Όταν ήμουν μικρός, άκουγα μουσική και έβλεπα τους ήχους σε προφίλ.
Μεγαλώνοντας, αυτό σταμάτησε να συμβαίνει. Άρχισα να τους βλέπω σε ανφάς.
Αλλά τον τελευταίο καιρό, τον τελευταίο καιρό, λέγω, έχω επιστρέψει στην αρχική μου κατάσταση.

Μουσική και χρόνος, λοιπόν. Κι όπως η μουσική δεν έρχεται πια απειλητικά καταπάνω μου, ούτε βαδίζει μακριά μου, έτσι κι ο χρόνος κυλά ήσυχα λίγα μέτρα παραδίπλα, σαν ένα ποτάμι παράλληλο με το δρόμο μου, σαν μια γυμνή γυναίκα που μπορώ να θαυμάζω ελεύθερα. Σαν μια γιορτή της φύσης.

Δεν πιστεύω σε νοήματα της ζωής, δεν έχω βρει τι ακριβώς είναι ο χρόνος.
Αλλά χθες βράδυ βρήκα ένα τραγούδι.


ΥΓ. Υπό τους βραχώδεις ήχους των φοβερών και τρομερών Εν Πλω.

Χθες βράδυ, μέρος πρώτο

Το νόημα
(ένα ανεκδοτάκι*)

1:1 Ήταν κάποιος που από πολύ μικρός έψαχνε το νόημα της ζωής. Ρωτούσε, διάβαζε μανιωδώς, σκεφτόταν με ένταση και αυτοσυγκέντρωση, αλλά πουθενά δεν το έβρισκε. Και το όνομα αυτού ήταν Σιντάρτα.

1:2 Μεγαλώνοντας, ήρθε ο καιρός να διαλέξει κλάδο επιστήμης, οπότε σκέφτηκε να πάει στην Ιατρική, μήπως βρει το νόημα εκεί. Δίνει πανελλήνιες, περνάει πρώτος, αφού η αφοσίωσή του στο στόχο τον τοποθετούσε δύο κλάσεις πάνω από τους συνομήλικούς του, τελειώνει τη σχολή με άριστα 10, αλλά πουθενά το νόημα.

1:3 Δοκιμάζει στη συνέχεια να γίνει Φυσικός, Οικονομολόγος, Φιλόλογος κ.ά, ενώ ταυτόχρονα διέπρεπε σαν μουσικός συνθέτης, αλλά και σαν ημιεπαγγελματίας πολίστας. Πουθενά το νόημα.

1:4 Ερωτεύθηκε, παντρεύτηκε, έκανε παιδιά. Πουθενά το νόημα.

1:5 Άρχισε να ταξιδεύει ανά τον κόσμο, ψάχνοντας και συζητώντας το θέμα με διάφορους μεγάλους στοχαστές, σοφούς της εποχής. Κανείς δεν μπορούσε να τον πείσει. Πουθενά το νόημα.

1:6 Καθώς ο Σιντάρτα είχε ήδη αρχίσει να γερνάει, έμαθε πως το νόημα της ζωής το γνωρίζει ένας σοφός σε μια μονή, σε κάτι ημι-απάτητα μέρη της Ασίας. Ρώτησε, έψαξε για τη μονή, του πήρε χρόνια, αλλά τελικά τη βρήκε. Καθώς προχώρησε για να εισέλθει, μια καλόγρια τον σταμάτησε. «Ο σοφός προσεύχεται τώρα, στήστε τη σκηνή σας και περιμένετε, μπορεί να πάρει καιρό».

1:7 Και τα χρόνια πέρασαν, ο Σιντάρτα ήταν πλέον στα τελευταία του, και ο σοφός πράγματι εμφανίστηκε. «Έλα μαζί μου». Και ανεβαίνουν βουνά, και διασχίζουν λαγκάδια, και περνούν θάλασσες.

1:8 Και φτάνουν σε ένα ποτάμι.

1:9 Και ο σοφός σταμάτησε και ο σοφός εμίλησε, λέγοντας τα παρακάτω λόγια: «Το νόημα της ζωής είναι αυτό το ποτάμι».

1:10 Και ο Σιντάρτα εσκάλωσε και ο Σιντάρτα ελάλησε, «δε γίνεται, δεν είναι δυνατόν, δεν μπορεί το νόημα της ζωής να είναι αυτό το ποτάμι!».

1.11 Και ο σοφός εσκέφθηκε, και ο σοφός εσήκωσε τους ώμους, και ο σοφός αποκρίθηκε: «Λες;!».

Η συνέχεια εδώ...

* Βασισμένο, ασφαλώς, στο βιβλίο «Σιντάρτα» του Έσσε. Το ανέκδοτο δεν είναι δικής μου έμπνευσης, αλλά παραμένει το αγαπημένο μου εδώ και περίπου 10 χρόνια.