Του έρωτα...

...την θύρα κρούω

και σαν μου νέψει,

με υποψία τον θωρώ .

~~~ o ~~~

«Για ποιόν Θεό θα πέθαινες;», τον ρώτησε ξάφνου.

«Για κανέναν.», απάντησε κάπως παράξενα ενοχλημένος.

«Αλλά για μια ιδέα;», συνέχισε απτόητη.

«Μάλλον για μια ιδέα, ναι.», κοιτάζοντας την πλέον απορημένος.

«Τότε θα πέθαινες και για έναν Θεό.»

Και πριν προλάβει να της φέρει αντίρρηση συμπλήρωσε κοιτώντας τον γλυκά.

«Για εμένα θα πέθαινες;»

Αυτός άρχισε να γελά, μα η ερώτηση τον είχε ταράξει.

«Ναι, θα πέθαινα.», απάντησε μη λέγοντας ψέματα, μήτε αλήθεια.

Ήξερε πως αυτό είχαν ανάγκη να ακούσουν αυτά τα δύο μεγάλα της μελιά μάτια και δεν είχε καιρό να ψάξει σε τόσο σύντομο διάστημα την ειλικρινή απόκριση μέσα του.

Μα ήταν σα να πέθαινε την ώρα εκείνη, καθώς έβλεπε τα μάτια της να βουρκώνουν. Όχι, δεν τον είχε πιστέψει…