…, οι άνθρωποι…

...είναι άνθρωποι και δεν έχει σημασία σε ποιο Θεό προσεύχονται. Και έχει δει με τα ίδια του τα μάτια τιμή, δικαιοσύνη, πόνο, χαρά, σοφία και μιζέρια στις γραμμές τόσο των εχθρών τους όσο και στις δικές τους. Δεν ήταν διαφορετικοί, απλά πολεμούσαν με διαφορετικές σημαίες.

-Χούλια Ναβάρρο, Η αδελφότητα της Ιεράς Σινδόνης-

Άλλο ένα βιβλίο που θα διαβαστεί ευχάριστα όμως χωρίς να αφήσει σημαίνουσα απομένουσα γεύση. Αλλά ακόμα και σε ένα τέτοιο βιβλίο υπάρχει ένα απόσπασμα ιδιαίτερο, ικανό να ανακινήσει πράγματα, να σταθεί η αφορμή να βγουν από μέσα μου σκέψεις, ιδέες.

=====================================================

Δεν είμαι θρήσκος και αυτό το ξεκαθαρίζω. Εντούτοις, με ξενίζει η εικόνα εκκλησίας μετατρεμμένης σε καφετέρια ή τζαμιού σε αγορά μικροπωλητών, νιώθω ότι ακόμα και σε αυτό θίγεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια Με στεναχωρεί το να μην αφήνεις μια γυναίκα να φορέσει το φερετζέ της άλλο τόσο όσο με ενοχλεί να της τον επιβάλεις.

Ωστόσο, πώς μπορείς να ανεχτείς φαινόμενα όπως η κλειτοριδοεκτομή, τον ερωτικό ακρωτηριασμό ενός ανθρώπου; Πώς την καθημερινή ισοπέδωση της γυναίκας μέσω της ανισότητας με τον άνδρα; Μέχρι πού μπορεί να αφήσεις την θρησκεία να επιβάλλεται; Μήπως κάτι μου διαφεύγει;

Αναρωτιέμαι πολλές φορές αν η γυναίκα που πιστεύει στο Ισλάμ νιώθει αδικημένη με όσα η «δυτική» μας οπτική μας βλέπει να πράττονται εις βάρος της, ή είναι κάτι που το λαμβάνει ως κάτι απόλυτα φυσικό, να μη πω καθαρτικό, όσο ακραίο και να μου φαίνεται. Πώς, όμως, μπορείς να δεις μέσα από τα μάτια του συνανθρώπου σου, όταν έχετε γαλουχηθεί σε διαφορετικές συνθήκες, διαφορετικά περιβάλλοντα;

Σκέφτομαι ότι τα θρησκευτικά πιστεύω, όσο και δογματικά να φαίνονται, εντέλει είναι κάτι ρευστό, διαμορφώνονται ανάλογα με τις κοινωνίες στις οποίες ανήκουν. Η κοινωνία από μόνη της πρέπει να τα μεταλλάξει, να τα προσαρμόσει, όχι όμως να της επιβάλλουν τις αλλαγές από έξω κάποιοι «πολιτισμένοι», επειδή θεωρούν τις αξίες της ασύμβατες με τις δικές τους ή ακόμα χειρότερα κατώτερες των δικών τους. Και στο όνομα τινός θα επιβάλλεις σε κάποιον κάτι ξένο προς αυτόν; Μήπως πρέπει πρώτα από όλα να συγχνωτιστείς μαζί του τόσο ώστε να μπορείς να νιώσεις τη δική του οπτική πάνω στο θέμα, προτού αποφασίσεις για την ανόητη βαρβαρότητά του ή την βαθιά σοφία του; Μήπως πρέπει να αφήνεται ελεύθερα να αποφασίσει ποια κοσμοθεωρία θέλει να ασπαστεί, ακόμα και αν αυτό σημαίνει την ίδια τη στέρηση των ελευθεριών του;

Δε το κρύβω ότι με ικανοποιεί όταν έναν μουσουλμάνος μιλά για δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, αλλά όταν ακούω δυτικό να μιλά για εκδημοκρατισμό του μουσουλμανικού κόσμου μου κόβεται το αίμα. Ο όρος «εκδημοκρατισμός» σήμερα μου φέρνει στο νου πλέον τις σταυροφορίες του μεσαίωνα. Οι νέοι σταυροφόροι, όπως και οι πρόγονοί τους, πάνε στην ανατολή να λεηλατήσουν, να «απελευθερώσουν» τους τόπους των αλλόπιστων. Ο εχθρός για άλλη μια φορά είναι ο «αλλόφρων» αλλόπιστος.