9 με 9

περίπου με το στιλ του oldboy

Μετά την θέσπιση και την εξάπλωση των νέων μέτρων στάθμευσης στο κέντρο της Αθήνας κάτι άλλαξε στην πόλη. Σίγουρα δεν ήταν το κυκλοφοριακό που λύθηκε: τα αμάξια ακόμα περισσότερα από τους ανθρώπους, οι υπερήλικες οδηγοί περισσότεροι από τους κάπως ενεργητικούς και οι νευρικοί περισσότεροι από τους αργοπορημένους. Αλλά η αλλαγή ήταν σαφής.

Πλέον κανείς από τους κατοίκους του κέντρου δεν κοιμόταν μετά τις 9 το πρωί - είχαν όλοι ξυπνήσει νωρίτερα για να ξεπαρκάρουν τα αυτοκίνητά τους και να πάνε στις δουλειές τους. Μη μπορώντας να βρουν θέση να τα αφήσουν μετά από τις 9 επέλεξαν τη μόνη διέξοδο: να είναι στο πόδι ή μάλλον στο γκάζι από τις 8:59. Λίγο πιο άυπνοι, λίγο πιο αξύριστοι (ή άβαφτες αντίστοιχα), λίγο πιο εκνευρισμένοι, λίγο πιο ευέξαπτοι, το έκαναν γιατί άλλο; Για να γλιτώσουν την κλήση φυσικά, το γερανό, τη μέγιστη αναστάτωση, τον υπέρτατο εξευτελισμό. Και σιγά σιγά τα ξενύχτια έφθιναν (πλην Σαββάτου μιας και την Κυριακή δεν ισχύει το μέτρο), τα πράγματα έμπαιναν σε μια σειρά, όλοι ξυπνούσαν για να μην πάρουν κλήση και παρεμπιπτόντως για να δουλέψουν, η παραγωγικότητα αυξάνοταν και η οικονομία άνθιζε. Και το βράδυ κατά τις 9 μετά το σχόλασμα άρχιζε η απόλαυση του να ψάχνεις να βρεις μια θέση - κι ας είναι και ενα χιλιόμετρο από την πόρτα σου - για την οποία όμως θα είσαι σίγουρος ότι δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να πέσει πρόστιμο.

H ζωή είχε βελτιωθεί καταφανώς δικαιώνοντας έτσι πλήρως την πλειονότητα των πνευμάτων αντιλογίας που στοίχειωναν αυτή την πόλη και τα οποία από τότε που ζούσαν ακόμα διερρύγνυαν τα κουρελιασμένα ιμάτια τους ότι ακόμα και να λυνόταν το κυκλοφοριακό δε θα είχε και τόσο σημασία μιας και η αιτία της κατάρας μας είναι άλλη (το κράτος, οι ξένοι, το κακό μας το κεφάλι, κλπ).