Πτήση προς τη Βαρκελώνη.

Έλεγχος χειραποσκευών στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος.
24-12-06, 17:30

Κυρία Α vs. Ελέγχου: 0-1

Μπουκαλάκια, άδεια ή μη, ρίπτονται στο καλάθι των αχρήστων. Η κυρία Α διαπληκτίζεται με έναν υπάλληλο του ελέγχου που προσπαθεί να της αποσπάσει ένα βαζάκι με σπιτικό γλυκό. Σε λίγα λεπτά μια σαρκαστική “καλή όρεξη” εκ μέρους της κυρίας προς τον υπάλληλο σημαίνει και τη νίκη του τελευταίου.

Κυρία Β vs. Ελέγχου: 1-2

Εδώ η έριδα είναι γύρω από δύο άδεια διάφανα μπουκαλάκια και ένα επίσης άδειο θερμό. Η κυρία Β απαιτεί την παρουσία προϊσταμένου. Στην εναλλαγή προϊσταμένου με υπάλληλο το θερμό εξαφανίζεται στην τσάντα της κυρίας Β. Η λογομαχία πλέον συνεχίζεται για τα δύο μπουκαλάκια. Η κυρία Β σε λίγο υποχωρεί με τα μπουκαλάκια της να καταλήγουν στο δίχτυ του καλαθιού. Η τακτική της κυρίας Β ονομάζεται στον πόλεμο των ελαχίστων απωλειών, ενώ στο σκάκι θυσία. Η διάσωση του θερμού μετρά σαν γκολ εκτός έδρας.

Αεροδρόμιο Βαρκελώνης.
22:40

Στην διάρκεια της πτήσης είχα χρόνο να διαβάσω στον οδηγό της Βαρκελώνης ότι στην πόλη, λόγω της Ολυμπιάδος του 1992, η σήμανση για τους ξένους επισκέπτες είναι πολύ καλή. Μειδιούσα, λοιπόν, με την έκπληξη μου όταν ψάχνοντας στο internet για το πώς θα φτάσω από το αεροδρόμιο στην πόλη έβρισκα την πληροφορία μόνο στα ισπανικά. Έχουν πολύ καλή σήμανση στη Βαρκελώνη και ο επισκέπτης τα μαθαίνει όλα επί τόπου. Στο επί τόπου, ωστόσο, οι αφίξεις είναι έρημες μόνο μερικά φυλλάδια στα ισπανικά περιφέρονται σαν θύσανοι σε εγκαταλειμμένη πόλη της άγριας δύσης. Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα οι αστυνομικές περίπολοι που μιλούν σπαστά αγγλικά. Μαθαίνω τουτοιοτρόπως πού είναι ο σταθμός του τρένου. Ο σταθμός είναι το ίδιο έρημος με τις αφίξεις. Ένα αυτόματο μηχάνημα εκδόσεις εισιτηρίων μου προσφέρει μια μεγάλη ποικιλία εισιτηρίων, μα καμιά “περιττή” πληροφορία για αυτά και όταν ζητώ τη βοήθεια των πινάκων ανακοινώσεων ανακαλύπτω ότι στις 22:30 έφυγε το τελευταίο τρένο εκτάκτως λόγω εορτής. Προφανώς στο internet δεν χρειάζεται να το ανακοινώσουν, καθώς το είχαν εδώ και καιρό αναρτημένο στο σταθμό τους.
Και τώρα τι; Θυμάμαι από την ιστοσελίδα ότι περνάνε λεωφορεία, αλλά βλακωδώς δεν είχα ασχοληθεί με αυτά αρκούμενος στο τρένο. Μου ήταν ήδη αρκετά κουραστικό να κάτσω να καταλάβω τι έλεγαν στα ισπανικά για αυτό. Σε λίγη ώρα καταφτάνουν και άλλοι συνταξιδιώτες αλλά είναι όλοι έλληνες και το ίδιο άσχετοι πάνω στο θέμα με εμένα. Όλοι σιγοψιθυρίζουν “ταξί”, αλλά έξω δεν υπάρχει ρόδα. Ένας ισπανός, που καταφτάνει φλερτάροντας σε σπαστά αγγλικά 4 ελληνίδες, είναι η μόνη μου ελπίδα. Τον διακόπτω, ενώ πάει να αγοράσει επιδεικτικά εισιτήρια, λέγοντας του πως δεν έχει άλλο τρένο απόψε. Στην αρχή με κοιτά περιφρονητικά μέχρι που του δείχνω την ανακοίνωση η οποία τον πείθει. Η ισπανική ελπίδα αποκτά το ίδιο απορριμμένο βλέμμα μαζί μου. Στην ερώτηση μου για “bus” αποκτά το ίδιο αποχαυνωμένο βλέμμα με αδιάβαστους μαθητές μου και λόγω επαγγέλματος καταλαβαίνω ότι δεν κατανοεί τη λέξη. Αρχίζω την παντομίμα απλώνοντας τα χέρια μου λέγοντας “big car”. Ένας άλλος Έλλην προσθέτει “with many seats”. Χωρίς να ανταποκριθεί λεκτικά ο Ισπανός ξεκινά τροχάδην. Υποθέτοντας ότι πάει προς το λεωφορείο το τσούρμο των συγκεντρωθέντων Ελλήνων ακολουθεί.
Για καλή μας τύχη καταφτάνει το Ν17. Στο λεωφορείο πλέον αντιλαμβάνομαι ότι το να συνεννοηθώ με Ισπανό στα αγγλικά είναι μια ανοησία, καθώς ο οδηγός στις ερωτήσεις μου μου απαντά στα ισπανικά-καταλανέζικα. Από εδώ και εμπρός οι περισσότερες συνεννοήσεις μου βασίζονται στην δική μου Εσπεράντο και την παντομίμα.