Εδώ λεφτά, εκεί λεφτά, πού είναι τα λεφτά;

Είμαι ένας φτωχός και μόνος ερευνητής. Άρχισα την ερευνά μου σε κρατικό ερευνητικό ίδρυμα και μου είπαν ότι θα με αμείβουν με 2000 Ε ετησίως. «Ok», λέω από μέσα μου, «λίγα μου φαίνονται, αλλά είναι μια αρχή. Στην Ελλάδα βρίσκομαι εξάλλου.» Ως ερευνητής, όμως, πρέπει να έχω Τ.Ε.Β.Ε., οπότε 1600 Ε περίπου το χρόνο πάνε για αυτό. «Εντάξει», λέω, «είναι συντάξιμα και θα έχω ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.» Πάω λοιπόν από την εφορία για έναρξη επαγγέλματος. «20% Φ.Π.Α. ως ερευνητής», μου λένε. Και συνειδητοποιώ ότι το σύστημα είναι συντηρητικό. Το κράτος σε πληρώνει από τη μία τσέπη για να του τα δώσεις στην άλλη, έτσι ώστε να μπορεί να σε πληρώσει και του χρόνου.

Ούτε στη φυσική δεν έχουμε τέτοια «ιδανικά» συστήματα με μηδενικές απώλειες. Άσε που παραβιάζεται ο πρώτος θερμοδυναμικός νόμος ενδεχομένως, καθώς τα 2000 Ε δεν είναι και σίγουρα. Εδώ που το σκέφτομαι, τον δεύτερο τον παραβιάζει σίγουρα, καθώς από το τίποτα παράγεται έργο, χωρίς μάλιστα απώλειες, παρακαλώ. Αλλά ο τρίτος θερμοδυναμικός καλά κρατεί.

“Don’t you move motherfucker! Put the erevna down and … slowly!”

Y.Γ.: Και μια παρατήρηση. Ο καθηγητής που κάνει ιδιαίτερα, γιατί έκανα έναρξη και σε αυτό, 0% Φ.Π.Α.. Συμπέρασμα: Το κράτος μας δε θέλει έρευνα, θέλει παραπαιδεία.

“We don’t need no education,

we don’t need thought at all.

More dark sarcasm in the system.

Hey, State leave us please alone.”