Ιστορίες διαδρομής,

πικάντικες…

Σπεύδοντας να προλάβω μια γραφειοκρατική εκκρεμότητα προσπερνώ μια παρέα ανδρών που κοιτά προς την κατεύθυνση που φεύγω. Καθώς έχω απομακρυνθεί ελάχιστα και κανείς άλλος δε βρίσκεται μπροστά μου, ακούω τον έναν από αυτούς να λέει: «Σου αρέσει αυτός ο κώλος;», μετά από μια παύση που δεν ξέρω αν συνέβη ή απλά ο χρόνος ξάφνου πάγωσε λίγο για εμένα ακούγεται και το: «Μη ντρέπεσαι ξέρω ότι είναι του γούστου σου.» Από τη στιγμή εκείνη η εσωτερική μου κατάσταση μπαίνει σε φάση κενού αέρος: “Please, fasten your seatbelts and put your chair in the upright position.” Με το που ακούω και ένα χαζό γελάκι να συμπληρώνει: «Ναι,» ακροβατώ πλέον μεταξύ του Ιάπωνα καμικάζι σε κατάσταση καθόδου και της στωικής αποδοχής του πρωτόγνωρου για εμένα εκ του ιδίου φύλου θαυμασμού. «αλλά εγώ το έχω παραγγείλει σε άλλο χρώμα.» Η λύτρωση. “You can unfasten your seatbelts.” “Χμμμ, ναι και μερικά άψυχα κινούμενα αντικείμενα διαθέτουν κώλο.”

…και αθώες.

Στο μετρό είμαι χαμένος με το τι γραφειοκρατικό χρειάζεται να διεκπεραιώσω μέχρι που φτάνοντας στο Σύνταγμα ακούγεται η γνωστή ανακοίνωση: «Next station Syntagma.», να συνοδεύεται από μία εξάχρονη: «Μαμά, μαμά, play station Syntagma.» Μειδιώ αρχικά με την αφέλεια της ατάκας του εκκολαπτόμενου καταναλωτή, ωσότου σκέφτομαι ότι εντέλει το Σύνταγμα έχει όντως μετατραπεί σε ένα τεράστιο παιδότοπο και μάλιστα διαθέτει 300 γελωτοποιούς, τότε πια κοιτώ τον εξάχρονο με βαθύ σεβασμό.