Βαρκελώνη: πόλη και μουσεία.

Η Βαρκελώνη εκ πρώτης όψεως είναι μια εργατούπολη με πολύ καλή πολεοδομία. Πλατιοί δρόμοι τη διασχίζουν και εκατέρωθέν αυτών κείτονται πλατιά, άνετα πεζοδρόμια. Αυτό που της δίνει κάτι το παραπάνω από την αίσθηση μιας εργατούπολης είναι η Art Nouveau αρχιτεκτονική της. Ωστόσο η άναρχη οικοδομική αισθητική εναλλάσσει ποικιλοτρόπως τις Art Nouveau οικίες με τα εργατόσπιτα και τα κρύα κτίρια από γυαλί, παράγοντας ένα επιεικώς αλλοπρόσαλλο αποτέλεσμα. Τον Gaudi τον έχουν περί πολλού, μα ως ένας μη ειδήμων της αρχιτεκτονικής τον βρήκα απλά εκκεντρικό. Αν θέλει κανείς να επισκεφτεί το μουσείο του θα βρει ό,τι σχεδόν χρησιμοποίησε στη ζωή του από έπιπλα και αντικείμενα σε σημείο που περίμενα να βρώ ακόμα και το δοχείο νυκτός του. Το πιο προσβληθέν έργο του είναι ο καθεδρικός της «Αγίας Οικογένειας», ωστόσο δε συνιστώ να τον επισκεφτείτε στο εσωτερικό του στα επόμενα χρόνια, εκτός αν σας αρέσουν τα πυκνά πλέγματα των σκαλωσιών. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ότι χτίζεται πάνω από έναν αιώνα και δεν έχει τελειώσει ακόμα. Η δική μου αυθαίρετη υπόθεση είναι ότι αντλούν τη χρηματοδότησή της οικοδόμησής του από τον τουρισμό και για αυτό δεν τον κλείνουν για να τον αποπερατώσουν. Απέξω όμως ο ναός είναι όντως εντυπωσιακός, αλλά προσωπικά προτιμώ την κομψή απλότητα του πομπού του Calatrava στις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις της Βαρκελώνης. Εντέλει η Βαρκελώνη ως πόλη έχει μόνο εντυπωσιακά σημεία, αλλά ως σύνολο μάλλον χαρακτηρίζεται από τη μετριότητα.

Τα μουσεία της Βαρκελώνης είναι σε ποιότητα ίδια με την πόλη στη οποία ανήκουν. Ένας θόρυβος μετριότητας από τον οποίο ξεπετάγονται αραιά και πού εξαίρετες νότες. Από την μόνιμη έκθεση του εθνικού μουσείου τη τέχνης της Καταλονίας (MNAC) αξίζουν λίγα πράγματα, αλλά πρέπει να πάει κανείς να δει του 2 Θεοτοκόπουλους, τα αγάλματα των Josep Llimona, Constantin Meunier και το ένα του Auguste Rodin επειδή απλά είναι ένας Rodin. Υπάρχουν και δύο συμπαθητικά αγάλματα του Pau Gargallo, που κατά τα άλλα δε με ενθουσίασε. Αξίζουν επίσης, από τους δύο πίνακες του Salvador Dali μόνο το πορτρέτο του πατέρα του, ο πίνακας του Antoni Tàpies, το Kiss of Judas (Master of Retascón), the Annunciation (Attributed to the Master of La Seu d'Urgell ) και οι Mourners. Αν τύχει και προλάβει κανείς την προσωρινή έκθεση: “From El Greco to Cézanne” συνιστώ να δείτε στην αρχή τον Ελ Γκρέκο, να αγνοήσετε όλα τα υπόλοιπα μέχρι να φτάσεται στον Lord Leigthon, να σταθείτε να χαζέψετε τους ιμπρεσιονιστές και να θαυμάσετε τα χρυσάνθεμα του Monet με ένα εκστατικό silencio.
Ψιλοαπογοητευμένοι από το MNAC θα χαίρεστε σίγουρα ότι θα ευχαριστηθείτε Miro και Picasso στα αντίστοιχα αφιερωμένα σε αυτούς μουσεία, πάρτε μια βαθιά ανάσα γιατί αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Του Miro το μουσείο βασίζεται κυρίως στην μεταπολεμική περίοδο, που σημαίνει χρωματιστές γραμμές σε μονόχρωμους καμβάδες ή αλλιώς η αφαίρεση στο απόγειό της. Παραδέχομαι ότι αυτό που ανέμενα είναι η προπολεμική του περίοδος οπότε για αυτό έφυγα από το μουσείο ενδεχομένως άνισα δυσαρεστημένος. Στου Picasso η έκθεση είναι κυρίως παιδαγωγικού χαρακτήρα, με συνέπεια, αν και δεν την ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα αισθητικά, να μάθω πολλά για την εικαστική του εξέλιξη.

Υ.Γ.: Ερώτηση quiz: Ποιος ήταν ο συνιδρυτής του κυβισμού μαζί με τον Picasso;
Εγώ το ομολογώ ότι το είχα λησμονήσει.