Δημιουργία ή απόλαυση;

(θα μπορούσε να είναι η συνέχεια αυτού)

Κοιτάζοντας από τη μία τις πλατείες και τις καφετέριες σχεδόν πάντα ημιγεμάτες και πάνω μέρα μεσημέρι με τόσο κόσμο (που δεν μπορεί να είναι όλοι φοιτητές) και από την άλλη το πόσο τρέξιμο επιλέγει να κάνει αλλος τόσος και περισσότερος κόσμος την ίδια στιγμή, καταλήγω να εκπλήσσομαι πως γίνεται και τα γραφεία και το 'έξω' να είναι ταυτόχρονα τόσο πλήρη. Σκεφτόμουν έτσι ότι ίσως να μπορούσε να γίνει ένας διαχωρισμός των ανθρώπων σε δύο κύριες κατηγορίες βάσει των επιλογών που κάνουν σε ότι έχει να κάνει με την εργασία τους. Ή καλύτερα με το πως διαλέγουν να γεμίσουν το χρόνο τους.

Από τη μία, όλοι έχουμε την τάση να δημιουργήσουμε κάτι. Αυτό αλλάζει φυσικά από άνθρωπο σε άνθρωπο και από περίοδο σε περίοδο: μπορεί να είναι καριέρα, χρήματα, οικογένεια, τέχνη, οτιδήποτε. Κάποιοι μάλιστα καταφέρνουν ή επιδιώκουν να πετύχουν σε ένα βαθμό κάποια από όλα αυτά ταυτόχρονα.

Με άλλα λόγια, αν κάποιος θέλει να κάνει πχ καριέρα (βλ. να πετύχει κάποιους συγκεκριμένους επαγγελματικούς σκοπούς), ξυπνάει το πρωί και όλη του η μέρα είναι δουλειά και διευκολύνσεις για να βγαίνει καλύτερα η δουλειά που θέλει να κάνει. Φυσικά η μέρα του μπορεί να περιλαμβάνει και χόμπι και επικοινωνία με άλλους ανθρώπους και χαλάρωση και ό,τι άλλο τον ενδιαφέρει. Αλλά το νο 1 γύρω από το οποίο περιστρέφονται τα υπόλοιπα είναι η κατεύθυνση στην οποία επέλεξε το άτομο ότι θα δημιουργήσει.

Το κοινό χαρακτηριστικό όλων των παραπάνω διόδων εκτόνωσης της δημιουργικότητας είναι ότι αργά ή γρήγορα εισάγεται και το στοιχείο του κόπου ως απαραίτητο συστατικό για να δουλέψει οτιδήποτε είναι αυτό που έχει επιλεχθεί. Και παρόλο που η λέξη "κόπος" είναι ελαφρώς ατυχής ενίοτε - μιας και είναι ευχάριστη η δημιουργία - έρχονται στιγμές που είτε λόγω της επανάληψης είτε επειδή πρέπει να κάνεις και τα βαρετά για να έχεις τα ενδιαφέροντα, ακόμα και αυτή η δημιουργία γίνεται κοπιώδης (πέραν από τη βοήθεια του διαλείμματος).

Από την άλλη, έχεις την απόλαυση. Κανείς δεν την αρνείται έστω και λίγο, έστω και με τον ιδιαίτερο τρόπο του ο καθένας, όλοι την αποζητούμε. Υπάρχουν όμως κι αυτοί που την έχουν ως βασικό "οδηγό". Δεν θα ασχοληθούν με το να κοπιάσουν για να χτίσουν κάτι - πέραν από τα απαραίτητα για να επιβιώσουν (και αν). Όλος ή ο υπόλοιπος καιρός δαπανάται στο να κάνουν ότι τους ευχαριστεί και δεν έχουν ανησυχία για το τι μένει από όλα αυτά. H βασική διαφορά με την προηγούμενη κατηγορία ανθρώπων είναι ότι εδώ δεν υπάρχει ένας βασικός άξονας γύρω από τα οποία περιστρέφονται τα υπόλοιπα πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή τους. Αντίθετα, αν αυτός ο κοινός άξονας δεν υπάρχει, απλά επιζητούν να απολαύσουν τις όποιες ενασχολήσεις προκύπτουν ή επιδιώκουν - χωρίς αυτές να συνιστούν μια γενικότερη προσπάθεια για κάτι συγκεκριμένο. Καμιά φορά η οικογένεια, παρόλο που είναι fulltime δουλειά κατά βάση εκλαμβάνεται ως τέτοιου είδους μη-φιλοδοξία - είτε από τους έξωτερικούς παρατηρητές είτε κι από το ίδιο το ζευγάρι. Εξαρτάται από το attitude του ζευγαριού - πάντως μπορεί να ανήκει και στις δύο κατηγορίες.

Φυσικά, η κάθε μια στάση έχει στοιχεία της άλλης. Για παράδειγμα, μια πραγματικά ενδιαφέρουσα δημιουργική ενασχόληση απλά δεν εκλαμβάνεται ως κόπος - όπως θα πουν εύκολα όσοι έχουν πάει για ύπνο το πρωί μετά από ένα ξενύχτι κάνοντας αυτό που τους αρέσει. Παρομοίως, ένα βράδυ διασκέδασης με φίλους αφήνει πίσω του την καθόλου ευκαταφρόνητη ανάμνηση της ευφορίας και το μοναδικό συναίσθημα του δεσίματος με τους ομοίους. Κάτι τέτοια υπάρχουν (ευτυχώς) για να μας παρέχουν αναπόφευκτες αποδείξεις ή ψευδαισθήσεις (το ίδιο μας κάνει) ότι η καθημερινότητα μας μόνο βασικούς άξονες μπορεί να προσφέρει (άντε και κανένα post). Όχι κανόνες.