Das leben der anderen.

Οι ζωές των άλλων.

Ο φακός ανατέμνει τις ψυχές και τις αναπλάθει. Όλα περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους για να ειπωθούν, όπως σε ένα κομμάτι κλασσικής μουσικής, δεν υπάρχει βιασύνη, υπάρχει τελετουργία. Τελετουργία ακριβείας, χωρίς ψυχρότητα, παρά τη νεκρά έκφραση του πρωταγωνιστή. Δύο ανθρώπινα μάτια που κλαίνε ίσως δεν προκαλούν την ίδια συγκίνηση με ένα δάκρυ που ξεφεύγει από δύο κομμάτια πάγου.

Δεν υπάρχουν ήρωες, υπάρχουν άνθρωποι που παίρνουν αποφάσεις. Δεν υπάρχουν καθάρματα, υπάρχουν άνθρωποι που κοιτούν το συμφέρον τους. Ο φακός δεν εξυψώνει, δε δαιμονοποιεί, είναι το ίδιο επιφανειακά ψυχρός με τον πρωταγωνιστή, μόνο πού και πού του διαφεύγουν ηλιαχτίδες υποβόσκοντος ανθρωπισμού. Οι συνειδήσεις αφυπνίζονται μόνο όταν ο πόνος χτυπήσει δυνατά την πόρτα τους, όταν οι προσωπικές ελλείψεις καταστήσουν τα μάτια ικανά να δουν.

Ο πατέρας μου μου είχε πει κάποτε, «τα καθεστώτα διαλύονται όταν χάνουν την επαφή τους με τον άνθρωπο». Ίσως. Αλλά ποιο καθεστώς δε βασίζεται στην εξουσία και ποία εξουσία είναι κοντά στον άνθρωπο; Και αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία άνθρωποι δεν είναι; Δικές μας αδυναμίες δεν τους σπρώχνουν προς τα εκεί;

«Δεν έχει και μεγάλη σημασία να απαλλαγείς από ένα άτομο. Κάποιος άλλος θα φορέσει τις μπότες του. Πρέπει να απαλλαγείς από την ανάγκη για αρχηγούς.»
- Άντι Άντερσον -