Ακατάληπτο No2

Βρίσκομαι σε χώρο του δημοσίου, μας κλείνουν τον κλιματισμό για εξοικονόμηση ενέργειας και μας στέλνουν σπίτι. Μου δημιουργείται η εξής απορία, σε ένα γραφείο που στεγάζει 4 άτομα λειτουργεί 1 κλιματιστικό, όταν όλα αυτά τα άτομα πάνε σπίτι πόσα κλιματιστικά θα λειτουργήσουν; Μια χοντρική εκτίμηση είναι τουλάχιστον 4. Άρα εξοικονομούμαι ενέργεια κλείνοντας ένα κλιματιστικό και ανοίγοντας 4;

Μήπως αντί να στέλνουμε τους εργαζόμενους σπίτι θα έπρεπε αντ' αυτού να τους αφήνουμε να παραμένουν στον χώρο εργασίας μέχρι αργά; Και εν γένει μήπως θα έπρεπε να συγκεντρώνουμε όσους περισσότερους σε δημόσιους κλιματιζόμενους χώρους και όχι να τους διασπείρουμε;

Ακατάληπτο

Άγγελοι προδίδουν ένοχα μυστικά,
ηδονίζονται σαν ουλές κάτω από ακροδάχτυλα
γευόμενοι αίματος αλμύρα , σαρκός ιδρώτα,
οσμή πόθων και αγκομαχητών.

Και εσύ μόνε μου διαβάτη
ποιόν ονειρεύεσαι τη νύχτα;
ποθείς και εσύ σκονισμένους παραδείσους;
κήπους που το ξερό θυμάρι κυριαρχεί;

Θυμάσαι το γέλιο της;
σε κυνηγά ακόμα το άρωμά της;
ήσουν εσύ ή άλλος που την γευόταν;
φώναζε το όνομά σου σαν την έπαιρνε η λήθη;

Γλυκέ άγγελέ μου εσύ ποιόν καλείς τη νύχτα,
σαν όλα γύρω σου συστρέφονται,
σαν περνούν τα πάθη σου των πόρων σου την πόρτα;
ποιόν, σαν όλα γύρω σου μέσω του έρωτα ωσμωθούν;

Οδηγός καθημερινής αστικής καλοπέρασης.

Λατρεύω σαν ξεκινώ την μέρα μου να στέκομαι αριστερά στις κυλιόμενες σκάλες. Είναι το ίδιο απογειωτικό με το να στέκομαι ακριβώς μπροστά στην πόρτα κοιτώντας σας ενοχλημένα σαν θέλετε να αποβιβαστείτε. Χώνομαι μέσα προτού βγείτε, σας σκουντώ, σας πατώ και το καλύτερο απ' όλα σας χώνω τα δάχτυλά μου στα παΐδια. Και αν νομίζετε πως θα καθίσετε πριν από εμένα, γελιέστε, γιατί εμποδίζω το πέρασμα σας με το σώμα μου ενώ χτυπώ το εισιτήριο. Όταν μου ζητάτε ευγενικά το αυτονόητο αντικρούω τσαμπουκαλεμένα, γιατί αν είχατε δίκιο θα το διεκδικούσατε και εσείς με τσαμπουκά. Και εν κατακλείδι επειδή μου βρωμάτε και δε σας αντέχω, παίρνω καλύτερα το αυτοκίνητό μου, όπως και εσείς εξάλλου. Σαν μποτιλιάρουμε τους δρόμους και κορέσουμε τον αέρα με καυσαέρια, μου έρχεται κραυγή με αχαλίνωτη ορμή: Ναι, ναι, έτσι γουστάρω, έτσι, να ακούω τα φρένα μας να τρίζουν.

Τριαντάφυλλο.

Ένα τριαντάφυλλο κόπηκε το σούρουπο.
Το κεφάλι του βυθίστηκε προς την άσφαλτο.
Στη στάση αγαλλίασε κοιτάζοντας προς την δύση.
Κειτόμενο σε κάθισμα του λεωφορείου,
αφέθηκε στον παφλασμό των ποικίλων γλωσσών ,
μα στο μετρό δεν είχε σημασία ποίας γλώσσας
ήταν η κάτοχος του βλέμματος που το αγκάλιαζε.
Όλα τα βλέμματα αποζητούσαν το ίδιο,
λίγο από την ομορφιά του συμβολισμού του.
Αισθάνθηκε σαν να ερωτοτροπεί με όλες.
Ένιωσε πως έπρεπε να χαροποιήσει την καθεμία.
Ένοχο αποζητούσε να κρυφτεί.
Ψιθυρίζοντας: "Προορίζομαι μόνο για μία.",
κάθε φορά που οι γυναικείες ματιές το ξετρύπωναν.
Και εντέλει δόθηκε στη λάθος μία.

Υ.Γ.: Ποίο είναι λοιπόν το ηθικό δίδαγμα;