Λειψός
"Κύριε, γιατί είστε λειψός;"
Ο ειρμός των σκέψεών μου ανεκόπη.
Και επειδή η φωνή ήταν παιδική το βλέμμα μου περιπλανήθηκε γύρω μου χαμηλά.
"Κύριε, γιατί είστε λειψός;"Επανέλαβε όταν εστίασα στα μάτια του.
Αν αγόραζα κάτι θα πίστευα ότι δεν έδωσα το αντίστοιχο αντίτιμο. Το πρόσωπο του παιδιού ήταν πολύ σοβαρό για να με περιπαίζει. Μου ερχόταν να το σαρκάσω. Να του πω πως το πρωί που σηκώθηκα έλεγξα πως δεν μου λείπει κανένα μέλος. Άμεσα όμως αγχώθηκα μήπως δεν φοράω κάτι. Τα χέρια μου με ψηλάφισαν και μια ταχεία οπτική σάρωση με καθησύχασε.
Τι εννοεί λοιπόν; Δεν κρατήθηκα και με ειρωνική διάθεση που απεικονιζόταν στο στραβό χαμόγελό μου του πισωγύρισα την ερώτησή του:
"Γιατί είμαι λειψός;"
"Εσείς δεν ξέρετε;" Αντέκρουσε ξαφνιασμένο με απόλυτη σοβαρότητα.
Το ύφος του με εκνεύρισε, κράτησα, όμως, προς τα έξω την ψυχραιμία μου και με μια προσποιητή διάθεση νουθεσίας το παρατήρησα:
"Δεν σου έχουν πει πως το να περιπαίζεις τους άλλους, και μάλιστα τους μεγαλύτερους, είναι αγένεια; "
"Το να λες αυτό που βλέπεις και αισθάνεσαι είναι αγένεια;" Ρώτησε και ανέβασε θλιμμένα τα μάτια προς τον ουρανό.
Δεν έβρισκα άλλο νόημα στη συζήτηση και προχώρησα. Σε απόσταση έξι αναπνοών ασυναίσθητα τα χέρια μου αναζήτησαν τις τσέπες μου σαν να ένιωθαν ότι μου λείπουν τα κλειδιά. Αισθάνθηκα την ανάγκη να γυρίσω να βρω το παιδί, αλλά ήξερα ότι αυτό είχε ήδη χαθεί και εγώ θα έμενα χωρίς να ξέρω τον λόγο λειψός, έτσι τελείωσα την έβδομη αναπνοή μου.
Labels: self
Αναρτήθηκε από ggl στις 2/21/2008 04:14:00 PM
6 Comments:
Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει. Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.
Το ερώτημα είναι τι σε ωθεί στο να μην κάνεις τα παραπάνω. Είναι η επιλογή ή είναι ο φόβος του χρόνου που φεύγει; Διότι έτσι και αλλιώς όλοι αργοπεθαίνουμε.
Δεν νομίζω ότι έχω κάποια απάντηση. Απλώς με αφορμή τα λόγια του Μπόρχες (..αργοπεθαίνουμε..) θυμήθηκα ότι ένιωσα να ζω όταν φλέρταρα με την υπερβολή κάθε φορά που έχανα τη λεοφώρο και περιπλανιόμουνα στην ατραπό επιτρέποντας στο ένστικτό μου να με οδηγήσει, όταν τόλμησα να πετάξω τα "κλειδιά" που μου είχαν βάλει στην τσέπη μου και να ψάξω αυτά με το μονόγραμμά μου κάτω από τη σκόνη... Στιγμές, μικρές στιγμές, αιωνιότητες...
Άρα για εσένα είναι η επιλογή. Επιλέγεις να ανατρέπεις την καθημερινότητα. Επιλέγεις να νιώθεις την ηδονή που προφέρει το διαφορετικό.
Εύχομαι μόνο με την απολυτότητα του συμπεράσματός μου να μη χαλάω τον μύθο σου. Καθώς, το τι θέλουμε να πιστεύουμε για κάτι είναι συνήθως πολύ πιο όμορφο από το ίδιο το κάτι.
Μερικές φορές, όταν διανύουμε την γκρίζα φάση (συμβαίνει και αυτό), αυτό που πιστεύουμε μπορεί να είναι πολύ πιο άσχημο από το ίδιο το κάτι, και τελικά το ερώτημα είναι τι είναι πιο σημαντικό για εμάς και τους γύρω μας: αυτό που ζούμε ή αυτό που πιστεύουμε ότι ζούμε?
Και λίγο πιο κει από το πραγματικό μπορεί να βρίσκεται όλη η μαγεία: "...μα η παραφροσύνη αυτή είναι το σπυρι το αλάτι που δεν αφήνει τη φρονιμάδα να σαπίσει. Ζούσα, μιλούσα και πορευόμουν μέσα σ'ενα παραμύθι, που το δημιουργούσα εγώ την πάσα στιγμή κι άνοιγα μέσα του δρόμους για να περάσω. Δεν έβλεπα ποτέ το ίδιο πράγμα δύο φορές. Γιατί την κάθε φορά του έδινα καινούργιο πρόσωπο και γίνουνταν αγνώριστο. Ανανιώνουνταν κάθε στιγμή η παρθενιά του κόσμου. Δοξάζω το Θεό που ζει ακόμα μέσα μου πολύχρωμο, πολύβουο, δροσερό, το παιδικό ετούτο όραμα. Αυτό κρατάει το μυαλό μου ανέγγιχτο από τη φθορά και δεν το αφήνει να μαραθεί και να στερέψει.." έγραφε ο Ν. Κ.
Μα ποιός έχει το θάρρος ν'αφήσει έστω και για ένα λεπτό τον έλεγχο της ζωής του?
Το πιο σημαντικό είναι αυτό που πιστεύεις ότι ζεις, διότι με αυτό πορεύεσαι στη ζωή σου, μέσω αυτού αλληλεπιδράς με τους γύρω σου. Είναι το μόρφωμα του συνειδητού και του υποσυνείδητου με το οποίο φιλτράρουμε τον κόσμο για να επιβιώνουμε.
Η απάντηση στο δεύτερο ερώτημα είναι ο ερωτευμένος και ο τρελός.
Post a Comment
<< Home