140 ΠΟΛΥΓΩΝΟ – ΓΛΥΦΑΔΑ

Ωραία και λοιπόν τι; Τι ενδιαφέρον έχει μια λεωφορειακή γραμμή;

Είναι ένα σχολείο. Τουλάχιστον, για εμένα είναι. Με καθημερινή παρακολούθηση που κυμαίνεται μεταξύ των 45 λεπτών και της 1,5 ώρας ανάλογα την κίνηση.

Στο λεωφορείο αυτό είδα για πρώτη φορά προ λίγων μηνών «συμπαθητική» κοπέλα να κάνει καμάκι όχι σε έναν αλλά σε δύο άντρες και μάλιστα ο δεύτερος να είναι μπροστά στη φάση με τον πρώτο. Μέχρι τότε είχα μόνο ακουστά το φαινόμενο και διατηρούσα επιφυλάξεις, όταν το είδα έγινα believer, ωσότου πριν από μερικές βδομάδες γίνω και παθών.

Στο λεωφορείο αυτό άκουσα για πρώτη φορά 60χρονη γυναίκα να λέει σε μια διαμάχη της με ένα συνομήλικό της περί ενός ανοιχτού παραθύρου «Θα το πω στον οδηγό», έμαθα από μια Ρωσίδα «ορθόδοξη» ότι οι άνθρωποι περισσότερο συσχετίζουν πλέον τον δικέφαλο αετό με την ΑΕΚ παρά με το Βυζάντιο.

Στο 140 διαφωτίζομαι από γυναίκες διαφόρων ηλικιών μέσω των συζητήσεών τους πάνω σε θέματα που ποτέ δε θα με απασχολούσαν. Μαθαίνω από το πώς βολεύει τις γυναίκες να φοράνε τα εσώρουχα, τι δηλαδή πρέπει να έχει και τι όχι, ποια χρώματα προτιμάν στα εσώρουχά τους. Που έχει φτηνά και in ρούχα. Το νόημα που έχει το μπλουζάκι.

Όχι, δε θέλω να κρυφακούω, συνήθως προτιμώ να απορροφώμαι σε ένα βιβλίο ή στις σκέψεις μου, αλλά ο έξω κόσμος λειτουργεί πολλές φορές στη διαπασών και είναι αδύνατο να τον αγνοήσεις.

Είναι ο χώρος που καταλαβαίνω τη ροή του χρόνου.

Η ελαχιστοποίηση των ρούχων στη γυναικεία ένδυση σου λέει πότε αρχίζει το καλοκαίρι και όταν η σάρκα αρχίζει να καλύπτεται πλησιάζει το φθινόπωρο.

Τα αγχωμένα βλέμματα των νέων που ρουφούν τις σημειώσεις προδίδουν τις εξεταστικές περιόδους.

Είναι ο χώρος που αντιλαμβάνομαι και μαθαίνω τους μικρόκοσμους των συνανθρώπων μου.