There will be blood.

Είναι παράξενο το χώμα από το οποίο είμαστε πλασμένοι. Το πνεύμα που το ποτίζει γεμάτο δαίμονες είναι. Δαίμονες που μας κυνηγούν, μας δελεάζουν, δύναμη και αίγλη τάζοντας για ένα κομμάτι ανθρωπιάς τη φορά. Η απαρχή είναι κάτι απλό, κάτι που τον χαρακτήρα και την ευπρέπεια μας μοιάζει να χτίζει. Μα όσο τους δαίμονες θωρούμε τόσο τους ποθούμε. Στην λάμψη της φλεγόμενης εμμονής μας νιώθουμε τα κομμάτια μας να λιώνουν. "Τούτη τη φορά μονάχα" υποσχόμαστε, συναισθανόμενοι πως ήδη έχουμε ενδώσει σε πιο πολλά. Απέλπιδα από τον αδερφό γραπωνόμαστε, σωτηρία ζητώντας, στην προδοσία του τελευταίου μας καταφυγίου οδεύοντας. Σαν έρθει λοιπόν και τούτη της πικρίας η γεύση, λεύτεροι από ό,τι ανθρώπινο είμαστε, ό,τι αγαπήσαμε να αρνηθούμε, ό,τι μας ταπείνωσε να ματώσουμε, έτσι ώστε τα χείλη μας να δύνανται να ψελλίσουν μιαρά "Τετέλεσται.", θεούς και ιερά σαρκάζωντας,

Είναι συγκλονιστικό να βλέπεις του δαίμονες να μορφώνονται στο πρόσωπο του Day-Lewis, τους νιώθεις να διαπερνούν το δέρμα σου. Ο ρυθμός του τρυπανιού, των πιστονιών της ατμομηχανής είναι ο ρυθμός που επιλέγει ο Anderson για να αφηγηθεί την μετάλλαξη του ανθρώπου σε πίθηκο σαν μια αντίστροφη πορεία του "Οδύσσεια 2001".