Δοκιμή

Είδα ότι στο Μοναστηράκι απέναντι από τις (νέες) σκάλες του μετρό υπάρχει ένα αυτοκόλλητο κολλημένο στον σκουπιδοτενεκέ του φαναριού (που είναι στη πλευρά του Γρηγόρη) το οποίο λέει κάτι για την αντίσταση. Τι λέει το αυτοκόλλητο;

'Ενα χριστουγεννιάτικο post

(ή αλλιώς Αν-οσία)

Τις τελευταίες 10 μέρες έχουν συμβεί τα εξής (με χρονολογική σειρά).

• Μια θεία μου έπαθε εγκεφαλικό - και αναρρώνει.
  
• Ο πατέρας μου έσπασε το χέρι του.
  
• Πέθανε ο πατέρας μιας γνωστής μου.
  
• Πέθανε ο θείος μιας φίλης μου.
  
• Ένας θείος μου έπαθε εγκεφαλικό (το δεύτερο του) - και αναρρώνει.

I feel fine.

Internet cafe

The guy using the machine next to me is chatting in a foreign language. He periodically switches from leaning on his hand to typing and back again. His weight distorts the shape of the soft wooden surface our keyboards and mice share. This distracts me - it causes mistakes in my typing and makes me scroll down erratically and in jumps.

3 13

Τυπωσα ένα μεγάλο κείμενο δυο φορές σήμερα και τη μια φορά η σελίδα 13 εκτυπώθηκε δύο φορές. Επίσης αυτό εδώ κατά τύχη έπιασα να το γράψω στις 3 και 13.

Τέσσερα ολόκληρα χρόνια

Την είχα γνωρίσει την πρώτη βδομάδα που έφτασα εδώ. Σεπτέμβριος του 2000. Στην τράπεζα από όλα τα μέρη. Κι αφού δεν είχα άλλη είπα γιατί όχι; Δωρεάν ήταν άλλωστε. Και από τότε σιγά σιγά μπήκε στη ζωή μου χωρίς να το καταλάβω (μέχρι σήμερα).

Τέσσερα χρόνια μαζί. Δίπλα μου στο γραφείο. Πάνω κάτω στους διαδρόμους. Πότε άδεια αυτή και γεμάτος εγώ, πότε γεμάτη αυτή κι εντελώς άδειος εγώ. Σπανιότερα, είμασταν στην ίδια φάση. Στις ομιλίες με βοηθούσε είτε να μένω ξύπνιος, είτε να τις απολαμβάνω. Στα χωσίματα από το "αφεντικό" με κάποιο τρόπο έπαιρνε μέρος από την ευθύνη και τα έκανε πιο εύκολα να τα υπομείνω. Καμιά φορά μάλιστα συνέβαλε να απαντάω στις δύσκολες ερωτήσεις. Στις συναντήσεις μου δίνε κάτι να κάνω όταν οι άλλοι φλυαρούσανε ή μασουλάγανε ή όταν απλά δεν είχα τι να πω. Μου δίνε την ευκαιρία να ξεφεύγω από άβολες καταστάσεις με το πρόσχημα ότι πρέπει να ασχοληθώ μαζί της. Στα καθημερινό μου πηγαινέλα στους διαδρόμους όπως κουνιόταν μου δείχνε το χάος μέσα της. Ηταν η ασπίδα μου για οποιοδήποτε ακαδημαϊκό κίνδυνο. Και όταν δούλευα με βοηθούσε να σκεφτώ.

Πάντα με περίμενε με τον καφέ έτοιμο. Πόσοι να ήταν οι καφέδες που ήπιαμε μαζί; Κάποτε είχα καθήσει και το 'χα υπολογίσει. Πάνω από 1200. Μια μπανιέρα. Μιλάμε για πολύ καφέ. Με κράταγε ζεστό. Με κράταγε ξεδιψασμένο. Αν ήταν κάτι που είχε παραμείνει σταθερό όλα αυτά τα χρόνια, ήταν σίγουρα αυτή.

Ώσπου σήμερα, μια βδομάδα σχεδόν πριν φύγω από εδώ, σε μια καθημερινή διασταύρωση - μια σαν και τις χιλιάδες άλλες σε αυτούς τους διαδρόμους στις οποίες ήταν δίπλα μου - όλα τέλειωσαν. Ένα βλέμμα φαινομενικά τυχαίο από την απέναντι περαστική (μια καινούρια). Μια ασήμαντη αδεξιότητα από μέρους μου. Κι αυτό ήταν. Σε μια στιγμή όλα έγιναν κομμάτια.

Τέσσερα χρόνια. Η κούπα μου είναι τώρα στα σκουπίδια.

M1 5JW

Πήγα στο Temple χτες πάλι μετά από καιρό. Αυτό το μπαρ είχα διαβάσει κάπου ότι ήταν παλιότερα δημόσιες τουαλέτες. Η είσοδος του βρίσκεται σε μια μικρή νησίδα στη γωνία ενός παράδρομου με τον κεντρικότερο δρόμο της πόλης. Το μόνο που φαίνεται απ' έξω είναι τα μαύρα σιδερένια κάγκελα εκατέρωθεν της σκάλας που χάνεται κάτω από το έδαφος και μια άσπρη πλαστική τέντα απο πάνω τους με το όνομα του μέρους και έναν μαίανδρο στην πρόσοψη της. Καμία πόρτα, καμία σύνδεση με τα διπλανά κτίρια ή τη γύρω κίνηση.

Κατεβαίνοντας κάτω, ο χώρος δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας φαρδύς διάδρομος. Δεξιά και αριστερά υπάρχουν στενοί καναπέδες και ανάμεσα τους μια ζώνη από καρέκλες που τους κοιτάνε πάνω από μικροσκοπικά ελλειπτικού σχήματος τραπεζάκια που παραπαίουν. Στο βάθος είναι το μπαρ με το μήκος του στραμμένο προς τον τοίχο, φάρδος γύρω στο ένα μέτρο μόνο και δίπλα του παραχωμένη η θέση αυτού που βάζει μουσική. Στο άλλο άκρο είναι η τουαλέτα.

Με κάποιο τρόπο φαίνεται να καταφέρνει να χωράει πολύ κόσμο και σχεδόν όλοι καθιστοί. Χτες όμως όταν μπήκα (νωρίς ομολογουμένως) είχε απλώς δύο φίλες που μιλούσαν και κάπνιζαν, μια νεαρή γεμάτη γυναίκα με γυαλιά που μοίραζε το χρόνο της μεταξύ του ποτού της και του συνομιλητή της και κάποιον που διάβαζε εφημερίδα κοντά στο φως του κεριού. Ένα ζευγάρι μπήκε λίγο αργότερα και ήρθε και κάθησε απέναντι μου - η κοπέλα μου θύμιζε έντονα τη Τζόντι Φόστερ.

Περίπου στα μισά της Guinness και πάνω από τη γενικότερη οχλοβοή μπήκε εκείνο το τραγούδι της Τζάνις Τζόπλιν στο οποίο προσεύχεται α καπέλα. Πρώτη στροφή. Μέχρι να τελειώσει και η δεύτερη στροφή τίποτα δε συμβαίνει εκτός ίσως από μια μόλις αισθητή μείωση στον κουρνιαχτό από φωνές - λες και τις κατάπιε η έλλειψη οργάνων. Και τη στιγμή αμέσως πριν τη τρίτη στροφή, αντιλαμβάνομαι τη γεμάτη γυναίκα με τα γυαλιά να σηκώνει ελαφρά το κεφάλι της και αντί να μιλάει να ενώνει τη φωνή της με αυτή της Τζοπλιν. Στα δεξιά μου ο τύπος που διάβαζε την εφημερίδα έχει τεντώσει κι αυτός το λαιμό του ενω στα αριστερά ακούω την Τζοντι να τραγουδά στραμμένη προς τη γυναίκα. Ταυτόχρονα, η οχλοβοή παίρνει μορφή και όλος ο κόσμος γύρω μου φαίνεται να ετοιμάζεται να προσεύχηθεί για μια νύχτα στη πόλη.

Όλο αυτό κρατάει μια στιγμή μονάχα και αμέσως ο θόρυβος επιστρέφει.

Δυο εντυπωσιακοί σύνδεσμοι και ένας όχι και τόσο*

Εδώ διαβάζουμε πραγματικές, (περίπου) σύντομες ιστορίες με προβληματισμούς σε όμορφο περιτύλιγμα. Μπορούμε να στείλουμε κιόλας.

Εδώ κατεβάζουμε ιδέες και εμπνεόμαστε για αυτά που θέλαμε να δούμε να εφευρίσκονται και να κάνουν την εμφάνιση τους γύρω μας.

Εδώ δίνουμε ραντεβού - στην καλύτερη...

*Ναι, από εκεί πάλι... - τελευταία φορά, πρόμις.

Flickr

Δε ξέρω κατά πόσο είναι γνωστό το Flickr - υπάρχει περίπου ένα χρόνο νομίζω. Κατά βάση, είναι μια εφαρμογή οργάνωσης φωτοφραφιών σε άλμπουμ με τη δυνατότητα για σχολιασμό (είτε όλης της φωτογραφίας είτε συγκεκριμένων κομματιών της). Επιπλέον, προσφέρει τη δυνατότητα να ανεβάζει κανείς φωτογραφίες και στο blog του - με απλό τρόπο ισχυρίζονται οι δημιουργοί του, δε το έχω δοκιμάσει.

Το ενδιαφέρον είναι ότι όποιος ανεβάσει μια φωτογραφία της δίνει μια ή περισσότερες "ετικέτες", δηλαδή την συσχετίζει με ένα ή περισσότερα θέματα (αντίστοιχη λειτουργία έχει και το gmail για την καλύτερη κατηγοριοποίηση των email). Επιπλέον, οι φωτογραφίες μπορεί να επιλεχθεί να είναι διαθέσιμες στο κοινό. Με αυτό τον τρόπο δημιουργούνται ομάδες από φωτογραφίες παρμένες από διαφορετικούς χρήστες οι οποίες όμως έχουν μια κοινή ιδέα. Και φυσικά αυτές οι ομάδες έχουν και RSS feed. Δηλαδή βάζοντας το σχετικό σύνδεσμο στον αγαπημένο σας aggregator μπορούν να σας έρχονται εκεί όσες νέες φωτογραφίες ανέβηκαν πρόσφατα στη σελίδα του Flickr και είναι σχετικές με ένα συγκεκριμένο θέμα.

Πιθανά ενδιαφέροντα θέματα: sleep, death, graffiti, beauty, me, pavement, kiss, cat, white, art, miracle, god, cloud, fast, victory, mask, interpol, scissor (sisters) κλπ. Παράδειγμα συνδέσμου: http://www.flickr.com/photos/tags/white .

Και γιατί να πάει κανείς εκεί και να μην πάει στο Google Images όπου η αναζήτηση μπορεί να γίνει με μεγαλύτερη ακρίβεια και η ποικιλία θα είναι σαφώς μεγαλύτερη; Πρώτον, επειδή στο Flickr η κατηγοριοποίηση γίνεται από τους ίδιους τους "παραγωγούς" των φωτογραφιών κι όχι αυτόματοποιημένα όπως στο Google. Δεύτερον, επειδή στο Flickr δεν υπάρχουν (ή υπάρχουν λίγες) φωτογραφίες με άμεση σχέση με το δίκτυο ή τους υπολογιστές (σκαναρίσματα, artwork για ιστοσελίδες) ή αρχεία εικόνων που δεν είναι φωτογραφίες όμως (διαγράμματα, πίνακες κλπ). Tέτοιες εικόνες μάλλον τις προσπερνάμε - αν δεν ψάχνουμε συγκεκριμένα για κάτι τέτοιο. Όπως και να έχει το Flickr μου φαίνεται μια πιο προσωπική άποψη - αν και όχι τόσο ευρεία - από αυτή που προσφέρει το Google Images. Όχι ότι και στο Flickr δεν υπάρχει σκαρταδούρα βέβαια - μακράν.

Δε ξέρω κατά πόσο αξίζουν τον κόπο τα παραπάνω ώστε να μετατραπούν σε άλλο ένα ή περισσότερα από τα feed που παρακολουθεί κανείς αλλά το αφήνω εδώ. Ίσως κάποιος άλλος σκεφτεί τρόπους ή λέξεις-κλειδιά που να κάνουν την ιδέα πιο ενδιαφέρουσα.

MSN Spaces και γιατί να μην

H απάντηση της Microsoft στο Βlogger του Google είναι το MSN Spaces - φτιάχτε το blog σας δηλαδή σε μια από τις πιο αγαπημένες σας εταιρίες. Η ανακοίνωση μόλις χτες. Βλ. κ εδώ.

Από την άλλη όμως δεν επιτρέπονται όλες οι λέξεις και ότι γράψετε ανήκει σε Αυτούς. Ελεύθερη έκφραση - η πεμπτουσία του ιστολογείν δηλαδή. Καλή αρχή.

To μέλλον #2

(συνέχεια από το προηγούμενο post)

Και ο ασύρματος αυτός κόσμος ίσως να μην είναι απλά ένα κομμάτι της καθημερινότητας μας. Ίσως είναι όλη η καθημερινότητα μας. Το δεύτερο άρθρο του Wired περιγράφει τη ζωή μιας Αμερικανίδας συμβούλου για το Διαδίκτυο η οποία είναι ουσιαστικά μόνιμα online. Διαβάζει τα νέα (εφημερίδες και ιστολόγια εννοείται) και κάνει την (ακαδημαϊκή) δουλειά της μέσω του φορητού της και του "organizer"/κινητού της που έχει μόνιμα μαζί της. Η καθημερινότητα της επιτρέπει να μεταπηδά από ασύρματο δίκτυο σε ασύρματο δίκτυο χρησιμοποιώντας πότε τη μια και πότε την άλλη συσκευή. Ακόμα και στο αυτοκίνητο ή στο δρόμο είναι σε επαφή με συνεργάτες, φίλους και την πληροφορία γενικά - είτε μέσω email, είτε μέσω txt, είτε μέσω φωνής. Α, και φυσικά ανανεώνει και το ιστολόγιο της. Και κοιτάει και τα ιστολόγια των φίλων της. Και γράφει και σχόλια σ' αυτά. Και το ίδιο κάνουν και εκείνοι. Το άρθρο καταλήγει:

"...As more people plug into cyberspace, our interpersonal relationships -- already framed by e-mail and real-time instant messaging -- will become predominately digital. We'll exist in multiple worlds of our own creation: the physical realm and the intellectual sphere constantly connected. Could personal avatars be far behind?..."

Το επόμενο βήμα είναι η όλο και περισσότερη δικτύωση σε ένα κόσμο που δε χρειάζεται να είναι καθόλου όμοιος με τον "πραγματικό". Αυτοί ήδη υπάρχουν (άρθρο 3) και είναι μεγάλη η συμμετοχή του κόσμου. Όμως συνήθως αναπαριστούν κόσμους με υπόβαθρο μεσαιωνικής ή επιστημονικής φαντασίας. Μέχρι που ήρθε το Sims (που σημειωτέον τρέχει σε servers ανοιχτού λογισμικού) - που αναφέρεται σε ένα όσο πιο καθημερινό περιβάλλον γίνεται. Το πρόβλημα όμως και με των δύο ειδών αυτά τα παράλληλα σύμπαντα είναι ότι είναι "κλειστά". Δηλαδή μόνο η Electronic Arts (εταιρία που παράγει τη σειρά Sims) μπορεί να επεκτείνει το "παιχνίδι". Μόνο η εταιρία καθορίζει τους κανόνες - και όποιος τους παραβιάζει εξοστρακίζεται. Aντίστοιχα ισχύουν για τους περισσότερους τέτοιους κόσμους (βλ Warcraft, Everquest, Ultima Online κλπ).

Αυτό όμως αλλάζει. Καταρχήν, υπάρχει το Planeshift, μια ανοιχτή (και αρκετά εντυπωσιακή) προσπάθεια για το ίδιο πράγμα: εκεί ο καθένας με χρόνο ή/και γνώσεις μπορεί να συμβάλει στη δημιουργία ένος τέτοιου παράλληλου σύμπαντος - τα πάντα είναι ανοιχτά εκεί. Κι ούτε καν οι γνώσεις θα είναι απαραίτητες από ένα σημείο και μετά. Στο 4ο άρθρο αναφέρονται οι προσπάθειες κάποιων καθηγητών να δημιουργήσουν τέτοιους χώρους/παράλληλα σύμπαντα μικρής κλίμακας όπου οι μαθητές τους (αλλά και όχι μόνο στη συνέχεια) θα εποικίσουν με την φαντασία τους. Προς το παρόν τα περιεχόμενα είναι απλά παιχνίδια και τρισδιάστατες απλές δομές - όμως όσο εξελίσσεται το περιβάλλον όλο και πιο πολύπλοκο θα γίνεται. Ουσιαστικά σε αυτούς τους χώρους τα εργαλεία δημιουργίας θα είναι διαθέσιμα στους συμμετέχοντες στον κόσμο.

"[Τhe] initiative is also about giving participants a way to create an infinitely extensible 3-D environment that is free from outside control."

Αυτά τα εργαλεία επιπλέον θα είναι 'σχετικά' υψηλού επιπέδου - δε θα χρειάζονται υπερβολικά εξειδικευμένες γνώσεις δηλαδή. Σχεδόν ο καθένας θα μπορεί να συμβάλλει να αλλάξει τον κόσμο όπως πιστεύει ότι πρέπει να είναι. Και αν επεκτείνουμε το πρότυπο της προαναφερθείσας Αμερικανίδας αυτό θα γίνεται συνέχεια και από παντού.

Τέλος, αυτό που πάντα ένιωθα ότι περιόριζε αυτούς τους κόσμους είναι ότι καθαρά για τεχνικούς λόγους οι servers τους δεν μπορούν να "σηκώσουν" παραπάνω από μερικές χιλιάδες το πολύ χρήστες ανά πάσα στιγμή. Όμως αυτό το άρθρο υπόσχεται ότι ίσως μελλοντικά υπάρχει η δυνατότητα να μπορείς να μεταπηδάς με το avatar σου (με την υιοθετημένη περσόνα σου δηλαδή) από "κόσμο" σε "κόσμο" (βάσει κάποιων πρωτοκόλων). Έτσι αυτό που κάνουμε σήμερα - δηλαδή να πηγαίνουμε από ιστοσελίδα σε ιστοσελίδα - θα έχει γίνει κάτι πολύ πιο ρεαλιστικό αλλά ταυτόχρονα και πιο ψεύτικο. Δε θα έχει σκέτο κείμενο ή έστω κ εντυπωσιακά flash, αλλά τρισδιάστατα περιβάλλοντα. Θα είναι ένας ολόκληρος κόσμος φτιαγμένος από/στην φαντασία μας ο οποίος θα αλλάζει συνέχεια (και ίσως σε real-time) και που καμία σύνδεση με τον πραγματικό δε θα έχει.

Καταλαβαίνω ότι όλα αυτά άπτονται της επιστημονικής φαντασίας (αν δεν είναι κανονικά δηλαδή). Παρόλα αυτά δε μου φαίνονται παρά μόνο λίγα χρόνια μακριά όμως.

Το μέλλον #1

Λοιπόν, έχω υποσχεθεί επανειλημμένα (στον εαυτό μου) να μην κάνω απλώς κ/π από άλλες σελίδες που ο καθένας μπορεί να τύχει να έχει επισκεφθεί. Σήμερα όμως μου πέσανε όλα μαζί (και βαριά) τα άρθρα του Wired. Θέμα: ο μελλοντικός ή όχι και τόσο μελλοντικός τρόπος ζωής.

Από τη μια υπάρχουν τα κινητά και οι μετεξελίξεις τους που μοιάζουν όλο και πιο πολύ με (ή απλά είναι) φορητοί υπολογιστές. Το πρώτο άρθρο (αν είναι να διαβάσετε ένα από τους παρακάτω συνδέσμους, διαβάστε αυτόν) αναφέρει ότι με έναν φορητό υπολογιστή με δυνατότητα ασύρματης σύνδεσης να τρέχει στην τσάντα σας το κατάλληλο πρόγραμμα μπορείτε να ανιχνεύσετε και να "επιτεθείτε" σε κινητά με Bluetooth. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι όλα τα μοντέλα σε κίνδυνο. Ακόμα και αν κάποιο μοντέλο θεωρητικά μπορεί να εκτεθεί από ότι φαίνεται δε σημαίνει ότι μια τέτοια προσπάθεια θα είναι σίγουρα επιτυχής. Άν όμως κάτι τέτοιο συμβεί τίποτα δεν είναι ασφαλές: κλήσεις μπορούν να γίνουν από το ξένο κινητό, μηνύματα να σταλούν, επαφές να αλλοιωθούν (πχ σβήσιμο τηλεφωνικού καταλόγου) και να ηχογραφηθούν συνομιλίες. Το πρόγραμμα ανίχνευσης για το οποίο μιλάει το άρθρο φαίνεται να είναι εδώ.

Ανεβάζοντας τον πήχυ λίγο πιο πάνω ένα κινητό μπορεί να γίνει μικρόφωνο που καταγράφει/μεταδίδει το περιβάλλον του. Αυτό γινεται με τον "επιτιθέμενο" να ξεγελάει το κινητό ότι συνεννοείται με τo συνηθισμένο Bluetooth περιφερειακό του ενώ στην πραγματικότητα επικοινωνεί με τη συσκευή του επιτιθέμενου.

To καλύτερο όμως είναι ο συνδυασμός των παραπάνω με το m-pay το οποίο η Vodafone για παράδειγμα χρησιμοποιεί εδώ και δύο χρόνια και με το οποίο μπορούν να γίνονται αγορές (ringtones, παιχνίδια κλπ) μέσω του κινητού για μικροποσά. Έτσι μπορούν να αφαιρεθούν χρήματα από το συμβόλαιο ή την κάρτα με το οποίο είναι συνδεδεμένο ένα κινητό που έχει εκτεθεί μέσω του Bluetooth του με αυτό το τρόπο.

Το πρόβλημα με το Bluetooth είναι ότι λειτουργεί σε μικρές αποστάσεις. Αυτό λύνεται όμως με τη σχετική κεραία που επιτρέπει τη χρήση του άνωθι προγράμματος από δεκάδες μέτρα απόσταση - και χωρίς την ανάγκη οπτικής επαφής.

Ο στόχος αυτών των επιδείξεων δύναμης δεν είναι να καταχραστεί αυτή αλλά να συνετισθούν οι εταιρείες που κατασκευάζουν κινητά ώστε να προσφέρουν την απαραίτητη προστασία και ασφάλεια. Ώς τώρα αυτό δε συμβαίνει επαρκώς και ένας από τους λόγους φαίνεται να είναι ότι δεν είναι πολλοί αυτοί που θα καταφέρουν να εκμεταλλευθούν αυτές τις αδυναμίες - πράγμα που προσωπικά μου φαίνεται ανεπαρκής δικαιολογία.

(συνεχίζεται...)