All that I see/ Absolute horror

Γενικά δε βλέπω ούτε σινεμά το τελευταίο καιρό (δύο έργα από τα Χριστούγεννα), ούτε DVD και σχεδόν καθόλου ΤV. Είδα το "Ο Τζόνι πήρε το όπλο του" σήμερα όμως... (spoilers παρακάτω)

Η υπόθεση είναι γνωστή λίγο πολύ. Ένας στρατιώτης του Πρώτου Παγκοσμίου τραυματίζεται με αποτέλεσμα να χάσει πόδια και χέρια καθώς και το μεγαλύτερο μέρος του προσώπου του. Παρόλα αυτά επιζεί και συνεχίζει να έχει αναμνήσεις και συνείδηση. Κάποια στιγμή αποκτά και επικοινωνία με το περιβάλλον του.

H ταινία είναι της δεκαετίας του 70 και φαίνεται. Μ' άρεσε γενικά θα λέγα. Η αλήθεια είναι ότι είχε μερικά σχεδόν φαιδρά σημεία - τόσο σουρεαλιστικά ήταν - αλλά συνολικά προσπαθούσε να είναι ευαίσθητη και τελικά το κατάφερνε - κι ας ήταν με έναν εμφανώς Β-movie τρόπο. Όλα τα κλισε που έχει στο νου του κανείς για τους Αμερικάνους των αρχών του προηγούμενου αιώνα είναι εκεί αλλά νομίζω συνηθίζονται γρήγορα. Σίγουρα είναι κύρια η αντιπολεμική πλευρά της ταινίας μέσα από την προβολή των απλών αναμνήσεων του στρατιώτη. Επίσης (και παράλληλα), θυμάται τη σχέση του με τη κοπέλα που άφησε πίσω, τον πατέρα του αλλά και τη θρησκεία (την οποία και εκπροσωπεί ο Χριστός) και πως αυτά τον ακολούθησαν μέχρι και την αλλόκοτη κατάσταση στην οποία βρέθηκε - αλλά και τον οδήγησαν πιο πέρα από αυτή.

Κορυφαίες στιγμές (της ταινίας, όχι γενικά) ήταν αυτές όπου ο Χριστός (!) παίζει 21 (!!) με μερικούς στρατιώτες που πρόκειται να πεθάνουν ή έχουν πεθάνει ήδη αλλά και σχεδόν όλες οι σκηνές που η νοσοκόμα φροντίζει με όποιο τρόπο μπορεί τον στρατιώτη - του οποίου το όνομα δε μαθαίνουμε ποτέ πέρα από ένα Τζο. Το αποκορύφωμα του έργου βέβαια είναι η τελική σκηνή του... Δε θα μπορούσε να υπάρχει καταλληλότερο τέλος...

Ο επιπλέον λόγος που μου άρεσε η ταινία είναι ότι αυτή η κατάσταση του στρατιώτη μου θύμισε σε ένα βαθμό τη σύγχρονη πραγματικότητα για πολύ κόσμο. H σύγχυση περί του αν αυτό που ζούμε είναι όνειρο ή πραγματικότητα και η απώλεια αίσθησης του χρόνου που προσπαθεί να ξεκαθαρίσει ο στρατιώτης στην αρχή της δοκιμασίας του συγκλινει κάπου με την απίστευτη και επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα μας. H ανικανότητα μας μερικές φορές (συχνά;) να νιώσουμε ότι αλληλεπιδρούμε, ότι επικοινωνούμε με τον έξω κόσμο (όποιονδήποτε άλλο εκτός από τον εαυτό μας) καθόλου δε διαφέρει από την έλλειψη άκρων του στρατιώτη με τα οποία θα αλλάξει το περιβάλλον του ή την έλλειψη αισθήσεων με τις οποίες θα το βιώσει. Η επιθυμία του είτε να τον εκθέσουν σε κάποιο τσίρκο είτε να τον σκοτώσουν μου φέρνει στο νου τα μοντέρνα άκρα του θεάματος στα οποία υποβαλλόμαστε και των παραστάσεων που καλούμαστε να δίνουμε από τη μια και των αυτοκτονιών που μας απειλούν από την άλλη. Με αυτό το τρόπο η ταινία παραμένει παράξενα επίκαιρη. Και φυσικά για άλλη μια φορά το τέλος της είναι επίσης χαρακτηριστικό της σημερινής εποχής.

Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτήν την ταινία ήθελα να τη δω από τότε που άκουσα το One των Metallica...

Σίβυλλα, τι θέλεις;

Βγαίνοντας προχτές με ένα φίλο συνειδητοποίησα ότι αποφεύγοντας συστηματικά τις κοινωνικές εξόδους άρχισα να μεταλλάσομαι σε ένα είδος που με έβαλε σε σκέψεις. Το είδος του άνθρωπου που έχει ξεχάσει να είναι ενδιαφέρων. Ο λόγος για των οποίο μπήκα σε σκέψεις, είναι ότι πλέον δεν νιώθω την ανάγκη να είμαι ενδιαφέρων.

Μηχανή ολικής αντίληψης*

Όντως, είμαι πιο νόστιμος από τον Α1. Το βλέπω καθαρά, όταν βγαίνουμε μαζί, οι γυναίκες κοιτάζουν εμένα κι όχι αυτόν. Εκτός από εκείνη την περίεργη τότε στη Νέα Σμύρνη. Μπορεί να της αρέσουν τα αγοράκια, δε φταίω εγώ, άλλωστε ο Α1 μικροφέρνει. Δε θα ήθελα να είμαι έτσι ούτως ή άλλως.

Ο Α2 είναι περίεργη υπόθεση. Υπερτερώ σε κάποιους τομείς, αλλά έχει κι αυτός τα πλεονεκτήματά του. Άλλο στιλ τελείως, πιο αθλητικός εκείνος, χαζογκόμενος βέβαια, αλλά στην παραλία δεν πιάνω μία μπροστά του.

Με τον Α3 ισχύει ακριβώς η αντίθετη κατάσταση. Ο Α3 δεν είναι τίποτα ενδιαφέρον εμφανισιακά, αλλά όλη η εξιστενσιολιστική μου βιβλιοθήκη δε φτάνει για να αντιμετωπίσει τη διάνοια που εκπέμπει. Πρέπει να φροντίσω να μη βρίσκεται στην παρέα όταν βγαίνω με κουλτουριάρες. Μου την έφαγε εκείνη τη μελαχρινή, κι ας μου έμεινε εμένα το νορβηγικό ομοίωμα τής Γκουίνεθ Πάλτροου (στο ακόμα πιο άχαρο). Ε, μόνο εγώ είχα απομείνει! Η μελαχρινή ομως ήταν η αληθινή θεά. Τι γυναίκα, απίστευτο! Και διάλεξε εκείνον...

Ο Α4 είναι λιγότερο γυμνασμένος, αλλά πιο κοινωνικός και ευχάριστος. Ο Α5 είναι χοντρός, αλλά πιο λεφτάς. Ο Α6 δεν ξέρει να φέρεται, αλλά είναι κούκλος στο πρόσωπο. Ο Α7 δε λέει πολλά από εμφάνιση, αλλά είναι σοβαρός, ευγενικός και δουλευταράς. Ο Α8 είναι πολύ κοντός, αλλά η φήμη για τις ικανότητές του στο κρεββάτι έχει φτάσει μέχρι τα περιοδικά. Ο Α9 είναι τελείως χαμένο κορμί, αλλά έχει πολύ επιβλητικό στιλ. Ο Α10...

Καταλαβαίνεις λοιπόν που το πάω? Το ότι με ερωτεύτηκες είναι απλώς μια συγκυρία. Δεν υπερτερώ καθαρά σε σχέση με κανένα γνωστό μου. Ό,τι πλεονέκτημα έχω σε σχέση με τον έναν, γίνεται μειονέκτημα όταν συγκρίνομαι με τον άλλον. Είναι προφανές, πάντα ήταν. Στην πραγματικότητα ούτε τον εαυτό μου δεν μπορώ να πείσω ότι αξίζει να είμαι εγώ.

Αν δεν μπορούσαμε να κρυφτούμε πίσω από το δάκτυλό μας, δε θα υπήρχαν οικογένειες.

*Eμπνευσμένη από την αντίστοιχη μηχανή-τερατούργημα στο "Hitchhiker's Guide to the Galaxy" του Douglas Adams, Pan Macmillan Publications.

Κυριακή του όχι (κυρίως)

Η Κ. εκάνε relax και αυτοσυγκέντρωση για την αρχή της νέας εβδομάδας και δε θα έβγαινε σήμερα.

Ο Γ. ειδικά αυτό το Σάβ/κο ήταν συνέχεια εκτός και μόλις μαζεύτηκε οπότε όχι.

Ο Γ. δεν είχε διάθεση και αντίθετα πρότεινε να κινήσω κανά νήμα να πάμε για κανά φαγητό.

Η Ε. δυστυχώς δε μπορούσε σήμερα - σίγουρα μέσα στη βδομάδα όμως.

Ο Ν. δεν απάνταγε στο σταθερό και το κινητό του ήταν πιθανώς απενεργοποιήμενο.

Και ενώ αναρωτιόμουν τι κάνω λάθος, μου πε η Ε. για ποτό - αλλά μόνο όταν κάθε όρεξη και ενέργεια για οτιδήποτε άλλο εκτός από Ίντερνετ είχε εξανεμιστεί.

Παρασκευή, 13:15

Κοιμόμουν. Δε θυμάμαι ακριβώς αν είχα ξυπνήσει ήδη λίγο πριν συμβεί ή αν άνοιξα τα μάτια μου λόγου αυτού. Σηκώθηκα και μπήκα στο Δίκτυο σκεπτόμενος αν θα είναι ο προ- ή ο κύριος... Εγώ πάντως του έδωσα ένα 4.5 με 5.

Mobile-Clubbing

Σύνταγμα, σταθμός μετρό. Η ώρα είναι 5 το απόγευμα και η κύρια αίθουσα είναι γεμάτη κόσμο σε κίνηση που γυρνάει σπίτι του έχοντας μόλις σχολάσει. Οι κυλιόμενες σκάλες είναι σε πλήρη χρήση και ανθρώπινα μονοπάτια ορίζονται και επαναπροσδιορίζονται συνέχεια στη μεγάλη αίθουσα. οι Αθηναίοι αποφεύγουν ο ένας τον άλλο περπατώντας ή τρέχοντας από τις αποβάθρες στις εξόδους και από τα εκδοτήρια στα μηχανήματα ακύρωσης εισιτηρίων.

Μια μικρή ομάδα νεαρών κατεβαίνουν τα σκαλιά σχεδόν με βαριεστημένο περπάτημα αλλά με βλέμματα γεμάτα επαγρύπνηση που διερευνούν τον χώρο. Αφού κατεβούν κάτω, πηγαίνουν και στέκονται σε μια γωνία σχηματίζοντας ένα πηγαδάκι. Κάποιοι από αυτούς βάζουν ακουστικά στα αυτιά τους και άλλοι μιλάνε χαμηλόφωνα μεταξύ τους. Η ώρα περνάει και ένας προσεκτικός παρατηρητής θα έβλεπε ότι στα επόμενα λεπτά κι άλλος κόσμος έχει μαζευτεί σε στάσιμα πηγαδάκια σε όλη την αίθουσα - η οποία δε φαίνεται να δείχνει ιδιαιτέρως πιο γεμάτη ή να ενδιαφέρεται. Είναι μια 40άρα μαμά με την μικρή κόρη της πιασμένη από το χέρι - και οι δύο ντυμένες με φόρμες. Δύο φίλες, η μία μπορεί να είναι φοιτήτρια ενώ η άλλη είναι αρκετά μεγαλύτερη της. Ένα ζευγάρι 30άρηδων - ο άντρας φοράει μικρά στρογγυλά γυαλιά, είναι σχεδόν εντελώς καραφλός και στέλνει ένα μήνυμα, η γυναίκα έχει μια καφέ μικρή τσάντα στον ώμο και τα καστανά μαλλιά της πέφτουν απλά στους ώμους της. Ένας τύπος με κουστούμι έχει το hands-free στο αυτί και διαβάζει εφημερίδα, κοιτάζοντας πότε πότε το ρολόι του. Και είναι κι άλλοι.

Όταν το μεγάλο ρολόι της αίθουσας δείξει 5.30 ακριβώς στην αρχή τίποτα δε συμβαίνει. Τότε, η ομάδα των νεαρών - πλέον όλοι με ακουστικά στα αυτιά τους - βγαίνουν στο κέντρο της αίθουσας, πατάνε το play στα walkman, discman και ipod τους και... αρχίζουν να χορεύουν... Οι περαστικοί στρίβουν το κεφάλι επιδεικνύοντας μια ποικιλία αντιδράσεων που κυμαίνεται από έκπληξη ως θαυμασμό κι από περιφρόνηση ως πάγωμα πριν συνεχίσουν για τον προορισμό τους. Δειλά, δειλά η 40άρα, οι φίλες, το ζευγάρι, το κουστούμι και οι υπόλοιποι ενώνονται με τους νεαρούς. Ένας-δυό περαστικοί επίσης με ακουστικά στ' αυτιά βγαίνουν από το κοπάδι και αρχίζουν το χορό και αυτοί. Οι 2-3 φύλακες έχουν μείνει με ανοιχτό το στόμα και κοιτιούνται αν πρέπει να κάνουν κάτι. Τελικά δεν αντιδρούν - δεν συμβαίνει και τίποτα παράνομο άλλωστε. Σύντομα έχει δημιουργηθεί ένα πλήθος 20-30 ατόμων που απλά χορεύουν ο καθένας με τη μουσική του (ή και την ίδια;) να παίζει στη διαπασών στα αυτιά του. Κάποιοι από αυτούς τραβάνε φωτογραφίες ο ένας τον άλλο με κινητά και ψηφιακές μηχανές. Γύρω τους ο άλλος χορός αμείωτος, συνεχίζει να τους προσπερνάει.

Μερικά τραγούδια αργότερα οι χορευτές σταδιακά σταματάνε, ξεκολλάνε από τον όλο και εξαφανιζόμενο κύριο όγκο τους και οδεύουν και αυτοί προς τα σπίτια τους. Στο τέλος έχουν μείνει μόνο οι αρχικοί νεαροί που συνεχίζουν. Λίγο πιο μετά σταματούν κι αυτοί, αγκαλιάζονται και παίρνει ο καθένας το δρόμο για την αποβάθρα του.


Το παραπάνω είναι κάτι που ποτέ δεν έγινε (για αλλαγή) - όχι μπροστά στα μάτια μου τουλάχιστον. Είναι θέμα χρόνου όμως. Πολύ χρόνου ίσως. Μέχρι να γίνουμε (ακόμα πιο) μεγαλούπολη και εμείς. Περισσότερα υπάρχουν εδώ και εδώ αλλά και εδώ - όπου τη θέση των ακουστικών παίρνουν τα μαξιλάρια και τη θέση του χορού ο μαξιλαροπόλεμος! Οι σύνδεσμοι και η ιδέα για το παραπάνω μου ήρθαν από το 'σημερινό' Wired.

Ερώτηση: Τι λείπει κατά ένα παράξενο τρόπο σχεδον εντελώς από την αφήγηση; Και εγώ αφού το έγραψα το κείμενο το πρόσεξα...

Ελευθεροτυπία, 2/3/2005, σελ. 61

Δε ξέρω πόσοι το πρόσεξαν στην Ελευθεροτυπία αυτό αλλά χτες έγινε πάλι μνεία της ελληνικής μπλογκόσφαιρας σε εφημερίδα. Αυτή συμπεριλαμβάνει μερικούς από τους στάνταρ πρωτοστατούντες αλλά και κάποιους λιγότερο γνωστούς (έχει νόημα άραγε ο όρος;) καθώς και μια γρήγορη επισκόπηση των κυρίων θεμάτων με τα οποία ασχολούνται. Εγώ κρατάω τη κάτωθι φράση του Ν. Μούμουρη:

"Δεν πρόκειται τελικά για τρέλα ούτε έχουμε να κάνουμε με μόδα, αν κρίνουμε από την αύξηση των ελληνικών blogs και τις ενδιαφέρουσες εξελίξεις τόσο σε επίπεδο περιεχομένου [...] όσο και σε επίπεδο αισθητικής [...]"

"Γεια!"

Ήμουν χτες στα Εξάρχεια και για άλλη μια φορά στη Θεμιστοκλέους είδα (ή πιο σωστά έγινε) κάτι. Καθώς περνούσα τον δρόμο είδα έναν γηραιό τύπο με κατσαρά, μακριά μαλλιά, κουστούμι και μικρά γυαλιά με χρυσο σκελετό να έρχεται προς το μέρος μου από το απέναντι πεζοδρόμιο. Έμοιαζε λες και ήταν ένας από τους "κλοσάρ" των Εξαρχείων έτσι κάπως ατημέλητος και στον κόσμο του, κοίταζε δεξιά και αριστερά τα κτίρια σαν να τα έβλεπε πρώτη φορά. Ποιος να ξέρει τι σκεφτόταν... Όταν πλησιάσαμε και ήμουν σίγουρος ότι ήταν αυτός, του έγνεψα ένα χαμόγελο αναγνώρισης και προσπέρασα - μόνο για να ακούσω ένα κοφτό "Γειά!" πίσω μου - και τίποτα άλλο. Απομακρύνθηκα και λίγο πιο μετά γύρισα να τον δω. Τον έπιασα να περνάει απέναντι προς την πλατεία κοιτάζοντας ακόμα με απορία δεξιά και αριστερά και πάνω. Ήταν κάπως χαμηλωμένος όπως περπατούσε λες και βρισκόταν στην ύπαιθρο και ένιωθε δέος για τα ψηλά βουνά πιο πέρα.

Σκέφτηκα ότι ίσως περιμένει και αυτόν η ίδια τύχη με τον αδερφό του - όπως είπανε για τον τελευταίο στα διάφορα άρθρα επί τη ευκαιρία των 25 χρόνων από το θάνατο του. Ότι δηλαδή δε θα αντέξει την σκληρή πραγματικότητα της μεγάλης πόλης και θα "σπάσει" υπό το βάρος της και το πόσο διαφορετική είναι από την Κρήτη. Αλλά όχι, είναι ψημένος και σχεδόν ήρεμος πια. Δεν κινδυνεύει αυτός από την Αθήνα - ούτε η Αθήνα από αυτόν. Κάτι τέτοιο δε σημαίνει βέβαια πως έχει χάσει την εσωτερική του ποιότητα - όπως τουλάχιστον εγώ την εξέλαβα χτες απλώς από μια κουβέντα που μου είπε στο δρόμο και από μια εικόνα που συγκράτησα για αυτόν.

Το Αθηνόραμα λέει ότι παίζει στο Οξυγόνο κάθε Δευτέρα και Τρίτη.