298 Μ/Κ ΤΕ (ΠΖ)

Όλα ξεκίνησαν 2 μήνες πριν, όταν ήρθε το χαρτί να παρουσιαστώ για "Μετεκπαίδευση". Μετά από 2 μήνες τα ΡΕΟ, η Στρατονομία, και ένας ΣΧΗΣ(ΤΘ) περίμεναν στο λιμάνι. Ήμασταν γύρω στους 200. Μας φορτώνουν στα ΡΕΟ, 45 λεπτά σκόνη και χώμα μετά, φτάνουμε Τάγμα. Ρούχα, φαϊ και αμέσως μετά, παραλλαγμένοι, πάλι στα ΡΕΟ για τον καταυλισμό.

Οι σκηνές πλάι σε στάνη, στημένες πάνω σε κοπρισμένο χώμα. Βρώμαγε ο τόπος αλλά σε λίγες ώρες τόχες συνηθήσει. Χέσιμο στο δάσος (αν ήσουν από τους τυχερούς που μπορούσαν να χέσουν στο χώμα και να μην τα κρατάνε για το σπίτι 7 μέρες μετά), άθλιο φαϊ από βρομερές καραβάνες, απίστευτος συνδιασμός αέρα και υγρασίας, σκοτάδι από τις 19:00 και τίποτα να κάνεις παρά να τουρτουρίζεις στο σκηνάκι.

Δεν άργησε να'ρθει η γκρίνια, οι φωνές, τα κρυολογήματα και κάποια στιγμή και ο Α/ΓΕΣ να μας "τιμήσει". Τελικά 3 μέρες μετά, χωρίς πρακτικά να έχουμε κάνει τίποτα εκεί παρά να κοιμόμαστε και να προσπαθούμε να παραμένουμε ζεστοί, γυρίζουμε τάγμα.

Ζεστός θάλαμος, βρώμικες τουαλέτες, ανόητοι επίστρατοι, καταστροφές και κλοπές, τσιγαρίλα και κλανίδι, βρωμοποδαρίλα και γελοία αστεία στο θάλαμο, και ακόμα περισσότερος ύπνος. Ενίοτε διακόπτονταν ο ύπνος και το τάβλι στο ΚΨΜ για κάποια βολή, και αυτό γιατί μας παρακαλούσαν.

Είναι βαριά τα τουφέκια του Πεζικού, και πολύ το αίμα που έχει χυθεί, και θέλω να τα τιμήσω, αλλά αυτό που γίνεται είναι μια κοροϊδία, μια σπατάλη, μια ταλαιπωρία χωρίς αντίκρισμα και κανείς (?) δεν έχει να κερδίσει κάτι από αυτό. Μετεκπαίδευση; Γιατί;