Τα λέμε

Κι όμως. Βρέχει ακόμη. Μέρες τώρα. Το ραδιόφωνο είχε πει για ήλιο και ζέστη, αλλά έξω βρέχει ασταμάτητα, φυσάει δαιμονισμένα και κάνει απίστευτο κρύο. Χειρότερος καιρός δε γινόταν. Αλήθεια. Λες και κάποιος καταράστηκε το ταξίδι που σχεδίαζα τόσο καιρό.

Ας μείνω εδώ λίγο ακόμη. Λίγο μόνο, μέχρι να κοπάσει η καταιγίδα. Δε σε πειράζει, φαντάζομαι; Όχι. Το ξέρω, δε σε πειράζει. Σε ευχαριστώ, που είσαι τόσο καλός μαζί μου. Πάντα ήσουν, από την αρχή. Ακόμη κι όταν έπρεπε να είσαι κακός, εσύ ήσουν καλός. Μεγάλο λάθος. Το ιδανικό σταματά να είναι ιδανικό όταν γίνεται πραγματικότητα. Το ιδανικό πρέπει να μένει ανέφικτο για να το κυνηγάμε και να μας λείπει.

Ας πούμε κάτι, μέχρι να φύγω. Τι θα ήταν πρέπον για την περίσταση; Όχι, δε θέλω κοινοτοπίες και άσκοπους συναισθηματισμούς. Τα μεγάλα συναισθήματα δεν χρειάζονται λέξεις. Ένα βλέμμα αρκεί. Η σιωπή λέει πιο πολλά απ’ όσα φαντάζεσαι. Ξέρω ότι ξέρεις και μου φτάνει. Άλλωστε τα έχουμε πει όλα πια. Ας μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια, δε νομίζεις; Όχι; Δε συμφωνείς… Θέλεις να μιλήσουμε, πάντα ήθελες να μιλάμε συνέχεια, να λέμε οτιδήποτε μας περνάει απ’ το μυαλό. Θυμάσαι, μου έλεγες ότι η καλύτερη ψυχοθεραπεία είναι να μπορείς να λες τα πάντα σε κάποιον. Η επικοινωνία, η ψυχική επαφή είναι αυτή που θεραπεύει. Όμως τελευταία εγώ δεν μπορούσα να σου μιλήσω κι εσύ δεν τα κατάφερες να γίνεις η θεραπεία μου. Με βοήθησες όμως. Πολύ. Στο χρωστάω, και αυτό, όπως και τόσα άλλα.

Τι σκέφτεσαι; Σε τσάκωσα. Δεν είπαμε να μη σκεφτόμαστε το παρελθόν; Σε παρακαλώ. Δεν υπάρχει λόγος τώρα. Περάσαμε ωραία χρόνια. Υπέροχα. Ήταν μια μικρή ζωή, αλλά ήταν μια γεμάτη ζωή. Άλλωστε, οι μεγάλες αγάπες ονειρεύονται πάντα μια μικρή ζωή – ποιος το είχε πει αυτό; Θυμάσαι; Α ναι, ο Αλεξάκης, σε κάποιο βιβλίο του. Αποκλείεται να μην το θυμάσαι. Αφού όλα τα βιβλία μαζί τα διαβάζαμε, εσύ λίγο πριν από μένα, έτσι, για να μου λες τι θα γίνει μετά και να μου τη σπας. Πόσα πράγματα έκανες για μένα… Πόσα πράγματα ακόμη κάνεις για μένα. Μέχρι και το αδύνατο, το ιδανικό, που τόσο ήθελα, κι αυτό το έκανες. Σ’ ευχαριστώ. Ξέρεις, υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να καταλάβουν τι συμβαίνει με μας τους δυο κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια. Ούτε τότε καταλάβαιναν, ούτε τώρα. Ας είναι. Αν ήξεραν, είμαι σίγουρη ότι θα ζήλευαν. Δεν πιστεύεις ότι είμαστε πολύ τυχεροί; Ώρες-ώρες νιώθω ότι έχω ζήσει μια ιστορία όπως αυτές στο σινεμά ή στα βιβλία. Αν πέθαινα τώρα, θα ένιωθα ευχαριστημένη, δεν έχω παράπονο.

Σα να ηρέμησε λίγο η βροχή. Τι λες, μήπως να φύγω τώρα; Ξέρω, ξέρω, δε σε πειράζει να μείνω λίγο ακόμη, πού να πάω τώρα στη βροχή, εδώ δεν είναι το σπίτι μου; Μήπως να το ξανασκεφτώ και να ακυρώσω το ταξίδι; Ξεχνάς ότι δεν είχα σπίτι ποτέ μου; Εσύ ήσουν το σπίτι μου, η οικογένειά μου, η ζωή μου. Και δεν θ’ αλλάξει αυτό αν πάω ένα ταξιδάκι, έτσι δεν είπαμε; Μόνο αυτό είναι, ένα ταξίδι, τίποτα άλλο. Ίσως να πας κι εσύ κανένα, θα σου κάνει καλό. Πού ξέρεις, μπορεί και να συναντηθούμε στη διαδρομή. Μπορεί και να τύχει να γυρίσουμε πίσω πριν τελειώσει ο χρόνος μας. Θα με θέλεις τότε; Θα είμαι μια γκρινιάρα γριά, α ναι, γκρινιάρα σίγουρα, και δύσκολη και απαιτητική όπως πάντα, δεν αλλάζουν οι κακές συνήθειες. Μπορεί να έχεις εγγόνια, πόσες ιστορίες θα έχεις τότε να μου πεις… Η καλύτερή σου, δε θα σταματάς να μιλάς, να μου διηγείσαι. Θέλω να το ζήσω αυτό. Ίσως να γυρίσω νωρίτερα, μόνο και μόνο για να ακούσω τις ιστορίες σου.

Λοιπόν, φεύγω. Δε θέλω να ανησυχείς για μένα. Θα είμαι καλά. Πρέπει να είμαι καλά, έτσι δεν έχουμε πει; Θα είναι δύσκολο το ταξίδι, αλλά θα τα καταφέρω. Πάντα τα κατάφερνα. Κι εσύ θα είσαι καλά, έτσι; Θα προσέχεις, μου το έχεις υποσχεθεί. Δε θα ξεχνάς ποτέ τα φάρμακά σου, ειδικά αυτό το γκρι. Ωραία. Τα πήρα όλα νομίζω. Πώς; Αν έχω ξεχάσει κάτι; Δεν πειράζει, κράτα το εσύ, ούτως ή άλλως αυτό που χρειάζομαι πιο πολύ απ’ όλα το έχω μέσα μου και θα το κουβαλάω πάντα μαζί μου. Έλα τώρα. Μη με κοιτάς έτσι. Μια τελευταία αγκαλιά; Τελευταία; Πού ξέρεις ότι θα είναι η τελευταία; Να τα περιμένεις όλα, εσύ δεν έλεγες ότι δε θέλεις να πεθάνεις από έκπληξη;

Σε φιλώ πολύ. Τα λέμε.