Μια ταινία και μια εφημερίδα.

Σάββατο βράδυ μετά τις 11, το «The history of violence» με έχει κλονίσει, δεν έχω όρεξη για κοινωνικότητα, οπότε αφήνω τον Void να πάρει τον δρόμο του για πίτσα και Trivial. Ο αέρας ευχάριστα ψυχρός με συνοδεύει μέχρι τον σταθμό Βικτόρια του ΗΣΑΠ, κατεβαίνω τα σκαλιά, βλέπω τον συρμό να φεύγει μπροστά μου, ευτυχώς σκέφτομαι. Άμεση μεταβολή και πίσω στον ψυχρό αέρα μέχρι την Ομόνοια. Μέσα μου κλωθογυρίζει ακόμα η ταινία και ειδικά η τελευταία σκηνή. Τι υπέροχη σκηνή.

Ο κόσμος του κέντρο των βραδινών ωρών αρχίζει να με γεμίζει με εξωτερικά ερεθίσματα: Ο καλοντυμένος νεαρός που με παρατηρεί καχύποπτα, καθώς το ζευγάρι που συνοδεύει πάει να κάνει ανάληψη από το ΑΤΜ. Σε μια παρέα βαλκάνιων μεταναστών δύο μέλη της τσακώνονται και υπόλοιποι τους χωρίζουν. Τρεις ασιάτισσες της άπω ανατολής προσπαθούν να διασχίσουν τον δρόμο και συνομιλούν σε μια οκτάβα που μου τρυπάει το μυαλό. Δύο υπό επήρεια ουσιών νεαροί χειρονομούν έντονα και κραυγάζουν ασυνάρτητα. Ένας τυφλός προσπαθεί να ισορροπήσει στην άκρη του πεζοδρομίου. Φτάνοντας στην Ομόνοια χαζεύω τις κυριακάτικες εφημερίδες και διαλέγω ως συνήθως την «Εποχή».

Είναι η «Εποχή» της κομουνιστικής ανανέωσης και του σοσιαλισμού. Ελπίζω να βρω κάτι μέσα που να με ανανεώσει. Αρχίζω να διαβάζω καθώς περιμένω το λεωφορείο. Οι σελίδες με λυγίζουν, δεν είναι δυνατό αυτό το έρμο αριστερό κίνημα να αναλώνεται συνέχεια στα υπαρξιακά του και τα καρεκλοκενταυρικά του. Παντού χαμός και η αριστερά να αναλώνεται στα ανούσια εσωτερικά της διαχρονικά προβλήματα. Συνεχίζω να διαβάζω και στο λεωφορείο, φτάνοντας στο σπίτι το μόνο ενδιαφέρον που έχω αποκομίσει είναι ότι ο μέσος σύγχρονος αριστερός είναι σχετικά ευκατάστατος, μορφωμένος,…με λίγα λόγια βολεμένος μικροαστός, ούτε τον εαυτό μου στον καθρέπτη να έβλεπα. Η εγχώρια εργατική τάξη πάει στην καλύτερη περίπτωση στα καθεστωτικά κόμματα, αν όχι στους ακροδεξιούς και οι μετανάστες στους ιμάμηδες. Ωραία λοιπόν δέσαμε, από τη προσδοκούμενη ανανέωση έχω φτάσει στη σιχασιά και στη μιζέρια. Τις επόμενες δύο μέρες από τάσεις αυτοβασανισμού συνεχίζω να διαβάζω άρθρα.

Αλλά ευτυχώς η αριστερά μου ταυτότητα δεν ισοπεδώνεται τελείως με την ανικανότητά των διάφορων κομματικών της εκπροσώπων, αρπάζεται από τους πρωταρχικούς της λόγους ύπαρξης και επανέρχεται. Διαβάζω την Τρίτη ένα άρθρο για την Γαλλία μη τυποποιημένο και κάτι αρχίζει να ξαναξυπνά μέσα μου, είναι η ανάγκη να αντιστέκομαι στην καταπίεση, την περιθωριοποίηση . Ακολουθεί άρθρο για την ανεργία και αρχίζω να ξανασυνειδητοποιώ γιατί πιστεύω ακόμα στην αριστερά, η οποία βάζει τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη. Μια μαρτυρία για τις τύψεις του Ζαχαριάδη για Βελουχιώτη και Νικηφόρο, κάτι που μου υπενθυμίζει ότι το αριστερό κίνημα έχει καταφέρει να αφανίσει στο παρελθόν κάποια από τα πιο άξια στελέχη του για λόγους «καρεκλοκενταυρισμού». Οπότε το κεφάλι ψηλά, η αριστερά έχει λόγο ύπαρξης, τα αιτήματά της είναι επίκαιρα και ακόμα δεν έχουμε κατακτηθεί καν τα βασικά όπως το «ελευθερία, ισότητα και αδελφοσύνη», άσχετα αν η κομματική μας έκφραση ασχολείται με «καρέκλες». Εξάλλου η αριστερά πάντα μεγαλουργεί, όταν το μήνυμά της περάσει στον κόσμο μέσα από τις καθημερινές προσπάθειες των απλών αριστερών και όχι από τις εκάστοτε ηγεσίες της, από αυτές συνήθως προδίδεται.