Ένα λεπτό μόνο

Μείνε μαζί μου λίγο ακόμη. Λίγο, πολύ λίγο, ένα λεπτό μόνο. Έλα μωρό μου, πόσο κρατάει ένα λεπτό; Μου επιτρέπεις να σε λέω «μωρό μου», τώρα που δεν έχει καμιά σημασία; Ωραία, πάντα ήθελα να σε λέω έτσι. Είναι περίεργο, αλλά νιώθω τόσο όμορφα κοντά σου, τόσο ζεστά, τόσο φυσικά… Έχω την αίσθηση ότι όλα είναι τόσο εύκολα μαζί σου, ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε τα πάντα οι δυο μας. Από την πρώτη στιγμή ένιωθα έτσι με σένα, σα να είχα προετοιμαστεί για αυτό, σα να ήσουν εσύ αυτό που έψαχνα πάντα.

Κράτα με λίγο στην αγκαλιά σου. Πιο σφιχτά. Όχι, δε θέλω να βλέπω το πρόσωπό σου, το βλέμμα σου με πονάει ακόμη πολύ. Προτιμώ να βλέπω τα χέρια σου. Δεν είναι παράξενο, να έχω αυτή την εμμονή με τα χέρια σου; Ευτυχώς δε θα μάθεις ποτέ πόσες φορές ονειρεύτηκα να με κρατάνε σφιχτά, τόσο σφιχτά, ίσα που να αναπνέω. Με είχες ρωτήσει κάποτε τι είναι ο έρωτας και σου είχα μιλήσει για το ανέφικτο του ποιητή. Θυμάσαι; Αν με ρωτούσες τώρα, θα σου έλεγα «τα χέρια σου».

Πώς θα γινόταν αυτή η στιγμή να κρατήσει για πάντα; Θα ήθελα να σου τα πω όλα για μένα, είμαι σίγουρη ότι θα καταλάβαινες. Θα ήθελα να αγγίξω την ψυχή σου, να διαβάσω τις σκέψεις σου, να σε νιώσω μέσα μου ξανά και ξανά. Ξέρω, δεν έχει κανένα νόημα πια. Θα έπρεπε να έχει; Μερικές φορές, βρίσκεις αυτό που ψάχνεις σε πράγματα που δεν έχουν κανένα νόημα. Μερικές φορές, ο δρόμος που χάθηκες σε βγάζει πιο γρήγορα εκεί που ήθελες να πας. Ξέρεις κάτι, έχω αυτή την περίεργη αίσθηση, ότι πλησιάσαμε πολύ κοντά, τόσο κοντά, παραλίγο… Άραγε κατάλαβες τίποτα για μένα; Τι θα θυμάσαι; Θα με σκέφτεσαι καθόλου, θα σου λείπω; Κι εγώ, τι έμαθα για σένα, πόσο καλά σε γνώρισα; Τι φοβάσαι; Τι ονειρεύεσαι; Τι εικόνα έχει το πρόσωπό σου όταν κοιμάσαι; Δε θα μάθω ποτέ. Και δεν είναι αυτό που με πειράζει περισσότερο. Είναι που σε λίγο καιρό, δε θα με νοιάζει αν το έμαθα. Μοιάζει τόσο ειρωνικό, τόσο τραγικά αστείο, να νιώθω τώρα ότι είσαι τα πάντα για μένα και να ξέρω ότι σε λίγο καιρό θα προσπαθώ να θυμηθώ τον ήχο της φωνής σου. Ζωή.

Πρέπει να φύγεις. Καταλαβαίνω. Έχεις δίκιο, η ζωή τρέχει, δεν πρέπει να μένουμε πίσω. Ξέρω, έχεις τόσα πράγματα να κάνεις. Κι εγώ έχω άλλωστε, κι ας μη θέλω να κάνω τίποτα γιατί μου λείπεις εσύ. Θα ήθελα να σου πω κάτι ακόμη. Αλλά δεν μπορώ. Συγνώμη μωρό μου. Δε γίνεται. Είναι πολύ νωρίς ακόμα. Πολύ νωρίς. Ίσως αργότερα, όταν δε θα έχει καμιά σημασία. Και είναι τόσο άδικο, αλλά όταν θα μπορώ να στο πω, δε θα το νιώθω πια.

Μου υπόσχεσαι ότι θα προσέχεις;