Για όσο τα ρόδα

ΟΚ, όπως ο Διάφανος ήδη ξέρει, έχω ετοιμάσει το προσωπικό μου blog. Είναι ακόμα υπό κατασκευή (και φυσικά δεν πρόκειται να βγει ποτέ τελείως από αυτήν την κατάσταση), αλλά σε κάποιο βαθμό είναι έτοιμο: το blog. Όπως βλέπετε, είναι αρκετά παρόμοιας αισθητικής με το Μια Παρέα (δηλαδή μου αρέσει).

Εξήγηση για τον τίτλο του blog υπάρχει στο εναρκτήριο ποστ, ενώ, όπως θα δείτε, στη συνέχεια υπάρχουν αντεγραμμένα πολλά μου ποστ από το Μια Παρέα (ο Διάφανος δεν είχε κανένα πρόβλημα με αυτό). Τέλος, υπάρχει ήδη κι ένα καινούριο ποστ. Ελπίζω να με διαβάζετε καμιά φορά, ε, καλά μου φιλαράκια; :)

YΓ. Η "φιλοξενία" στο Μια Παρέα ήταν άψογη, όπως άλλωστε θα περίμενα από κάποιον με την καταγωγή. Η μετακίνηση έγινε απλώς για να έχω τον τελείως προσωπικό μου χώρο.
ΥΓ2. Τα κείμενα "Αποχωρισμοί" και "Η Υποψία" είναι αφιερωμένα αλλού, μην μπερδευτεί κανείς.

Κ.Υ

(ή το effect ενός live)

Είναι κάποιες στιγμές στην πόλη που σε πείθουν ότι δε θα μπορούσες να υπάρξεις πουθενά αλλού. Το να γυρνάς δώδεκα το βράδυ από τη δουλειά και μπροστά στη Βουλή να βλέπεις 5-6 παιδιά να στέκονται σε έναν κύκλο και να κοιτάνε το φίλο τους που χορεύει - μόνο για να δώσει μετά από λίγο τη θέση του σε κάποιον από τους υπόλοιπους. Τα μισοσκόταδα του Έξω - δε μπορείς να σκεφτείς ποιανού κινδύνου τη μορφή θα πάρουν καθώς προσεύχεσαι κάτω από το Θόρυβο τους. To κορίτσι που παίζει Radiohead με την κιθάρα του και ακούγεται στο φωταγωγό - αλλά και τους μετανάστες που σκορπάνε από εκεί την άγνωστη γλώσσα τους. Τα γραμμένα ή κολλημένα στους τοίχους - ειδικά αυτά που πρέπει να πλησιάσεις πολύ κοντά για να τα διαβάσεις. Τα κύματα απομόνωσης κι απογοήτευσης που δέχεσαι όταν μιλάς με τους περισσότερους ανθρώπους - αλλά και η σπάνια άλλη όψη του νομίσματος.

Και μετά είναι η μουσική κι οι συναυλίες. Υπάρχουν φορές που πας να ακούσεις αυτούς με τους οποίους μεγάλωσες, αυτούς με τους οποίους ερμήνευσες τον κόσμο. Αυτούς που τους είχες πάντα λίγο πιο πίσω και πάνω σου όπου κι αν βρισκόσουν. Με τραγούδια που έχεις μεταλάβει, που ακόμα συνεχίζουν να σε κάνουν να γράφεις ή να τραγουδάς. Αξίες σταθερές σα να γυρνάς σπίτι. Και το ίδιο θλιβερές - όσο και αν τυχόν εξελίσσονται. Υπάρχουν κι άλλες φορές που πας ορθάνοιχτος να συναντήσεις αυτούς που θα αντικαταστήσουν τους παλιούς. Αλλά εκείνοι απλά συνομωτούν με το κάθε μέρα και βάζουν τα δυνατά τους να φανούν αόρατοι. Και συνήθως το πετυχαίνουν.

Κάτι τέτοιο προμηνύοταν και για (προ)χτες. Μια μπάντα από μακριά, καταδικασμένη να βάλλεται από όλες τις επιρροές - αλλά και το απόλυτο τίποτα της επαρχίας. Μια μπάντα με τα κοντομάνικα πάνω από τα μακρυμάνικα, μια μπάντα με μαυροντυμένο τραγουδιστή σχεδόν αποτρόπαιο, μια μπάντα με εξάρσεις, ηρεμίες και πειραματισμούς αλλά όχι τη λέξη από Μι που μας Ζαρώνει. Μια μπάντα που έκανε χιούμορ χωρίς να χαμογελάει. Και που κατάφερε να είναι διαφορετική και να με απορροφήσει από την πρώτη στιγμή. Μια μπάντα που σε κάνει να εύχεσαι να υπήρχαν κι άλλες σαν κι αυτή κι όχι σαν κι αυτή. Ναι, αυτό έχουν. Είναι ελληνικό 'indie'. Ναι, δήθεν για όσους θελήσουν να μπουν σε αυτή τη λογική. Όπως εγώ πχ που λέω ότι δεν έχουν σχέση με βλαχο-αδούλευτο-ποπ, ούτε με ανακυκλούμενο έντεχνο, ούτε με τα ανατολίτικα ενδιάμεσα αυτών, ούτε με περιορισμένης ευθύνης ροκ (αν και μάλλον στο τελευταίο θα μπορούσαν να πιουν ένα ποτό για λίγο). Τουλάχιστον είναι ένα δήθεν που βγαίνει έξω και χτυπιέται με την ψυχή του - έτσι για να διαψεύσει όσους το περιφρονούν. Με κάνουν να μη μπορώ να σκεφτώ άλλες καλές ελληνικές μπάντες και μου θύμισαν την ονειροπαγίδα. Ή τον Κωνσταντίνο.

Και μετά η σφιγμένη κούκλα από τα βόρεια για αποθεραπεία και προσγείωση. Χαζοποπάκια με καλή μουσική, μερικούς επικούς στίχους και κάποιους άλλους απλώς ακατανόητους. Και με μια ωραία γυναίκα να ηγείται όλων αυτών. Μια άλλη άποψη για την ποπ πάλι που τόσο λείπει. Αλλά δυστυχώς αυτά βασικά. Και ξανά, την 'επαρχία' (από την οποία και γράφω) να μη μπορεί - και να μη θέλει - να κρύψει το δυσπρόσιτο της μεγαλείο. Τους είχα ανακαλύψει παλιότερα, τότε που μόνο σε κασέτα μπορούσα να τους ακούσω να πέφτουν σαν τα φύλλα και ήθελα να τους δω έκτοτε αλλά μάλλον απογοητεύτηκα. Δεν πειράζει, ο καθένας έχει το δικαίωμα να πέσει μια φορά κάτω από τις απαιτήσεις μου. Ή και πάνω.

Σκοτώνοντας δύο ανθρώπους

Χθες, παραλίγο να γίνω η αφορμή για να σκοτωθούν δύο οδηγοί, χωρίς να το θέλω. Ήμουν πεζός. Ο ένας προσπάθησε να με αποφύγει και παραλίγο να πέσει πάνω σε έναν τοίχο. Ένα μηχανάκι για τον ίδιο λόγο μπήκε με ταχύτητα σε δενδροφυτευμένο χώρο. Σημειώνω ότι ο πρώτος οδηγός έτρεχε ανάποδα σε μονόδρομο, ενώ το μηχανάκι έτρεχε πάνω στο πεζοδρόμιο.

Τη γλίτωσαν και οι δύο, αλλά θα μπορούσαν να έχουν σκοτωθεί και οι δύο. Σκέφτομαι πως το να σκοτώσεις δύο ανθρώπους -ειδικά στην περίπτωση που είναι άσχετοι μεταξύ τους και το κάνεις σχεδόν ταυτόχρονα- αμβλύνει κάπως τις τύψεις της θανάτωσης. Σκοτώνοντας έναν, γίνεσαι δολοφόνος ενός πατέρα, του γυιού μιας μάνας, ενός φιλάθλου του Παναθηναϊκού, ενός καλού ντράμμερ, μιας αξιόπιστης συντρόφου. Σκοτώνοντας πολλούς, η προσωπική ιδιότητα του καθενός χάνεται, τα χαρακτηριστικά τους μπερδεύονται, συνδυάζονται και εξομαλύνονται, τα άτομα μπαίνουν στη μηχανή του κιμά και γίνονται μάζα, λιωμένο γυαλί, κάτι άμορφο. Όταν σκοτώνεις πολλούς, σκοτώνεις έτσι, γενικά και αόριστα. Το να σκοτώσεις δύο είναι μια ενδιάμεση κατάσταση. Καμιά φορά οι ενδιάμεσες καταστάσεις είναι οι καλύτερες.

Πέρα από αυτά τα περίεργα, μάλλον θα στενοχωριόμουν λίγο, σε περίπτωση που κάποιος πέθαινε με αφορμή εμένα. Κι αυτό, παρόλο που γενικώς θεωρώ την ανθρώπινη ζωή υπερεκτιμημένη. Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να σκέφτομαι έτσι και το καταλαβαίνω, αλλά θα ένιωθα μια κάποια δυσφορία. Πιθανόν να αναγκαζόμουν να υποθέσω ότι ο πρώτος νεκρός ήταν ικανός δικηγόρος και ο δεύτερος κακός δημόσιος υπάλληλος. Έτσι θα το έπαιρνα πιο χαλαρά.

Να είστε όλοι καλά.

_____________________________________________________
ΥΓ. Υπό τους ήχους του "A Prayer to God" των Shellac:
"To the one true God above, here is my prayer.
Not the first you 've heard, but the first I wrote,
Not the first, but the others were a long time ago,
There are two people here, and I want you to kill them."

30

Η μέρα ήρθε μοναχική, όμως το αίμα σε θυμήθηκε, σε αγκάλιασε, σε φίλησε. Το πιο σημαντικό σε θυμήθηκε. Για το αίμα δεν είχες αμφιβολία, οι επιλογές σου περίμενες τι θα κάνουν. Όταν κύλησε το αίμα, σου άφησε μόνη συντροφιά τη ανομολόγητή σου προσμονή.

Γλυκό σα βάλσαμο ήρθε το ημίφως εκ ανατολών, καθώς τελείωνε η μέρα, δίνοντάς σου ελπίδα. Μα δε σου έφτανε του ήλιου ο γόνος και σαν καλωσόρισες το έμπα της επόμενης ημέρας στυφή σου φάνηκε η γεύση της λήθης. Τα κυτία, όπου τακτοποιείς όλη τη ζωή σου, στέναξαν, μη μπορώντας να χωρέσουν τις δικαιολογίες που προσφέρεις στις επιλογές σου.

Όμως, ο χρόνος είναι ποτάμι που όλα τα ξεπλένει, ακόμα και η στυφή γεύση θα φύγει σε λίγο από το στόμα. Εν τέλει η ίδια η λησμονιά θα σε κάνει να χαμογελάσεις.

Αποχωρισμοί

Ξέρω μια κοπέλα που στους αποχωρισμούς, όταν κάποιος ή η ίδια φεύγει για άλλη πόλη ή και άλλη ήπειρο, απλώς μπαίνει στο αυτοκίνητο κι εξαφανίζεται χωρίς να αποχαιρετήσει κανέναν, κι ας έχουν διοργανωθεί του κόσμου οι φιέστες για χάρη της. Δεν τα αντέχει τα αντίο.

Ούτε κι εγώ τα αντέχω, αν και τείνω να τα συνηθίσω πια. Εξαρτάται κι από το τι άτομο σου φεύγει ή αφήνεις. Ο πιο ψύχραιμος τρόπος να το δει κανείς εμφανίζεται στο The Sixth Sense, όπου ο γιατρός Malcolm Crowe (Bruce Willis) έχει βοηθήσει το μικρό φρικιό Cole Sear (Haley Joel Osment) να αντιμετωπίσει την κατάσταση με τα φαντάσματα που βλέπει. Ο Cole αντιλαμβάνεται ότι εκείνη η συνάντησή τους θα ήταν η τελευταία.

Cole: We can pretend we ‘re gonna see each other tomorrow. Just pretend.
Malcolm: See you tomorrow, Cole.

Διάβαζα σε μια παλιά συνέντευξη του Ντίνου Σαδίκη τη διαπίστωσή του ότι τα πιτσιρίκια δεν έχουν την αντίληψη του αύριο – κι ούτε θέλουν. Μεγαλώσαμε όμως. See you tomorrow, baby.

Συμβολική κατάληψη της αριστερής λωρίδας στις κυλιόμενες του Μετρό

Σύμφωνα με τα πειραματικά αποτελέσματα της τελευταίας εβδομάδας, 26 στους 27 ανθρώπους που κλείνουν την αριστερή λωρίδα στις κυλιόμενες σκάλες του Μετρό είναι γένους θηλυκού.

Εμπειρογνώμονας δήλωσε πως ίσως πρόκειται για τη νέα μορφή της φεμινιστικής επανάστασης, μια συμβολική κατάληψη της λωρίδας ταχείας κυκλοφορίας των κυλιόμενων σκαλών, καθώς τα σουτιέν παραείναι πλέον καλοσχεδιασμένα και ακριβά για να καίγονται. Τέλος, επικρατεί κλίμα ανησυχίας για το τι μπορεί να συμβεί, όταν τα εν λόγω υποκείμενα αποκτήσουν δικό τους αυτοκίνητο.

Από την Αθήνα, για το miaparea.blogspot.com,
Thrass