Περί παραμυθιών ο λόγος.

Δέκα χρόνια θετικισμού, δέκα χρόνια στο μονοπάτι της αναζήτησης της αλήθειας και το μονοπάτι που με οδηγεί; Με οδηγεί στο να διψώ για τα παραμύθια που σκαρφίζεται η ανθρώπινη ύπαρξη για να ομορφύνει τη ζωή της. Με κάνει να καγχάζω τον εαυτό μου για την κάθε φορά που ύψωσα το δάκτυλό μου επιτακτικά, κηρύσσοντας την αυθεντία της επιστήμης εις βάρος των παραμυθιών.

Κάθε παραμύθι είναι ευπρόσδεκτο; Όχι, όχι κάθε παραμύθι, μιλώ για τα όμορφα παραμύθια μόνο. Για τα παραμύθια που έχουν γευτεί το σφυρί της οδύνης πάνω στο αμόνι της γνώσης. Για τα παραμύθια που ψύχονται μέσα στη ροή του χρόνου σαν πυρωθούν μέσα στη θράκα του γέλιου. Για τούτα τα παραμύθια μιλώ. Τούτα τα παραμύθια μου μιλούν μόνο.

Ποιοι διηγούνται τούτα τα παραμύθια; Τα παραμύθια τούτα είναι ανθρώπων που περήφανα γελούν με όσα τους πονούν και δε λυγίζουν. Αυτών που αγαπούν και δε λυπούνται. Ανθρώπων που ερωτεύονται και να ματώσουν δε φοβούνται. Όλων αυτών που το πέρασμά τους άνοιξη μοσχοβολά σαν έχουν πάρει τον ήλιο στο κατόπι.

Και γιατί τα γράφω αυτά; Από ευγνωμοσύνη τα γράφω, από ευγνωμοσύνη...