Xiu²

(or the stuff posts are made of)

Είναι κάποιες στιγμές στην πόλη που σε πείθουν ότι δε θα μπορούσες να υπάρξεις πουθενά αλλού.

H προσμονή μου ήταν μεγάλη για αυτό το συγκρότημα - δεν ξέρω γιατί. Ίσως επειδή ήταν από τις λίγες φορές που είχα καταφέρει σχεδόν να εντυπωσιαστώ απλά ακούγοντας λίγα τραγούδια (από εδώ). Ίσως επειδή είχα δημιουργήσει την εντύπωση ότι το συγκρότημα προέρχεται από έναν από τους (μουσικούς αλλά και όχι μόνο) ομφαλούς της Γης σήμερα. Ή απλά επειδή ήταν άτυπα sponsored by Α. Ζήλος - ο οποίος και έκανε την αναμονή πολύ ενδιαφέρουσα απλά παίζοντας (φαινομενικά άνετα) ακριβώς τη μουσική που ο κόσμος αναζητούσε - χωρίς καν να ξέρει ότι υπάρχει. (H ωτακουσθείσα ατάκα της βραδιάς όσο έπαιζαν οι Xiu Xiu ήταν - από τους "αυλικούς" του πολύ Ζήλου προς τον ίδιο - "Ok, καλά παίζουν κι αυτοί, αλλά εσύ έπαιξες καλύτερα".)

Και μετά τους είδα - στην αρχή στο πλάι της σκηνής να προσπαθούν να κουμαντάρουν τα αναρίθμητα κρουστά τους και το μοναδικό μικρόφωνο που τα δύο μέλη της μπάντας θα μοιράζονταν. Έστηναν τα όργανα τους για ώρα και το αποτέλεσμα ήταν να καταλήξουν περιτοιχισμένοι - σχεδόν καλυμμένοι - από κάθε είδους πιατίνια (ελλείψει καλύτερου όρου), μικρά γκόνγκ, δύο σειρές από κουδούνια, ένα πρωτόγνωρο υβρίδιο ακορντεόν και αρμόνιου, κάτι που έμοιαζε με ηλεκτρική άρπα και την πανταχού παρούσα κιθάρα.

Όταν ξεκίνησαν να παίζουν είχαν αυτό το αδιόρατο κάτι που τραβάει την προσοχή σου από το γύρω κόσμο και τη ρίχνει πάνω τους, αυτό που ίσως θα ενέπνεε έναν τεχνοκράτη να τα παρατήσει έστω για λίγο και να πιάσει την κιθάρα. Η φωνή μου θύμισε το live των Stellastar* - με περισσότερο χάος και λιγότερη αγωνία - ενώ οι εναλλαγές μεταξύ θορύβου και μελωδίας κάτι από Postal Service. Στις άγριες στιγμές η μικροσκοπική πια σκηνή γέμιζε 4 χέρια που χτυπούσαν ό,τι κρουστό υπήρχε κοντά τους - μια παρουσία σαν αυτή των Proyecto Mirage. Το συνολικό αποτέλεσμα ήταν να μας νιώσω σαν ένα άναυδο κοινό που προσπαθούσε να κατεργαστεί έναν ήχο φαινομενικά καινούριο αλλά ταυτόχρονα οικείο. Που σε πώρωνε αλλά ταυτόχρονα τέλειωνε απότομα πριν προλάβεις να τον απορροφήσεις. Ξέρω ότι δεν είναι οι Μεσσίες του Ροκ αλλά τα άγνωστα σε μένα μουσικά όργανα και ο ξένος τρόπος παιξίματος (ο οποίος όμως δούλευε) με έκανε να σκεφτώ ότι είχαν σταλεί στην επαρχία μας ως πρέσβεις από 5 χρόνια στο μέλλον για να μας δείξουν πως θα είναι η μουσική τότε - και εμείς δεν ξέραμε πως να τους υποδεχτούμε. Φυσικά, μέχρι το τέλος της σύντομης εμφάνισής τους το μήνυμα είχε αρχίσει να γίνεται σαφές.