Call me Ishmael
Τι είναι χειρότερο; Να κοιτάς τον εαυτό σου και να λες πόσο όμορφος/η είσαι (ή θα 'θελες να ΄σαι), ή να τριγυρίζεις δείχνοντας στους άλλους πόσο όμορφος/η είσαι (ή θες να φαίνεσαι); Τι συνιστά ναρκισσισμό (εμφανισιακό/λογοτεχνικό/καλλιτεχνικό/διανοητικό κτλ);
Αναρτήθηκε από void στις 5/14/2006 05:40:00 PM
11 Comments:
Η ματαιοδοξία είναι κοινό χαρακτηριστικό των ανθρώπων. Άλλοι ντρέπονται να την επιδεικνύουν και άλλοι παίζουν μαζί της μπροστά σε κοινό, οι πρώτοι είναι σιγανά ποταμάκια και οι δεύτεροι ξεδιάντροποι, δεν έχουμε παρά να επιλέξουμε την κατηγορία που μας ταιριάζει.
Μου φαίνεται ότι η δεύτερη κατηγορία παρουσίαζει ένα κόμπλεξ επιπλέον. Γούστο της, καπέλο της, φυσικά.
Χωρίς να διαφωνώ με κανέναν, διατυπώνω αλλιώς: Τι συνιστά ματαιοδοξία; Το να γράφεις για παράδειγμα ένα κείμενο και να το εκδίδεις είναι ματαιοδοξία. Τι θές να δείξεις; Ότι ξέρεις να γράφεις, ότι θες να αλλάξεις το κόσμο; Ικανοποιείς μια εσωτερική ανάγκη; Γιατί το κάνεις δημόσια και δε κρατάς τα γραπτά σου στα συρτάρια; Αποσκοπείς κάπου βαθύτερα που δε θες ίσως να παραδεχτείς;
Ναι, το γράψιμο είναι ματαιοδοξία (κάτι που - όπως λέει κι ο ggl - κρύβεται λίγο πολύ πίσω από τα πάντα) η οποία θέλει να υποδείξει πόσο καλά (νομίζω ότι) ξέρω να γράφω και ότι έχω ενδιαφέροντα εσωτερικό κόσμο. Επίσης, μπορεί να περιλαμβάνει την ελπίδα ή την προσμονή ότι ο κόσμος ή έστω ένας άνθρωπος θα αλλάξει διαβάζοντας λίγες γραμμές. Το γράψιμο μπορεί να είναι επικοινωνία και ανεύρεση ιδίων ατόμων. Είναι κοινωνικότητα και ιδιόρρυθμη αποχώρηση από την νήσο του παρία χωρίς να παίρνεις το ρίσκο της πραγματικής συναναστροφής (εκτός αν όντως το θελήσεις). Με μια κουβέντα, βλέπε τον υπότιτλο. Όλα αυτά κάποια ανάγκη ικανοποιούν - αλλιώς θα βρίσκαμε άλλα πράγματα να μας απασχολήσουν. Αυτή η ανάγκη είτε είναι μια από τις παραπάνω ή και κάτι βαθύτερο (ανομολόγητο ή όχι) - ποιος ξέρει; Ίσως βγει στη πορεία της γραφής ή ίσως το γράψιμο αποπροσανατολίσει περισσότερο.
Επίσης, κάτι μου λέει ότι ακόμα και τα γραπτά που προορίζονται για τα συρτάρια τη στιγμή που γράφονται έχουν και κάποιον ακροατή να τα περιμένει. Μακριά χρονικά η χωρικά, ανομολόγητα ή όχι - σε κάποιον στοχεύουν.
Τέλος, για τα αρχικά ερωτήματα, νάρκισσος είναι και ο 'κρυφός' και ο 'φανερός' όμορφος που (αυτό-)θαυμάζεται. Αυτό είναι ανεξάρτητο από το αν υπάρχει η ομορφιά να υποστηρίξει τους ισχυρισμούς. Πώς ξέρει αν πέφτει μέσα; Δε μπορεί να πει σίγουρα. Η γνώμη του είναι ισάξια σε τελική ανάλυση με αυτή των υπόλοιπων. Κι ο μεν κι οι δε μπορούν να κρίνουν - και στις δύο περιπτώσεις. Αν έχουν δηλαδή να κάνουν με έπαρση και εγωπάθεια ή αυτοπεποίθηση και σχετική ισορροπία.
ΥΓ Μπορεί να μιλάμε για υπερβολή κάπου και έλλειψη κάπου αλλού - δεν είμαστε ένα επίθετο.
Γιατί να κρατάς τα κείμενά σου στο συρτάρι; Η εικόνα μου μοιάζει με γυναίκα που καλλωπιζόταν επί ώρα, αλλά την ώρα της εξόδου βάζει μπούρκα. Γιατί καλλωπίστηκε εξαρχής;
Όταν καταγράφεις σκέψεις, αισθήματα, φαντασιώσεις… δεν αποσκοπείς στο να παραμείνουν για λίγο παραπάνω στον κόσμο. Αυτό από μόνο του δεν είναι ματαιόδοξο; Δηλαδή το να δημοσιευτεί κάτι από αυτά σε κάνει ματαιόδοξο;
Η δημοσιοποίηση της ματαιοδοξίας μας μας εκθέτει κιόλας, εκτός από το να δεχτούμε μια επιθυμητή επιδοκιμασία, στο να γίνουμε στόχος αποδοκιμασίας. Δεν είναι διόλου απίθανο τα κείμενα στο συρτάρι αυτό να φοβούνται. Μπορεί, όμως, και να αδιαφορούν για τη γνώμη των άλλων θα πει κανείς, να αυτοικανοποιούνται με την ύπαρξή τους και μόνο. Κι αυτό δεν είναι ματαιόδοξο;
Εντέλει μου φαίνεται προτιμητέα η ματαιοδοξία αυτών που δημοσιοποιούν παρά αυτών που τα κρατάνε στο συρτάρι. Εγώ λοιπόν επιλέγω να ανήκω στην κατηγορία των ξεδιαντρόπων.
Καλώς σας βρήκα.
Το γράψιμο για μένα αποτελεί εγκεφαλική ανακαλωδίωση. Για αρκετά χρόνια δεν έκανα χρήση της Ελληνικής γλώσσας. Το γράψιμο με "αόρατους" αποδέκτες με βοήθησε να αναπτύξω το λεξιλόγιό μου ξανά και να δημιουργήσω μια θεματολογία που διακρίνεται για τα νοσταλγικά & ονειρικά της αντικείμενα. Θεωρώ τη γλώσσα ως ένα εργαλείο για νε γνωρίσω τον εαυτό μου. Η συνεισφορά των αναγνωστών - τυχαίων ή μη - αποτελεί καταλύτη στη συνέχιση του γραψίματος. Είναι πολύ εύκολο να τα παρατήσει κανείς γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει παρατηρητής, ενθάρρυνση ή σχολιασμός.
Διαβάζοντας τα παραπάνω παραπάνω σχόλια θα συμφωνήσω με αρκετά, τα οποία ίσως δεν ήθελα να παραδεχτώ:
1) Γραπτά μένουν όντως στα συρτάρια γιατί φοβόνται την κρίση.
2) Δημοσιεύοντας τις σκέψεις σου αποσκοπείς να γνωρίσεις και να αναγνωριστείς από παρ-ομοίους σου.
3) Τα σχόλια στα γραπτά σου σε ωθούν να γράφεις ακόμα περισσότερο και κατά τη διαδικασία αυτή να γνωρίζεις καλλίτερα τον εαυτό σου.
Αναγνωρίζω ότι δεν είναι ματαιοδοξία να παρουσιάζεις τις σκέψεις σου. Αρκεί να μην το κάνεις αυτάρεσκα. Παρόλα αυτά, θα κάνω τη διαπίστωση ότι όλα γυρίζουν σε σένα. Όλα τα κάνεις για σένα.
This comment has been removed by a blog administrator.
A, και κάτι που ξέχασα. Ένα κείμενο μπορεί να είναι και ένα πείραμα με όχι καθορισμένο σκοπό ή λανθάνοντα κίνητρα αυταρέσκειας ή εξωτερίκευσης. Ό,τι και όπως βγει.
Ναι, όσοι γράφουν αποσκοπούν στο να γνωρίσουν παρ-ομοίους τους!
Ναι, κάθε σχόλιο στα γραπτά σου σε σπρώχνει να γράψεις ξανά και ξανά...(ίσως με τον ίδιο πιο πάνω σκοπό)
και φυσικά, γράφωντας ψάχνεις τον εαυτό σου.
όλα αυτά σε κάνουν (έστω, μπορούν να σε κάνουν) καλύτερο, είτε "φανερός" νάρκισσος είσαι είτε "κρυφός"...
η ματαιοδοξία κατά τη γνώμη μου ξεκινά από εκεί που σκέφτεσαι την υστεροφημία... αυτή που νομίζεις πως σου γνέφει στο μπαλκόνι σου μπροστά και ο ποιητής την είπε αθανασία...
Μεταξύ ματαιοδοξίας και υστεροφημίας μεσολαβεί ο θάνατος - το μόνο πράγμα που σίγουρα ισχύει για όλους μας. Όμως η δύναμη του απλώνεται και στα της ζωής - αφήνει σε όλους μας το σημάδι της ματαιοδοξίας.
Λέμε τώρα...
Post a Comment
<< Home