Λέξεις που θέλω να εκλείψουν Ι: Κακομοίρης

Μαζί με αυτήν καλό θα ήταν να μας αφήσουν τα συνώνυμα και παράγωγά της όπως φουκαράς/φουκαριάρης, καημένος καθώς και το κακομοίτσης (από την κρητική ιδιόλεκτο). Τελευταία ας κλείσει την πόρτα η ΜιΖέρια. Μιλάω βασικά για αισθητική άρα είμαι υποκειμενικός - αλλά αυτό δε χρειάζεται να το αναφέρω.
Ο λόγος είναι ότι αυτόματα όποιος τις λέει μεταφέρεται χρονικά τουλάχιστον 50 χρόνια πίσω και τα χρώματα γύρω του γίνονται το ασπρόμαυρο των ελληνικών ταινιών. Τοπικά μεταφέρεται τουλάχιστον στις φτωχογειτονιές του τότε. Μια αύρα ανικανότητας τον περικλείει καθώς και η ψευδής αίσθηση ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει (θα θέλαμε...). Όσο δηλαδή και να αξίζει τον χαρακτηρισμό το αντικείμενο της προσφώνησης δεν είναι μόνο αυτό που μεταφέρεται στο χρόνο και στο χώρο όπως ήταν ο αρχικός σκοπός της. Είναι και αυτός που το λέει που παίρνει κάποια από την ασφυξία που αποπνέουν οι λέξεις. Ασχημαίνει και ο ίδιος από την ακαλαισθησία αυτού που είπε και επωμίζεται κι όλα τα παραπάνω βαρέα κι ανθυγιεινά. Όπως και το κυριότερο: το άχθος της αδράνειας. Δηλαδή για να γίνω κάπως γραφικός, όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί είναι σαν τη λάσπη: δεν μπορείς να πετάξεις χωρίς να ρίξεις και λίγη πάνω σου.

Οι λέξεις αυτές επιπλέον θυμίζουν τη καθησυχαστική σκέψη ότι η άσχημη κατάσταση ευτυχώς (και "Θεούλη μου") έπεσε στον διπλανό μας και για άλλη μια φορά τη βολέψαμε (όπως ελπίζαμε). Είναι διασκέδαση εις βάρος των άλλων αλλά χωρίς καν το μέτρο του αγγλικού χιούμορ ή του χιούμορ σκέτο, είναι δηλαδή η άλλη όψη του αμιγώς χωριάτικου γέλιου των μεγαλυτέρων μας (τι ξέρουν κι αυτοί;). Είναι η μισαλλοδοξία και το κενό μπράβο που θα πούμε λίγο μετά σε όποια άξια επιβράβευση. Είναι τελικά η έλλειψη κρίσης και η επιπολαιότητα του μιλάμε για να πούμε κάτι.

Και μιας και μιλάμε για ελληνικές λέξεις, όποιος συμφωνεί ότι οι Έλληνες και η ελληνική πραγματικότητα είναι υπέρ το δέον απαισιόδοξη πιστεύω θα συμφωνήσει ότι ένας τρόπος να αλλάξει αυτό είναι και να αλλάξουμε το πως αυτoπεριγραφόμαστε. Τρικ και τέχνασμα αλλά επί της ουσίας. Το μόνο που χρειάζεται είναι μισό δευτερόλεπτο σκέψης πριν μιλήσουμε. Πράγμα που είναι γενικότερα ωφέλιμο.

(ΥΓ. Εξαίρεση προφανώς αποτελούν οι χρήσεις αυτών των λέξεων όταν τα έχεις πάρει - εκεί δεν υπάρχουν 'πρέπει'.)