Τα δάκρυα του τίποτα.

Κάποτε ήταν ένα τίποτα που δάκρυσε. Από το δάκρυ του φτιάχτηκε ο κόσμος. Ο κόσμος ήταν πύρινος και άρχισε να φουσκώνει. Όσο φούσκωνε τόσο πάγωνε. Τα κομματάκια του κόσμου ένιωσαν το ψύχος της μοναξιάς και πλησίασαν να ζεσταθούν. Άρχισαν να στροβιλίζονται το ένα σιμά του άλλου και όσο πλησίαζαν τόσο θερμαινόντουσαν. Ώσπου, κατάφεραν να σχηματίσουν πύρινες σφαίρες που ταξίδευαν μόνες στον πλέον παγωμένο χώρο. «Πόσο λίγο μου μοιάζει πια ο κόσμος;» είπε το τίποτα και χαμογέλασε. Οι πύρινες σφαίρες έστελναν συνέχεια αγγελιοφόρους για να μαθαίνουν η μία τα νέα της άλλης. Άλλες σφαίρες σιγόκαιγαν και άλλες έλαμπαν με όλο τους το είναι. Κάποιες διαλυόντουσαν και κάποιες επανασχηματιζόντουσαν. Όλες, όμως, ήταν πεπεισμένες για την αέναη συνέχιση της υπάρχουσας κατάστασης. Κανείς δεν είχε προσέξει ότι μερικές σφαίρες πάγωσαν και σκοτείνιασαν τόσο πολύ, που για να θερμανθούν έτρωγαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Αλλά όσο έτρωγαν, τόσο αύξανε η βουλιμιά τους, τόσο αύξανε το σκότος. Ωσότου, στον κόσμο έμειναν μόνο οι σκοτεινές. Η σιωπή του κόσμου ήταν ανυπόφορη. Το τίποτα δεν άντεξε και κραύγασε. Η κραυγή του διέλυσε όλες τις σκοτεινές σφαίρες σε άπειρους φωτεινούς αγγελιοφόρους. Οι αγγελιοφόροι αυτοί διέσχιζαν τον κόσμο αναζητώντας κάποιον να αναγγείλουν την χαρμόσυνη έλευση του τέλους των σκοτεινών, αλλά δεν είχε μείνει πια κανείς. Τότε ήταν που το τίποτα ξαναδάκρυσε.

Υ.Γ.: Η εναρκτήρια ώθηση δόθηκε από «Την πιο ύπουλη μελαγχολία» μετά όλα κύλησαν χωρίς να ξέρουν το γιατί.