Η επαιτεία.
Αναζήτηση εργασίας.
Τηλεφωνώ στην Ευελπίδων για μια προκήρυξη θέσεων εργασίας. Κυριολεκτικά με το «Καλημέρα σας.» με ανακόπτει μια κοφτή επιτακτική γυναικεία φωνή «Την ερώτησή σας παρακαλώ.». Προτού καταφέρω να ολοκληρώσω το τι θέλω να ρωτήσω, η γυναικεία φωνή με έχει διακόψει με την ίδια φράση και τον ίδιο τόνο άλλες δύο φορές. Στην τρίτη με πιάνουν τα γέλια, καθώς τη φαντάζομαι λοχία να μου φωνάζει «Move it! Move it! » όπως σε ένα στρατιώτη. Με το που μου απαντά την ερώτηση, μου το κλείνει κατάμουτρα, χωρίς να περιμένει αν έχω ακόμα κάποια απορία, χωρίς ένα «Γεια σας».
Αν και λίγο απογοητευμένος δεν καταθέτω τα όπλα και τηλεφωνώ στον Ευαγγελισμό για μία αναμενόμενη προκήρυξη θέσεων. Λέω ένα γρήγορο καλημέρα και ρίχνω εν τάχη την ερώτηση μη τη πάθω όπως προηγουμένως. Εισπράττω ένα απόλυτο και εκνευρισμένο γυναικείο «Όχι, όχι, όχι» και μένω. Η γυναίκα από την άλλη μεριά της γραμμής ίσως να αισθάνθηκε τύψεις για την απάντησή της, διότι με σχετικά πιο ήπιο τόνο την ακούω να απολογείται: «Μας παίρνουν όλη την ώρα για να ρωτήσουν για τις θέσεις αυτές…». Λες και η δουλειά της ως γραμματέας δεν εμπεριέχει την υποχρέωση αυτή.
Μετά το τέλος του τηλεφωνήματος πάει το μυαλό μου στον Δ, ο οποίος πήγε και «μίλησε» σε ένα γνωστό του, στον οποίο είχα καταθέσει βιογραφικό για μια θέση εργασίας. Παρά την καλή του πρόθεση εμένα μου δημιουργήθηκε ένας κόμπος στο στομάχι και δε μπόρεσα να του πω «ευχαριστώ». Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου έμοιαζε να επαιτούσα.
Η είσπραξη χρωστούμενων.
Στον Δ είχα δουλέψει αρκετές φορές όταν ήμουν φοιτητής. Κάθε Παρασκευή εξορμούσαμε να μαζέψουμε τα χρωστούμενα από τα μαγαζιά που τις προηγούμενες μέρες μοιράζαμε την πραμάτεια μας. Ο χάρτης της Αττικής ήταν χωρισμένος σε τομείς και ο καθένας μας είχε τον τομέα του από όπου θα μάζευε τα οφειλόμενα. Ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα σαν επαίτης, όσο παράλογο να ακούγεται. Ο στόμφος των περισσότερων μαγαζάτορων δεν άφηνε περιθώρια αμφιβολίας για το ποιος ήταν ο έχων την ισχύ. Την ισχύ την είχαν αυτοί και άμα «γούσταραν» έδιναν τα χρωστούμενα και άμα όχι είχες κάνει απλά την βόλτα σου.
Σιγά σιγά μαθαίνεις να καταπίνεις «συμπεριφορές», διότι δεν είσαι το αφεντικό και δε γίνεται να χαλάς τη βιτρίνα του καταστήματος. Κάποιες στιγμές, όμως, μου ξέφευγε ένα ευγενικό, αλλά αγριεμένο, «Ορίστε;!» και έβλεπες κόκορες να γίνονται κότες. Αλλά μέχρι εκεί γιατί ως βιτρίνα δεν πρέπει να ξεχνιέσαι, γέρνεις τους ώμους σου και σαν επαίτης απλώνεις το χέρι για τα χρωστούμενα.
Άρθρο 23, παράγραφος 1:
Από την διακήρυξη για τα ανθρώπινα δικαιώματα συμπεραίνω, ίσως αφελώς, ότι η κοινωνία οφείλει μια θέση εργασίας στον καθένα μας. Αλλά η «πραγματικότητα» μου έχει μάθει ότι για ό,τι δικαιούσαι πρέπει να επαιτείς. Πρέπει;
Αναρτήθηκε από ggl στις 7/06/2006 04:09:00 PM
11 Comments:
Όταν τα άρθρα αυτά είναι πέρα από ρεαλιστικά ή συμφέροντα για οποιονδήποτε, τότε καταλαβαίνεις ότι έχουν γραφεί για τα μάτια τού κόσμου. "Να προστατεύεται από την ανεργία" my ass. Ξέρεις καμιά χώρα που δεν έχει ανεργία; Δε συμφέρει να μην υπάρχει ανεργία, γιατί αυτό θα σήμαινε ότι πληρώνεις τον κάθε αχρείαστο για να μην κάνει τίποτα. (αυτό ΔΕ σημαίνει ότι τελικά η ανεργία μοιράζεται μόνο στους πιο ανίκανους, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία)
Ο Παπανδρέου "προστάτεψε" τους ελλαδίτες από την ανεργία, με αποτέλεσμα να γαμήσει κι εμάς και τα δισέγγονά μας, με το άδειο τα-μείον.
Ευτυχώς που δεν εφαρμόζονται τέτοια άρθρα πιο φιλότιμα...
Thrass, δεν υπάρχουν αχρείαστοι/ανίκανοι άνθρωποι ιμχο, μόνο αχρείαστες δουλειές. Και αυτές καταργούνται (έστω λίγο καιρό) αφότου μετατραπούν σε τέτοιες. Ή τέλοσπαντων οι υπάρχουσες δουλειές δεν είναι θέμα της διακύρηξης. Όπως και να 'χει, το άρθρο δε νομίζω ότι υπάρχει για να προστατεύει αυτούς που δεν (θέλουν να) κάνουν κάτι αλλά αυτούς που θέλουν να κάνουν κάτι. Φυσικά είναι αναμενόμενο να ερμηνεύεται/εφαρμόζεται κατά το δοκούν όπως συμφέρει τον κάθε είδους αναγνώστη.
Για μένα είναι πιο σημαντικό κομμάτι το 'επιλέγει ελεύθερα' γιατί όποιος κάνει αυτό που έχει επιλέξει ούτε αχρείαστο είναι ούτε αργόσχολος είναι (αρκεί να έχει επιλέξει να κάνει κάτι στοιχειωδώς χρήσιμο εννοείται, όχι να πίνει καφέ).
Thrass στο ανατολικό μπλοκ απαγορευόταν να είσαι άνεργος. Σου εύρισκαν δουλειά θες δε θες, ακόμα και στα γκουλάκ δούλευες. lolo
Τώρα το τι γίνεται σήμερα με την ανεργία σε όλο τον κόσμο δεν έχω ιδέα. Αλλά θα έλεγα ότι η ανεργία είναι προϊόν της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Θα φέρω ένα απλοϊκό παράδειγμα με προσφορά και ζήτηση. Φαντάσου ότι όλο το ανθρώπινο δυναμικό μιας χώρας εργάζεται και υπάρχει επιπλέον ζήτηση, τότε ο εργαζόμενος απόκτά επιπλέον αξία, άρα ανεβαίνουν οι μισθοί. Το θέλει αυτό ο κεφαλαιοκράτης; Όχι βέβαια.
Τι είναι πιο παραγωγικό για μια κοινωνία να εργάζονται όλοι ή να υπάρχουν άνεργοι; Οι έχοντες το κεφάλαιο ενδιαφέρονται για την αύξηση της παραγωγικότητας ή για την αύξηση των κερδών τους; Στο μυαλό σου πρέπει να αποσυνδέσεις ότι τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών συνάδουν με αυτά μιας χώρας-κοινωνίας.
Παρεμπιπτόντως τα άρθρα αυτά συνιστούν το τι σήμερα θεωρείται επίσημα ανθρώπινο δικαίωμa παγκοσμίως και ανεξάρτητα ιδεολογιών.
Τώρα για να ρίξω λάδι στη φωτιά μήπως παραδέχεσαι ότι σε μια καπιταλιστική κοινωνία τα ανθρώπινα δικαιώματα δε μπορούν να λάβουν χώρα; ;-)
Διάφανε,
νομίζω πως υπάρχουν και τα δύο (ανίκανοι άνθρωποι/αχρείαστες δουλειές).
το άρθρο δε νομίζω ότι υπάρχει για να προστατεύει αυτούς που δεν (θέλουν να) κάνουν κάτι αλλά αυτούς που θέλουν να κάνουν κάτι.
Αυτό συμπεραίνω κι εγώ. Αλλά ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν στην κοινωνία 2 άτομα που θέλουν να διδάσκουν Βραδεία και Επίπονη Απόδειξη του Εκπληκτικά Προφανούς, ενώ η κοινωνία χρειάζεται έναν. Τότε ο άλλος ή θα πρέπει να αλλάξει το επιθυμητό του επάγγελμα ή θα είναι άνεργος, όπως το βλέπω. Δε βλέπω πώς το άρθρο συμφωνεί με αυτό που λέω, αφού γράφει "να επιλέγει ΕΛΕΥΘΕΡΑ το επάγγελμά του".
Συμφωνούμε ότι αυτή η φράση είναι πολύ σημαντική, αλλά για εμένα ουτοπική (υπερβολικά ρομαντική), όπως έδειξα στο παραπάνω παράδειγμα. Και δεν εφαρμόζεται πουθενά, απ' ότι ξέρω. Ο Έσσε παρουσίασε μια τέτοια κοινωνία στο "Παιχνίδι με τις Χάντρες" και πήρε το Νόμπελ, αλλά ως εκεί.
GGL,
Nαι, απαγορευόταν και το σύστημα αποδείχτηκε ασταθές (με βάση πάντα ότι μιλάμε για ανοιχτό σύστημα, που επηρεάζεται από άλλα συστήματα, πχ, τα ισχυρότερα -όπως αποδείχτηκε- γειτονικά καπιταλιστικά)! Η ευστάθεια ενός συστήματος είναι πολύ σημαντική (-->βιωσιμότητα). Θα μου πεις ότι ίσως δεν έφταιγε αυτό. Εγώ πιστεύω ότι έφταιγε σε σημαντικό βαθμό, αφού εν τέλει η ήττα τού κομμουνισμού ήταν κυρίως οικονομική.
Η ανεργία είναι πράγματι ένα από τα χαρακτηριστικά τού καπιταλισμού. Αλλά ο καπιταλιστής δεν έχει πρόβλημα να αυξήσει τους μισθούς, αν γενικά το κέρδος του αυξηθεί, οπότε δε βλέπω πώς ευσταθεί η δεύτερή σου παράγραφος.
3η παράγραφος:
Το πιο παραγωγικό είναι να εργάζονται όλοι στις θέσεις που ο καπιταλισμός τούς χρειάζεται (εδώ υποθέτω ότι ο καπιταλισμός είναι δεδομένος κι ότι μπορούν να παράγουν κάτι) κι όχι απαραίτητα εκεί που επιθυμούν. Φυσικά οι "έχοντες" ενδιαφέρονται για την αύξηση των κερδών τους, αλλά τι νόημα θα είχε μια παραγωγικότητα που δεν αυξάνει τα κέρδη; Δε θα ήταν βιώσιμη, γιατί το να παράγεις θα έχανε το νόημά του -κι η παραγωγικότητα θα έπεφτε.
Είναι σημαντικό εδώ να αναφέρω ότι -απ' ότι ξέρω- δεν υπάρχει σταθερό κέρδος- μακροπρόθεσμα. Ή το αυξάνεις ή παίρνεις τον μπούλο.
Όσο για το συμφέρον τής κοινωνίας, ισχυρίζομαι πως είναι καταρχάς να είναι ισχυρότερη από τις άλλες κοινωνίες. Αλλιώς γίνεται υποχείριο και το σύστημά της τότε είναι ασταθές εξ ορισμού, αφού γίνεται έρμαιο στις ανάγκες των άλλων, που είναι πιο ισχυροί. Οπότε κάποιοι πρέπει να θυσιαστούν (οι αχρείαστοι), γιατί αλλιώς θα θυσιαστούν όλοι.
4η παράγραφος:
θεωρητικά! Πρακτικά, αποτελούν απλώς κάποιον μπούσουλα, που έχει μισο-καταργηθεί από τις πολιτικές που εφαρμόζονται και την ανάπτυξη της οικονομικής επιστήμης.
Τελευταία παράγραφος:
Σαφώς και δεν μπορούν, στην ολότητά τους. Αλλά δεν μπορούν να λάβουν χώρα και πουθενά αλλού, με τη συνθήκη ότι το σύστημα πρέπει να είναι ευσταθές (έχω ήδη ισχυριστεί ότι για να είναι το σύστημα ευσταθές, δεν πρέπει να είναι λιγότερο παραγωγικό από τα γειτονικά του συστήματα, γιατί τότε υποδουλώνεται- και έτσι δεν υπάρχει τελικό όφελος).
Έγραψα "δεν υπάρχει σταθερό κέρδος". Αυτό σκεφτείτε το ως εξής: Αν η coca cola ακολουθήσει πολιτική που απλώς κρατά τα κέρδη της σταθερά, ενώ υπάρχει η επιλογή αύξησης, τότε το περιθώριο οικονομικής ανάπτυξης μπορεί να το εκμεταλλευτεί η Pepsi και να γίνει ισχυρότερη από την CC, οπότε μετά είναι επιλογή τής Pepsi το αν τα κέρδη τής CC μειωθούν, αφού η Pepsi θα είναι ισχυρότερη.
Αν κάποιος θέλει να διδάξει ΒΕΑΕΠ Ι και δεν έχει καθόλου ακροατήριο τότε αίρεται η ανάγκη για αυτή τη δουλειά. Αν υπάρχει ακροατήριο (έστω και ένας - τι να κάνουμε, καμιά φορά το λεωφορείο πρέπει να σταματήσει για ένα άτομο) τότε κάποιος έχει ανάγκη να μάθει αυτό το πράγμα (για πάραδειγμα), άρα η δουλειά είναι αναγκαία.
Τώρα αν θέλουν να γίνουν δύο άτομα διδάσκοντες ΒΕΑΕΠ ή πρωθυπουργοί καλύτερα (in the end there can be only one), τότε καλό θα είναι τουλάχιστον ένας από τους δύο να έχει και ένα plan Β. Αν δεν παίζει, υπάρχουν και τα άλλα άρθρα (που μάλλον δεν μπορούν να ληφθούν υπόψη χώρια από το εν λόγω) που καθορίζουν μια εύρυθμη κοινωνία και με τα οποία λύνονται τέτοιου είδους 'αντιδικιές' (διαγωνισμοί, αξιοκρατία, ισότητα κλπ)
Οπότε κάποιοι πρέπει να θυσιαστούν (οι αχρείαστοι), γιατί αλλιώς θα θυσιαστούν όλοι όπου αν κατάλαβα καλά αναφέρεσαι σε μια επιμέρους κοινωνία του ευρύτερου συνόλου. Αν το δει κανείς αυτό για όλες τις κοινωνίες συνολικά (του παγκοσμιοποιημένου πλανήτη ας πούμε), καταλήγουμε στο ότι ένα x% του πληθυσμού κάθε φορά παράγει/συνεισφέρει κάτω από ένα αποδεκτό όριο. Το x% θυσιάζεται (τι εννοείς εδώ αλήθεια;) για να αντέξουν οι υπόλοιποι. Από αυτούς που έμειναν ένα x% του πληθυσμού... Και ούτω καθεξής... Μέχρι πότε; Ή μήπως παρατράβηξα το επιχείρημα σου;
Εγώ πιστεύω ότι το σύστημα καταρχήν πρέπει να προσφέρει σε κάποιον τη δυνατότητα να 'τα γυρίσει' και να βγει από τυχόν αδιέξοδα (που μάλλον συμφωνούμε σε αυτό) αλλά ταυτόχρονα να 'ανέχεται' ένα μικρό ποσοστό (έστω πρόσκαιρης) ρέκλας από κάποιους (με λογικές επιπτώσεις φυσικά). Δεν είμαστε ούτε ρομπότ να παράγουμε/δημιουργούμε συνέχεια, ούτε προγράμματα να επεξεργαζόμαστε κάτι μόνιμα.
Αν βάλεις ως στόχο το ουτοπικό τότε μπορεί κάποια στιγμή να το πετύχεις. Αν βάλεις τον πήχυ πιο χάμηλά, με την καμία.
'3η παράγραφος':
Αν ο καπιταλισμός ή οποιοσδήποτε άλλος μου επιβάλλουν να κάνω κάτι που δε μου αρέσει θα το κάνω πολύ υποδεέστερα (ή και καθόλου αν μπορώ να μη το καταλάβουν - βλ. Εξέταση και Φωτοτυπία) από ότι αν κάνω κάτι που μου αρέσει. Αν οι άνθρωποι είναι χαρούμενοι, και η δουλειά πηγαίνει καλύτερα και κατανάλωση γίνεται - που αυξάνει επίσης τα κέρδη. Αν σιχαίνονται την κάθε τους μέρα, υπάρχει πρόβλημα (για να πω τα δύο άκρα).
Το "σύστημα" δεν είναι κάτι που μας ήρθε από τον ουρανό.
Εξυπηρετεί την ματαιοδοξία μιας κάστας και εξακολουθεί λειτουργεί γιατί η δυσαρέσκεια που παράγει βρίσκεται σε ανεκτά επίπεδα, καθώς και λόγω της καλλιέργειας του ατομισμού-ο έχων εργασία δεν προβληματίζεται για τους ανέργους παρά μόνο εαν και όταν γίνει άνεργος και ο ίδιος.
Σχετικά με την παραγωγικότητα, πλέον περνάμε στην αύξηση των κερδών μέσω της εξοικονόμησης πόρων- οι υπολογιστές δεν εξελίσσονται για να παίζουμε παιχνίδια και για να διαβάζουμε blogs....
χαχχαχαχαχαχα
Για να εξελιχθούν οι υπολογιστές -και να μπορείς εσύ σήμερα tolisbak να διάγεις τον βίο σου με την ποιότητα και ταχύτητα που αυτός λαμβάνει χώρα- έπρεπε να γίνουν pop. Ένας τρόπος που χρησιμοποιήθηκε ήταν ότι άπαντες πόνταραν στο να κερδίσουν πιτσιρίκια που τους αρέσαν τα παιχνίδια (στον υπολογιστή αυτή τη φορά).
Για να μη θυμίσω ότι πολλές νέες αγορές χωρίς το fun κομμάτι δεν πάνε πουθενά.
Έλεος! Τι σοβαροφάνεια είναι αυτή?
συνιστώ χαλάρωση και μπάνια
Οι Ελληνες του 2006 δεν έχουν τρόπους, έχουν άγχος, δουλεύουν βολεμένοι αλλά δεν τους αρέσει η δουλειά τους, είναι υπερχρεωμένοι, δεν υπάρχει εντιμότητα στις σχέσεις και βρίσκουν διέξοδο στο να καταπατούν την προσωπικότητα του άλλου. Επίσης, έχουν άποψη για τα πάντα, επικαλούνται τη Δημοκρατία ως υπέρτατο αγαθό και αδυνατούν να ξεφύγουν από το φαύλο κύκλο της ζωής τους. Για τους κάτω των 30 ετών συνιστώ περισσότερη αυτοκριτική και περισσότερη ενεργή δράση βελτίωσης της ανθρωπιάς μιας χώρας που βρίσκεται στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.
Spot on πάνω κάτω σε όλα Λύσιππε (εκτός από τα περί 'χαμένων' των άνω των 30 και τα περί γενικόλογων συστάσεων). Ακόμα δεν έχουμε μάθει να είμαστε Ευρωπαίοι πρωτευουσιάνοι (με την cosmopolitan έννοια του όρου) και να μην τα έχουμε χαμένα.
Post a Comment
<< Home