Βλέμματα

Μετρό, τελευταίος συρμός, πριν μερικούς μήνες. Νεαρός απροσδιορίστου φύλου μπαίνει στο βαγόνι και κάθεται στην διπλανή τετράδα θέσεων. Νομίζω έχει στήθος, φοράει φούστα, ντεγκραντέ γυαλιά και τα μαλλιά του αραιώνουν. Απλώνει στην ποδιά του μια εφημερίδα και την κοιτάει αμέριμνος. Του ρίχνω μερικές κλεφτές ματιές να πειστώ ότι όντως βλέπω αυτά που βλέπω. Δύο στάσεις πριν κατεβώ σηκώνομαι και στηρίζομαι στην κολώνα απέναντι από την πόρτα. Στημένη κοπέλα μπαίνει και ακουμπάει στο γυαλί δίπλα στην πόρτα. Την παρακολουθώ καθώς περιεργάζεται το κινητό της - και περιμένω να σηκώσει το κεφάλι και να δει κι αυτή. Κάποια στιγμή βάζει το κινητό στην τσάντα και κοιτάζει απέναντι. Τα φρύδια της ανασηκώνονται τουλάχιστον ένα πόντο και λύνομαι σε αθέατα γέλια μέσα μου καθώς το μετρό σταματάει και βγαίνω από το βαγόνι.

Kέντρο, αργά το βράδυ πριν μέρες. Γυρνάω από τη δουλειά και κουρασμένος μπαίνω στα Goodys μετά από πολύ καιρό πάλι για να δω τι θα πάρω εν όψει του επερχόμενου ξενυχτιού. Η υπάλληλος είναι η ίδια όπως και όταν είχα μπεί πρώτη φορά εδώ - φοιτητής ακόμα. Έχει γίνει η προϊστάμενη πια. Αμέσως μου κάνει εντύπωση ότι λείπει η σπίθα που είχα προσέξει τότε στα έντονα μπλε μάτια της - τώρα είναι σαφώς πιο θαμπά. Παραγγέλνω. 'Σε θυμάμαι. Ήσουν εδώ πριν καν φύγω για έξω... 5-6 χρόνια πριν;' 'Μόνο; 10 χρόνια δουλεύω εδώ...'. Εν ριπή οφθαλμού περνάει μπροστά από τα μάτια μου η ζωή της που περιστρέφεται γύρω από αυτόν τον καφέ και μαυρο πάγκο. Θα ξεκίνησε εδώ μετά το σχολείο "για λίγο καιρό μωρέ και βλέπουμε", ο λίγος καιρός θα έγινε πολύς, θα βγήκε έξω, θα είδε και θα έζησε πράγματα, θα χάρηκε και θα λυπήθηκε, θα ερωτεύτηκε και θα χώρισε και πάλι από την αρχή. Και μόλις σχολάσει σήμερα δε θα βλέπει την ώρα να γυρίσει κουρασμένη σπίτι. Τώρα μάλλον είναι με κάποιον (ίσως και παντρεμένη), θα την περιμένει σπίτι, θα δουν μισό DVD μαζί, είναι προϊστάμενη, ε και αυτά.

Μετρό, μεσημεράκι σήμερα. Μπροστά μου στις κυλιόμενες κατεβαίνει ένας αξύριστος τύπος ντυμένος με μαύρο t-shirt και στρατιωτικό παντελόνι. Διαβάζει την Athens Voice σχεδόν σκυμμένος πάνω της. Στις αποβάθρες πάει στην γωνία κάτω από την οθόνη εκεί που δεν είναι κανείς και συνεχίζει τη μελέτη. Τον παρατηρώ που σηκώνει κάποια στιγμή το πρόσωπο του. Το ένα μάτι του είναι δακρυσμένο και το τρίβει απαλά - πρόβλημα με τον φακό μάλλον. Το μετρό έρχεται, μπαίνω στο βαγόνι και τον χάνω από τα μάτια μου.