Ένα τραγούδι...

άρχισε να κυλά από τα χείλη μου.

Μιλούσε για αγάπες,
απολιθωμένες τριανταφυλλιές,
που άνθη δεν είχαν, μόνο ρίζες βαθιές,
αναμνήσεις στις παλάμες μου χάραζαν
αρνούμενες να ξεριζωθούν.

Ψιθύριζε για ένα κορμί γυμνό,
λευκή ρωγμή στο σκοτεινό πέτασμα της μνήμης μου,
ιερή εικόνα του έρωτα,
που κατέβαινε τη ραχοκοκαλιά μου
για ακόμα μια φορά.

Ελεγούσε για θανάτους,
ανθρώπους που λύγισαν,
άλλους που πάλεψαν,
για αυτούς που χάθηκαν
προτού ακούσουν ότι τους αγαπώ.

Παιάνιζε για τα αδέλφια,
αποκούμπια τα οποία ο ίδιος διάλεξα,
στον καιρό της πρώτης νιότης μου,
που ακόμα στα πρόσωπά τους βλέπω
τη ζωή μου να κυλά.

Γελούσε για την ύπαρξη,
όπως ένα νήπιο
σαν καταφέρνει τα πρώτα του βήματα,
ίσως σκοντάφτοντας και πέφτοντας,
μα πάντα προχωρώντας.

Υ.Γ. : Επειδή το χρωστούσα στην παπαρούνα, το θέλησε η μπλιμ και επειδή περιμένω τον Thrass να με προσκαλέσει να παίξουμε τα "μήλα".