Άμεση ικανοποίηση(;)

Εδώ και λίγα χρόνια σκεφτόμαι ότι η διάρκεια της πληροφορίας που καταναλώνουμε - διότι περί κατανάλωσης πρόκειται ως επί το πλείστον - μετατοπίζεται όλο και περισσότερο προς τις χαμηλότερες διαθέσιμες τιμές. Όταν ο κόσμος μιλάει για μουσική πλέον αναφέρεται σε τραγούδια (σπάνια πάνω από 3-4 λεπτά) ενώ παλιότερα μίλαγε για δίσκους. Και δε μιλάω για τους μουσικοκριτικούς ή τους μουσικόφιλους αλλά τους υπόλοιπους για τους οποίους η μουσική είναι απλά ένα ενδιαφέρον ή κάτι που παίζει στο background. Όταν ο κόσμος αναφέρεται τώρα σε κείμενα πχ σε περιοδικά ή εφημερίδες αυτά έρχονται σε δόσεις της 5λεπτης ανάγνωσης μάξιμουμ - βλ. π.χ. τα free press και τα νεοσχεδιασθέντα περιοδικά. Ο παραδοσιακότερος Τύπος ψάχνει να βρει τη θέση του ακριβώς μέσα σε αυτό το θέμα. Ακόμα και το WIRED είχε cover story στο προηγούμενο τεύχος ένα θέμα που ενώ ήταν πολυσέλιδο αποτελείτο από πολλά μικρά κειμενά-παραγράφους για άσχετα μεταξύ τους πράγματα (τα οποία φυσικά συνδέονταν με έναν κοινό άξονα - ευτυχώς).

Στο επόμενο τεύχος του WIRED το cover story είναι για ακριβώς αυτό εδώ το post: Ότι στην πραγματικότητα δεν μετατοπίζεται η προσοχή στις μικρότερες διάρκειες. Αντίθετα, πλέον υπάρχουν 'πακέτα' (πληροφορίας) για κάθε γούστο, τρόπο ζωής και ελεύθερο χρόνο. Από αυτόν που ενδιαφέρεται να πάρει από την αρχή το LOST μέχρι αυτόν που θέλει να βλέπει μόνο βιντεάκια ενός λεπτού στο YouTube.

Snack culture is an illusion. We have more of everything now, both shorter and longer: one-minute movies and 12-hour epics; instant-gratification Web games and Sid Meiers Civilization IV. Freed from the time restrictions of traditional media, we're developing a more nuanced awareness of the right length for different kinds of cultural experiences. [...] Yes, it sometimes seems as if we're living off a cultural diet of blog posts and instant messages - until we find ourselves losing an entire weekend watching season three of The Wire. The truth is, we have more snacks now only because the menu itself has gotten longer. src